Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler güneşin yavaşça sokaklara indiği, çocuk seslerinin pencerelerden taşa çarptığı bir mahallede Mustafa isminde bir çocuk yaşarmış. Mustafa sekiz yaşındaymış, lakin kalbi yaşı kadar değil, kardeşi kadar yumuşakmış.
Leyla, onun dört yaşındaki kardeşiymiş. Küçük burnu, fiyonkla süslenmiş saçları ve gülümserken kıvrılan yanaklarıyla tam bir sevinç kaynağıymış. Lakin en çok, ağabeyine güvenirmiş. Nereye gitse onun elini bırakmaz, gözü daima onun omzunda olurmuş.
Mustafa için de Leyla, yalnızca bir kardeş değilmiş. O, yanında durduğunda dünya daha sessiz, hayat daha hoş gelirmiş. Bazen birlikte kitap okurlar, bazen camdan gökyüzüne bakar, bazen de hiçbir şey yapmadan yan yana dururlarmış. Fakat ne olursa olsun, Mustafa’nın kalbi daima Leyla’nın etrafında dönermiş.
Bir gün, anneleri “Biraz hava alın,” demiş. “Ama birbirinizden ayrılmayın.”
Mustafa çabucak Leyla’nın montunu getirmiş. Ayakkabısını giydirmiş. Sonra elini uzatmış. Leyla da alışık olduğu üzere çabucak o eli tutuvermiş.
Evlerinin az ilerisinde küçük bir park varmış. Kaydırak, salıncak ve çimenlerin içinden çıkan birkaç papatya… Mustafa, “Seni salıncağa bindireyim mi?” demiş. Leyla başını sallamış. Ancak tam o sırada, parkın başka köşesinden hafif bir hırlama sesi duyulmuş.
Küçük bir köpek, tasmasından kurtulmuş ve parkta bir o yana bir bu yana koşturmaya başlamış. Gözleri heyecanla parlıyormuş. Çocukların topunu yakalamaya çalışıyormuş.
Leyla bir anda donakalmış. Gözleri köpeğe takılmış, sonra kaygıyla “Abi, o köpek bize yanlışsız geliyor”
Mustafa, çabucak kardeşinin önüne geçmiş. Elini daha sıkı tutmuş. “Korkma,” demiş. “Ben buradayım.”
Leyla’nın gözleri dolmuş, adım adım geriye çekilmiş. Mustafa dizlerinin üzerine çöküp, onunla göz hizasına gelmiş. “Leyla, bu köpek sana ziyan vermez. Yalnızca oynamak istiyor. Fakat istersen biraz kenarda bekleyebiliriz,” demiş.
Leyla yavaşça başını sallamış. Mustafa onu elinden tutup banklardan birine götürmüş. Çantasından elma çıkarmış. Yarısını kardeşine uzatmış, başka yarısını kendisi ısırmış.
Mustafa biraz sessizce bakmış etrafa, sonra konuşmaya başlamış: “Ben de küçükken köpekten çok korkardım,” demiş.
Leyla ona inanmaz üzere bakmış. “Sen mi? Lakin sen korkmazsın ki”
Mustafa gülümsemiş. “Herkes korkar. Yanında sevdiğin biri varsa, o endişe biraz daha küçük olur.”
Leyla başını ağabeyinin omzuna yaslamış. Bir mühlet sessizce oturmuşlar. Güneş ağaçların ortasından geçip yüzlerine düşmüş. Kuşlar kollarda müzik söylüyormuş. Rüzgâr yavaşça esiyor, saçlarını dans ettiriyormuş.
Bir mühlet sonra, köpek biraz daha yakına gelmiş. Lakin Leyla bu kere ağlamamış. Gözleri hâlâ biraz telaşlıymış lakin eli ağabeyinin elinde olduğu sürece kalbi biraz daha mert atıyormuş.
Mustafa ayağa kalkmış ve elini uzatmış. “Gel, elimi bırakma. Yanımda dur, birlikte geçelim,” demiş.
Leyla’nın kalbi süratli atıyormuş fakat ağabeyinin yüzüne baktığında bir inanç hissetmiş. Ayağa kalkmış, elini sıkıca tutmuş. Birlikte yürümeye başlamışlar. Köpek onların önünden geçmiş, sonra öteki bir tarafa hakikat koşmuş.
Leyla derin bir nefes almış, sonra gülümsemiş. “Geçti bile,” demiş.
Mustafa başını sallamış. “Bak gördün mü? O kadar da dehşetli değilmiş,” demiş.
Leyla, ağabeyinin yüzüne bakmış. “Sen olmasaydın, ben hâlâ ağlıyor olurdum,” demiş.
Mustafa, kardeşinin başını okşamış. “Ama ben buradayım. Her vakit da burada olacağım,” demiş. O sırada ağaçların ortasından geçen güneş ışığı, yüzlerine düşmüş. Rüzgâr biraz daha tatlı esmiş.
Abim Düzgün Ki Var Masalının sonunda Leyla, yalnızca bir köpekten korkmamayı değil, ağabeyinin sevgisinin ne kadar güçlü olduğunu da öğrenmiş. Zira kimi kahramanlar uçmazmış, pelerin takmazmış. Yalnızca yanında yürürmüş ve elini hiç bırakmazmış.
Abim Güzel Ki Var Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için ilişkiye tıklayabilirsiniz.
Sesli masal dinlemek ve miniklere özel bilgileri öğrenmek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
