Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, bahar kokularının meskenlere dolduğu, çocukların seslerinin sokaklara karıştığı bir kasaba varmış.
Bu kasabada altı yaşında Irmak isminde bir kız yaşarmış. Irmak sabahları pencereyi aralayıp yüzünü esintiye uzatmayı severmiş. Çiçeklerine su verir, kuşların sesine kulak verirmiş. Günleri sakin, rüzgâr üzere yumuşak geçermiş. Ancak birtakım günler varmış ki, Nehir’in kalbi o günleri düşününce biraz daha süratli çarparmış.
İşte o günlerden biri yaklaşıyormuş: 23 Nisan.
Nehir için 23 Nisan sıradan bir gün değilmiş. O gün, okulda sahneye çıkacak, arkadaşlarıyla birlikte şiir okuyacakmış. Ancak yalnızca bu yüzden değilmiş heyecanı. Irmak, bu özel günü Atatürk’ün tüm çocuklara armağan ettiğini bildiğinden, bu günü kalbinde farklı bir yere koyarmış.
Hazırlıklar günler öncesinden başlamış. Okulda her sınıf bir şov hazırlıyormuş. Kimisi müzik söylüyor, kimisi halk oyunları çalışıyormuş. Nehir’in sınıfı ise bir şiir korosu oluşturmuş. Her sabah öğretmenleriyle bahçede prova yaparlarmış.
Sabahları okula yürürken, sokaklardaki bayrakları izlemek Nehir’in en sevdiği şey olmuş. Konutların camlarında, dükkânların girişinde, hatta bahçe çitlerine asılmış küçük bayraklar… Her yer kırmızı beyaza bürünmüş.
Ama ne kadar renkli olursa olsun, Nehir’in içinde sessiz bir niyet varmış. “Ya sahnede unutuverirsem?” diye geçirirmiş içinden. Bu fikir gelip gelip kapısını çalarmış.
Bir akşam, okuldan döndüğünde çok konuşmamış. Bahçedeki salıncağa oturup sessizce sallanmış. Annesi pencereye çıkıp seslenmiş:
“Nehir, içeri gelsene tatlım. Üşüteceksin.”
Nehir başını çevirmiş.
“Sadece biraz sallanmak istedim anne.”
Annesi yanına gelmiş, sessizce salıncağın yanındaki banka oturmuş.
“Bir şey mi oldu?” diye sormuş.
Nehir biraz düşünmüş, sonra içini çekmiş:
“Anne, ya şiiri unutursam? Herkes bakıyor olacak. Sesim çıkmazsa?”
Annesi gülümseyerek bakmış ona.
“Nehir, insan bazen korkar. Bu berbat bir şey değil. Lakin biliyor musun? Korkmak, bir şeyi çok önemsediğini gösterir. Kalbinden geleni söylersen, sözler yolunu bulur.”
Nehir başını sallamış. Bu kelamlar ona âlâ gelmiş. O gece yastığa başını koyduğunda şiiri içinden fısıltıyla tekrarlamış. Yalnızca ezberlemek için değil, sahiden anlamak için.
Ertesi sabah, okulda yapılan provada biraz daha rahatmış. Sınıf arkadaşlarıyla birlikte durduğu sırada öğretmeni Mine Hanım konuşmuş:
“Unutmayın çocuklar, bugün eğlenmek için sahnedeyiz ancak birebir vakitte bir şeyi hatırlatmak için de. Bu bayram bize ikram edildi. Bunu gururla taşıyoruz.”
O gün, Irmak şiirini birinci sefer hiç takılmadan okumuş. Ne çok yüksek sesle, ne de fısıltıyla… Kendi tonunda, içinden geldiği üzere. Bitince arkadaşları gülümseyerek onu alkışlamış. O an içindeki dehşet biraz daha küçülmüş.
Bayram sabahı geldiğinde, güneş pencereden içeri süzülüyormuş. Irmak erkenden kalkmış. Annesi saçlarını ihtimamla örmüş, kırmızı beyaz tokalarla süslemiş. Üzerine ütülü forması, yüreğine ise büyük bir heyecan giymiş.
Evden çıkarken babası küçük bir bayrak uzatmış. “Bunu sahnede tut istersen,” demiş.
Nehir bayrağı almış, iki eliyle sıkı sıkıya tutmuş.
“Teşekkür ederim baba. Bugün elimden düşürmem bunu.”
Nehir, annesiyle birlikte okula hakikat yürürken yol boyunca hazırlık yapan insanları izlemiş. Kasabanın meydanı sabahın erken saatinde bile kalabalıkmış. Kurulan sahne, süslenen sandalyeler ve kenarlara dizilmiş bayraklar… Her şey çocuklar için hazırlanmış.
