Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler çiçeklerin rengârenk açtığı, kuşların kısımlarda cıvıldaştığı hoş bir köyde, Defne isminde küçük bir kız çocuğu yaşarmış. Defne’nin en çok sevdiği şey, sabahları uyanınca annesinin getirdiği ılık sütü, pembe çiçekli biberonuyla içmekmiş.
Bu biberonun ismi Bibo’ymuş. Bibo, yalnızca bir biberon değilmiş aslında. Üzerindeki gülen tavşan fotoğrafıyla güya her sabah Defne’ye günaydın dermiş. Defne, Bibo’yu o kadar çok severmiş ki, gün uzunluğu yanından hiç ayırmazmış. Parka giderken çantasına koyar, hikâye okurken yanına alır, bazen oyun oynarken bile elinde tutarmış.
Defne bir sabah gözlerini açmış, yatağında sağa sola dönmüş ancak elini nereye atsa Bibo’ya ulaşamamış. Yastığın altına bakmış, yorganı kenara çekmiş, yatağın kenarlarına kadar uzanmış lakin yok. Bibo hiçbir yerde görünmüyormuş.
Gözleri dolmuş, dudakları bükülmüş. “Anne!” diye seslenmiş.
Annesi çabucak odaya gelmiş. “Ne oldu tatlım?” diye sormuş.
Defne, sesi titreyerek “Bibo yok. Bulamıyorum,” demiş.
Annesi yatağın altına eğilmiş, halının kenarına bakmış, çarşafları düzeltmiş. “Oyuncaklarının ortasına karışmış olabilir mi? Haydi birlikte bakalım,” demiş.
İkisi birlikte tüm meskeni gezmişler. Evvel oyuncak sepetine bakmışlar. Ayıcık, bebekler, tahta bloklar. Lakin Bibo ortalıkta yokmuş. Sonra salona geçmişler. Koltukların altına bakmışlar, halının kenarlarını denetim etmişler, kitaplığın raflarını taramışlar. Fakat ne kadar uğraşsalar da Bibo’yu bulamamışlar.
Defne o gün süt içmemiş. Ne oyuncağıyla oynamış, ne de dışarı çıkmak istemiş. Sessizce pencerenin önüne oturmuş, dışarıyı izlemiş. Kalbi burukmuş. Zira Bibo yoksa, sabahlar eskisi üzere hoş değilmiş.
Öğleden sonra babası meskene gelmiş. Defne çabucak yanına koşmuş. Telaşlı bir sesle: “Baba, Bibo kayboldu!” demiş.
Babası onun başını okşamış. “Hadi birlikte arayalım,” demiş. “En son ne vakit elindeydi, hatırlıyor musun?”
Defne bir mühlet düşünmüş. “Dün bahçede salıncağa binerken elimdeydi,” demiş. “Sonra, sanırım yere koymuştum.”
İkisi birlikte bahçeye çıkmışlar. Defne salıncağın altına eğilmiş, kaydırağın etrafına bakmış, çimlerin ortasını taramış. Fakat Bibo’dan iz yokmuş.
Tam o sırada komşuları Hatice Teyze çitin öbür tarafından seslenmiş. “Defneciğim,” demiş, “bugün bahçede bir şey buldum. Pembe çiçekli, üstünde tavşan olan bir şey. Bu senin olabilir mi?”
Defne’nin gözleri sevinçle açılmış. “Bibo!” diye bağırmış ve Hatice Teyze’nin bahçesine koşmuş.
Gerçekten de lavanta çiçeklerinin ortasında, minik pembe bir biberon duruyormuş. Üzerindeki tavşan hafif silinmiş lakin hâlâ gülümsüyormuş. Defne çabucak eğilip Bibo’yu kucaklamış. Akabinde sıkı sıkıya sarılarak “Seni kaybettim sandım, çok korktum” demiş.
O gün Defne tekrar sütünü içmiş. Zira Bibo artık ellerindeymiş. Lakin artık daha dikkatliymiş. Bahçeye her çıktığında Bibo’yu çantasına koymuş. Zira sevdiğimiz şeylerin kaybolabileceğini lakin onları koruyarak, dikkatle saklayarak daha uzun mühlet yanımızda tutabileceğimizi öğrenmiş.
Zaman geçmiş, Defne büyümüş. Artık biberonla süt içmese de, Bibo’yu hala sakladığı bir kutusu varmış. Bazen kutuyu açıp Bibo’ya bakar, o hoş günü hatırlarmış. Gülümseyerek içinden: “Seni gerçekte kaybettim ancak kalbimde hiç kaybetmedim.” dermiş.
Ve o gün bugündür Defne, bir şeyi sevmenin yalnızca elinde tutmakla değil, ona itina göstermekle mümkün olduğunu bilirmiş.
Defne’nin Biberonu Masalı burada bitmiş. Gökyüzü yavaşça geceye bürünmüş, yıldızlar yavaşça yanmış. Defne’nin odasında ise huzurlu bir uyku başlamış.
Defne’nin Biberonu Masalına benzeyen bebek masalları okumak için temasa tıklayabilirsiniz. En hoş sesli masallarımızı dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
