Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, ağaçlarla kaplı kocaman bir ormanın kenarında, Elif isminde tatlı mı tatlı bir çocuk yaşarmış. Elif’in saçları dağ çileği üzere kırmızıya çalarken, gözleri orman gölgesi kadar yeşilmiş.
En sevdiği şey, annesiyle birlikte piknik yapmakmış lakin pikniği biter bitmez her şeyi olduğu yere bırakır, çöpleri toplamayı unuturmuş.
Elif bir gün, annesiyle birlikte tekrar ormanın kenarına gelmiş. Rengârenk örtüsünü çimenlerin üzerine sermiş, sepetindeki meyveleri birer birer çıkarmış. Üzümlerini yemiş, elmasının yarısını bırakmış, kabukları toprağa itinasız fırlatmış.
O sırada uzakta bir kelebek görünce sevinçle ayağa fırlamış ve çöplerini orada bırakıp koşarak peşine gitmiş.
Ancak Elif’in fark etmediği bir şey varmış: Ağacın en yüksek kısmında, güneş ışığıyla parlayan yaşlı bir yaprak, onu sessizce izliyormuş. Bu yaprak, ormanın en eski çınarının kalbinden gelen Yeşil Yaprak’mış. Yıllar boyunca kaç çocuk görmüş lakin hiçbiri Elif kadar meraklı ve bir o kadar da dalgın olmamış.
Yeşil Yaprak, Elif’in meyve kabuklarını gelişi hoş toprağa fırlatıp oyun peşinde koştuğunu izlerken içi burkulmuş. Daha evvel de pek çok çocuk birebir şeyi yapmış fakat hiçbiri onu fark etmemiş. Tahminen de bu defa, Elif onun sesini duyabilir, kalbini açabilirmiş.
“Belki,” demiş içinden, “bu kere bir çocuk, ormanı nitekim anlayabilir.”
Yaprak, yere süzüle süzüle inmiş. Elif, birden durup etrafına bakınmış. Çimenlerin üzerine konmuş o yaprağın rengi o kadar parlak, o kadar canlıymış ki gözlerini alamamış. Güya biraz evvel yere düşmemiş de orada onu bekliyormuş üzereymiş.
Usulca eğilmiş, yaprağı parmaklarının ucuyla alıp avucuna koymuş. Başını yana eğerek dikkatle incelemiş.
“Ne hoş bir yapraksın,” demiş fısıltıyla. “Sanki yaşıyor üzeresin.”
Tam o anda incecik bir rüzgâr esmiş. Elif’in avucundaki yaprak yavaşça titremiş. Lakin bu titreme rüzgâr değilmiş. Elif’in kalbi yavaşça hızlanmış. Çok hafif bir ses duymuş, güya fısıltı üzere:
“Ben ormanın kalbinden geldim.”
Elif irkilmiş, gözleri kocaman açılmış. Fakat korkmamış. O sesi duymak onu ürkütmek yerine meraklandırmış.
“Sen, sen konuştun mu?” diye fısıldamış. Etraf sessizleşmiş lakin yaprak biraz daha kıpırdayarak yine konuşmuş:
“Evet. Lakin konuşmak için değil, göstermek için geldim. Gel, birlikte yürüyelim mi?”
Elif şaşkınlıkla etrafına bakmış. Lakin ormanda diğer kimse yokmuş. Yalnızca o ve bu tuhaf, hoş yaprak varmış. Bir an tereddüt etmiş fakat sonra başını sallamış.
“Peki, gidelim.”
Yaprağı iki elinin ortasına alıp göğsüne yaklaştırmış. Küçük adımlarla ormanın içine gerçek yürümeye başlamış. Daha dikkatli bakıyormuş artık. Ezilmiş çiçekler, toprağa saplanmış plastik çatallar, yarısı içilmiş meyve suları birer birer gözünün önüne çıkmış.
“Elif” demiş yaprak, “bunların birçok insanların bıraktıkları. Kimileri farkında bile olmadan yapıyor. Lakin orman onları unutmuyor.”
Elif’in içi burkulmuş. “Bunlar, burada daima bu türlü mi duruyor?”
“Evet,” demiş yaprak. “Rüzgâr taşımaz, yağmur temizlemez. Tabiat, yalnızca biz ona yeterli davrandığımızda kendini düzgünleştirir.”
Elif yürürken, ayağının ucuyla ezilmiş bir papatyaya dokunmuş. O an içi cız etmiş.
“Ben de bu türlü şeyler yaptım, değil mi?”
Yaprak sessiz kalmış ancak Elif zati biliyormuş. Çantasının cebinden kâğıt mendil çıkarıp yere atılmış bir ambalajı toplamış. Akabinde bir tane daha.
“Üzgünüm,” demiş yavaşça. “Ama artık bu türlü davranmayacağım. Kelam veriyorum.”
Ormanları Koruyalım Masalından sonra Elif, ormana her gelişinde yanında küçük bir torba getirir olmuş. Evvel kendi çöplerini toplamış. Sonra bir gün, bir ağacın tabanında unutulmuş bir plastik şişeyi görünce duraklamış. Eğilip onu da almış.
Zamanla yürürken gözleri daima yerde dolaşmaya başlamış. Ezilmesin diye çiçeklere dikkat etmiş, rüzgârla savrulmuş bir kâğıdı bile fark eder olmuş. Artık ormanda sırf gezen bir çocuk değil; duyan, gören ve hisseden biriymiş.
Ormanları Koruyalım masalına benzeyen 5 yaş masallarını okumak için buraya tıklayabilirsiniz. Yarınki masalımızı seçmek için ise instagram hikayemizdeki ankete oy verebilirsiniz.