Okul kapısından içeri girerken arkadaşlarını görünce kalbi biraz daha hızlanmış. Kimi tokasını düzeltiyor, kimi şiirini tekrar ediyormuş. Irmak, en yakın arkadaşı Can’la göz göze gelince gülümsemiş. Can da ona yaklaşmış:
“Hazır mısın?” diye sormuş fısıltıyla.
Nehir başını eğip gülmüş. “Hazırım gibi… ancak biraz heyecanlıyım.”
Can başını sallamış. “Ben de öyleyim. Fakat birlikte olunca daha kolay geliyor.”
Gösteri başlamadan evvel tüm öğrenciler sırayla sahne gerisinde yerlerini almışlar. Müzik öğretmeni, ritim kümesine işaret etmiş. Birinci küme sahneye çıkıp okul marşını söylemiş. Akabinde dans eden çocuklar sahneye gelmiş. Renkli kıyafetleriyle döndükçe, izleyen herkes keyifle alkışlamış.
Nehir’in sınıfı ise sıranın sonlarındaymış. Herkes sahneye çıkarken heyecan biraz daha artmış. Fakat o sırada öğretmenleri Mine Hanım yanlarına gelmiş:
“Unutmayın,” demiş, “siz yalnızca şiir okumuyorsunuz. Bir duyguyu anlatıyorsunuz. Irmak, sen bu şiiri içinden geldiği üzere oku. Kimseyi düşünme, yalnızca ne hissettiğini söyle.”
Nehir derin bir nefes almış. İçinde bir sıcaklık hissetmiş. Bu kelamlar ona âlâ gelmişti.
Sonunda sıra onlara gelmiş.
Sahneye gerçek yürürken bayrağını iki eliyle tutmuş. Kalabalık, sessizce onları izliyormuş. Fakat Irmak gözlerini yerde gezdirmemiş. Kalabalığa değil, göz ucuyla annesine bakmış. Annesi onu görünce gülümsemiş ve başıyla minik bir “aferin” işareti yapmış.
Mikrofonun önüne geldiğinde herkes bir adım geri durmuş. Irmak öne çıkmış.
Bir an durup etrafa bakmış. Sonra başını yavaşça eğerek şiiri okumaya başlamış:
“Bugün 23 Nisan,
Sevinç doluyor her yan.
Atatürk’ten armağan,
Kutlu olsun her zaman!”
Şiirin sonunda başını kaldırmış. Kalabalık alkışlamış. Lakin Nehir’in içini dolduran şey alkıştan fazlasıymış. O anda, sahiden bir şey anlatabildiğini hissetmiş. Annesi gözyaşlarını siliyormuş. Babası dimdik durmuş, sessizce bayrağını sallıyormuş.
Sahneden indikten sonra Can çabucak yanına gelmiş.
“Çok hoştu,” demiş.
Nehir gülümsemiş. “Korkmadım artık,” demiş. “Çünkü bu gün bizim günümüzmüş. O yüzden yalnızca söyledim.”
Bayram kutlamaları sürerken çocuklara meyve suları, simitler, küçük armağanlar dağıtılmış. Oyun alanlarında şişme kaydıraklar, yüz boyama stantları kurulmuş. Ancak Nehir’in en sevdiği an, gökyüzüne balonların bırakıldığı an olmuş.
Renk renk balonlar, ellerden bırakıldığında gökyüzüne gerçek süzülmüş. Her balonun ucunda küçük bir kâğıt varmış. Nehir’in tuttuğu balonda şu yazıyormuş:
“Çocuklar güldükçe bayram büyür. 23 Nisan kutlu olsun.”
O günün sonunda herkes meskenine dönerken yüzler gülümsüyormuş. Irmak yolda babasına dönmüş:
“Biliyor musun baba, bugün sahnede hiç korkmadım. Güya birileri beni izliyormuş fakat yargılamadan, yalnızca dinliyormuş üzere.”
Babası başını okşamış.
“Çünkü herkes senin üzere hissediyordu. O yüzden seni kalpten dinlediler.”
Akşam olduğunda, Irmak pijamalarını giymiş, yatağına uzanmış. Başucundaki küçük lambayı açıp tavanı izlemeye başlamış. Bugünü düşündükçe yüzünde bir tebessüm oluşmuş.
Ve 23 Nisan Kutlu Olsun Masalının sonunda içinden şu cümle geçmiş: “Atatürk bu günü bize armağan etmiş. Zira bize inanmış. Ben de artık kendime inanıyorum.”
23 Nisan Kutlu Olsun Masalına benzeyen uzun masallar okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz. Bayram kutlamalarında bize eşlik etmek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
