Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, ağaçların sık sık dizildiği, rüzgârın yavaşça estiği büyük bir orman varmış. Bir sabah, kuşlar her zamanki üzere kısımlarda müzik söylerken, ormanın kenarındaki açıklıkta bir ses duyulmuş. Cılız, incecik bir ağlama sesiymiş bu. Sesi birinci duyan, yaşlı bir baykuş olmuş.
Yaşlı baykuş, sesin geldiği yere hakikat uçmuş ve çalılıkların ortasında incecik bir örtüye sarılı, yalnız bir bebek bulmuş. Bebeğin gözleri yaşla dolu, elleri titriyormuş. Baykuş çabucak etrafa haber uçurmuş.
Tavşan, sincap, ceylan ve birkaç hayvan sessizce gelmiş. Hepsi yan yana dizilip bebeğe bakmış. Tavşan kulaklarını dikmiş, “Ne yapacağız artık?” demiş. Ceylan yavaşça yaklaşmış, “Bu yavru artık bize emanet,” demiş. Kimse itiraz etmemiş. Güya bütün orman birebir anda başını eğmiş.
O gece, bebeği kuru yapraklarla örtülü bir yatağa yatırmışlar. Sincap yuvadan yumuşak yosunlar taşımış, ayı sessizce yanında durmuş. Rüzgâr yaprakların ortasından yavaşça esmiş, kuşlar kollardan yumuşak melodiler fısıldamış. Bebek vakit zaman uyanmış, ancak her kezinde etrafındaki huzura alışarak tekrar gözlerini kapatmış.
Sabah olduğunda bebek kıpırdamaya başlamış. Karnı acıkınca mızıldanmış. Ceylan ağzında birkaç böğürtleni getirip dikkatle önüne bırakmış.
Bebek evvel şaşkınlıkla bakmış. Tavşan yanına yaklaşıp bir adedini patisiyle ezmiş, yaprak ucuna bulaştırıp bebeğin dudaklarına yaklaştırmış. Bebek kokuyu alınca başını çevirip yavaşça dokunmuş. Tadı ağzına gelince gözleri parlamış, elleriyle tekrar uzanmaya çalışmış.
Kısa bir mühlet sonra, bebek avuçlarını yere koyup vücudunu öne gerçek kaydırmaya başlamış. Dizlerini tam kullanamasa da karnının üstünde yavaşça ilerleyebiliyormuş.
Tavşan yakında durmuş, kulaklarını oynatarak ona bakmış. “Aferin sana minik dostum, yanlışsız yoldasın,” demiş. Bebek biraz ilerlemiş, sonra yana yuvarlanmış ve beklenmedik bir kahkaha atmış. Bu sesi duyan sincap, çimenlerin üzerinde sevinçle dönüp durmaya başlamış.
Birkaç gün sonra sincap bir ağacın koluna çıkıp üstten bakmış. Bebek de yerde kıpırdanarak ağaca yaklaşmış, iki eliyle gövdeye yaslanmış. Yüksekleri merakla izlerken sincaba gülümsemiş.
Sincap, kısmın ucunda durmuş, bebeğe üstten seslenmiş: “Önce ayakta durmayı öğren minik. Kollar bir yere kaçmıyor, seni beklerler.”
Bebek başını kaldırıp sincaba bakmış, sonra gözlerini ağacın gövdesinden üste yanlışsız gezdirmiş. Küçük parmaklarıyla kabuğa dokunmuş, güya dokunduğu yerden yüksekleri anlamaya çalışıyormuş.
Ertesi sabah, su yavaşça akıyor, kıyıya çarpan dalgalar yumuşak sesler çıkarıyormuş. Tavşan onu düz bir taşın üstüne dikkatlice oturtmuş. Bebek gözlerini suya dikmiş, başını yavaşça yana eğerek kıpırtıları izlemeye başlamış. Önündeki çakıllardan birine eliyle dokunmuş, sonra parmaklarının ortasına alıp yalnızca tutmuş.
Tam o sırada, suyun içinden bir kurbağa zıplayarak taşın kenarına çıkmış. “Merhaba minik,” demiş gülümseyerek. “Su bazen konuşmaz ancak şıpırtısıyla oyun oynar.” Bebek elindeki taşı yere bırakmış, sonra sessizce suya bakmaya devam etmiş.
Akşam yaklaşırken gökyüzü bulutlarla örtülmüş. Bebek her zamanki üzere başını kaldırıp üste bakmış lakin yıldızları görememiş. Uzun uzun bakmaya devam etmiş, güya bir şeyleri arar üzereymiş.
O sırada üstten baykuşun sesi duyulmuş: “Merak etme minik, onlar tekrar orada. Yalnızca bu gece saklanmışlar.” Bebek başını eğip sessizce toprağa dokunmuş, sonra gözlerini kapatıp öylece kalmış. Hava sessiz, gece yumuşakmış.
Artık günler, bebeğin minik adımları ve kocaman bakışlarıyla doluymuş. Hayvanlar onun ne anlatmak istediğini gözlerinden anlar, o da doğayı gözlemleyerek, yavaş yavaş hayatı öğrenmiş.
İşte bu da ormanda büyüyen çocuk masalıymış. İsmi olmayan lakin sevgisi her kısımda yankılanan sessiz bir dostluk üzereymiş.
(Bu masal minik bir okurumuz tarafından yazılmış ve bizim tarafımızdan birazcık düzenlenmiştir. Teşekkür ederiz Ege, doğum günün kutlu olsun.)
Ormanda Büyüyen Çocuk Masalına benzeyen bebek masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, sesli masal dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
