Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, yemyeşil dorukların ortasında uzanan küçük, sessiz bir köy varmış. Bu köyde, sarı yağmurluğunu çok seven minik bir kız çocuğu yaşarmış. İsmi Nil’miş.
Nil’in en çok sevdiği şey, Nisan yağmurlarında dışarı çıkmakmış. Zira Nisan yağmuru o denli öbür yağmurlara benzemezmiş. Ne çok süratli yağarmış, ne de insanı üşütürmüş. Güya gökyüzü fısıldar üzere yavaş yavaş damlarmış toprağa.
Ama bu yıl, Nil biraz üzgünmüş. Zira yağmur bir türlü gelmemiş. Nisan ayı neredeyse bitmek üzereymiş ancak köyde tek bir damla bile düşmemiş.
Her sabah uyanıp gökyüzüne bakar, “Bugün yağar mı?” dermiş. Fakat gökyüzü daima masmaviymiş. Herkes sevinse de, Nil bekledikçe daha da meraklanmış.
Bir sabah, Nil uyandığında pencereden dışarı bakmış. Gri bulutlar gökyüzünde ağır ağır dolaşıyormuş. Hafif bir rüzgâr esmiş. Nil’in kalbi pıt pıt atmış. Sonra bir “tık” sesi duyulmuş camdan. Küçücük bir damla düşmüş.
Nil’in gözleri parlamış. Çabucak sarı yağmurluğuyla çizmelerini ayağına geçirmiş ve koşarak dışarı çıkmış.
Annesi kapıdan seslenmiş:
— “Çok uzaklaşma Nil! Islanırsın!”
Ama Nil’in aklında tek bir şey varmış: Yağmurla buluşmak!
Çamurlu yollar boyunca yürümüş. Su birikintilerine basmış, damlaların düşüşünü izlemiş. Biraz ileride, her vakit uğradığı küçük dereye varmış.
Dere kenarındaki taşın üstüne oturmuş. Etrafa bakmış. Ağaç yapraklarından düşen damlaları izlemiş.
O sırada, derenin karşı kıyısından bir ses duyulmuş:
— “Sen de mi geldin?”
Nil başını kaldırmış. Karşıda, kendisiyle yaşıt bir çocuk el sallıyormuş. Üzerinde mavi bir yağmurluk varmış. Yanında da çamurdan yaptığı minicik bir kurbağa heykeli.
Nil ayağa kalkmış.
— “Sen kimsin?” demiş.
— “Ben Efe. Her Nisan yağmurunda buraya gelirim. Bu yağmur özel zira. Sen de burayı seviyorsun galiba?”
Nil başını sallamış. Derenin karşısına geçmek istemiş lakin su biraz süratli akıyormuş.
— “Dur! Orası kaygan olabilir,” demiş Efe.
Nil geri durmuş. Efe bir taş alıp dereye atmış. Sonra öbür bir taş. Ortalarına dikkatlice basarak Nil’e geçebileceği küçük bir yol yapmış.
Nil, Efe’nin gösterdiği taşlara basarak karşıya geçmiş. Biraz ürkmüş ancak sonunda ulaşmış.
İkisi de gülümsemiş. Islanmış saçları yüzlerine yapışmış, fakat yüzleri memnunlukla parlamış.
Efe, elindeki kurbağa heykelini Nil’e uzatmış:
— “Bu benim uğurlu kurbağam. Lakin bu yıl bir arada yağmuru karşıladığımız için senin olsun.”
Nil şaşırmış, sonra gülümsemiş:
— “Adı Maviş olsun,” demiş. “Çünkü bu yıl yağmurdan evvel gökyüzü çok maviydi.”
İki çocuk, yağmur altında birlikte yürümüş. Ağaç altlarında durmuş, yapraklardan düşen damlaları saymışlar. Küçük gölcüklerde yaprak yüzdürmüşler. Hiç konuşmasalar da göz göze geldiklerinde her şey anlaşılır olmuş.
Derken gökyüzü biraz açılmış. Bulutların ortasından yumuşak bir ışık süzülmüş. Ve birden gökkuşağı belirmiş. Renkler yan yana, yavaşça göğe yayılmış.
Nil, nefesini tutmuş:
— “Ne hoş bir ikram bu…”
Efe başını eğip gülümsemiş:
— “Yağmur, sırf toprağı değil, dostlukları da büyütüyor galiba.”
İkisi de sessizce gökkuşağını izlemiş. Sonra Nil saate bakmış. Konuta dönme vaktiymiş.
Dönmeden evvel Efe’ye dönüp demiş ki:
— “Seneye tekrar Nisan yağmurunda burada olalım. Tıpkı yerde, tıpkı taşların üstünde.”
Efe başını sallamış:
— “Tamam. Ancak bu defa kurbağayı birlikte yaparız.”
Nil meskenine dönerken elinde Maviş varmış. Yağmur dinmiş fakat içindeki sıcaklık devam ediyormuş.
Penceresine oturmuş, gökyüzüne bakmış. Gökkuşağı hâlâ silik silik görünüyormuş.
Maviş’i cam kenarına koymuş. Ve içinden şöyle demiş: “Yağmur yalnızca ıslatmaz. Bazen en hoş arkadaşlığı getirir.”
O gece, gökyüzü sessizmiş lakin içi doluymuş. Rüzgâr yavaşça fısıldamış, ağaçlar yavaşça sallanmış. Ve Nil, yeni dostluğu düşünerek gözlerini kapatmış.
Çünkü Nisan Yağmuru Masalı gökten yağmurla birlikte iner ve kimi dostluklar bir damlayla başlarmış.
Nisan Yağmuru Masalı benzeyen kısa masallar okumak için temasa tıklayabilirsiniz. Yazılacak masal başlıklarını seçmek için instagram adresimizi ziyaret edebilirsiniz.
