Denizden Gelen İnci Masalı

Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, deniz kıyısına kurulmuş küçük bir kıyı kasabasında Arda isminde meraklı bir çocuk yaşarmış.
Arda, sabahları denizin tuzlu kokusuyla uyanır, dalgaların kıyıya vuran sesini dinleyerek güne başlarmış. Konutunun çabucak önünde uzanan kumsalda çıplak ayakla yürümeyi çok severmiş. Kumların içine gömülmüş deniz kabuklarını, yosunları, taşları toplayıp onlara hikâyeler uydururmuş.
Annesi onun bu hayal gücüne bazen gülümser, bazen de eline küçük bir sepet verip, “Topladıklarını akşam göster bana, bakalım neler bulmuşsun,” dermiş.
O sabah da güneş yeni doğarken, Arda yeniden kumsala çıkmış. Elinde ince saplı bir çubuk, ayağında eski sandaletleriyle ıslak kumları arşınlamaya başlamış. Dalgalar yavaşça kıyıya vuruyor, minik köpükler kumlara dokunup geri çekiliyormuş. Arda gözlerini dikkatle yere dikmiş, her adımda yeni bir şey arıyormuş.
Küçük bir taş yığını ortasında parlak bir şey parlamış birden. Arda eğilip dikkatle bakmış. Kumların ortasından fısıldar üzere bir ışık süzülüyormuş. “Bu ne ki?” diye mırıldanmış ve çabucak elini uzatıp yavaşça toprağı eşelemiş. Kumlar açıldıkça, yuvarlak, beyazımsı ve pürüzsüz bir şey ortaya çıkmış.

Arda onu avucuna almış. Küçücük, lakin güya kendi ışığı varmış üzere yumuşak bir parıltı yayıyormuş. “Bir inci bu!” demiş heyecanla. “Gerçek bir inci buldum!” Kalbi süratli hızlı atmış, yüzünde şaşkınlık ve sevinç birbirine karışmış.
O sırada kıyıya yakın bir kayanın üzerinde oturan bir martı ötüp havalanmış. Arda, martının sesiyle kendine gelmiş. Çabucak koşarak konuta dönmek istemiş lakin sonra durmuş. “Acaba bu inci nereden geldi?” diye düşünmüş.
Arda inciyi avucunda tutarken, denize dönüp şöyle demiş: “Seni geri istiyor musun?” Lakin karşılık gelmemiş. Yalnızca bir dalga kıyıya vurmuş, sonra yeniden sessizleşmiş. Arda bir karar verememiş. Bu inci çok hoşmuş, fakat güya ona ilişkin değilmiş üzere de hissediyormuş.
O sırada kıyıdaki bankta oturan yaşlı komşusu Mehmet Dede el sallamış. “Ne buldun bakalım Arda?” diye sormuş gülümseyerek. Arda heyecanla yanına koşmuş ve avucunu açıp inciyi göstermiş. Mehmet Dede gözlüğünü düzeltip dikkatlice bakmış, sonra yavaşça başını sallamış.
“Biliyor musun Arda, evvelden denizciler bu türlü inci bulduklarında çabucak satmazlardı. Onlar evvel denizin bunu neden getirdiğini düşünürlerdi,” demiş. Arda, “Sence bu inci neden gelmiş?” diye sormuş merakla. Mehmet Dede, “Belki bir şey hatırlatmak içindir. Tahminen de biri için manası vardır,” diye yanıtlamış, sonra denize uzun uzun bakmış.
O gün Arda bütün öğlenden sonrayı düşünerek geçirmiş. İncinin pürüzsüz yüzeyine bakmış, parmaklarında döndürmüş, sonra cebine koymuş. Lakin içi bir tuhaf olmuş, güya bir şeyi yanlış yapıyormuş üzere. Gece yatağına uzandığında, dalgaların sesi camdan içeri sızmış. Gözlerini kapattığında, o sesin içinde küçük bir fısıltı duymuş üzere hissetmiş: “Ben denize aitim…”
Sabah olduğunda Arda kararlıymış. İnciyi tekrar cebine koymuş ve sessizce konuttan çıkmış. Deniz sabah ışığında maviyle gümüş ortasında bir renge bürünmüş. Arda, dün bulduğu yere yürümüş, eğilmiş ve inciyi tekrar kumların üzerine bırakmış.
İnci, sabah güneşinin altında yavaşça parlıyormuş. Dalgalar kıyıya yavaşça gelip geri çekilirken, Arda kumlara çökmüş ve bir müddet hiç kıpırdamadan seyretmiş. İnci, artık onun üzere görünse de aslında çok daha fazlasıymış. Denizin derinliklerinden gelen bu küçük armağan, Arda’ya paylaşmanın, ilişkin olanı yerine koymanın ve tabiatla ahenk içinde olmanın ne demek olduğunu anlatmış.
Bir müddet sonra ince, şık bir dalga gelmiş ve inciyi yavaşça alıp götürmüş. Arda’nın kalbi evvel bir an sızlamış, lakin sonra gülümsemiş. Zira artık anlamış: Her hoş şey bazen yalnızca bir müddetliğine gelirmiş. Değerli olan, onun ne kadar değerli olduğunu fark edebilmekmiş.
O gün Arda meskene dönerken denizle konuşmuş üzere hissediyormuş. “Teşekkür ederim,” demiş fısıltıyla. Güya deniz de ona minik bir dalga sesiyle karşılık vermiş. Meskene vardığında annesi mutfakta kahvaltı hazırlıyormuş. Arda’nın gözleri ışıl ışılmış.
Annesi, “Ne oldu oğlum, ne bu yüzündeki kocaman gülümseme?” diye sormuş. Arda yalnızca “Denizle konuştum bugün,” demiş ve sofraya oturmuş.
Ve Denizden Gelen İnci Masalının akabinde, denizin tuzlu kokusu daima biraz daha tanıdık, dalgaların sesi daima biraz daha içliymiş. Zira bir çocuk, bir inci bulmuş ve onu ilişkin olduğu yere, sevgiyle geri vermiş. Dünya da işte bu türlü minicik yeterliliklerle büyüyüp güzelleşirmiş.
Denizden Gelen İnci Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için kontağa tıklayabilirsiniz. Miniğinize özel masal yazdırmak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.