Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, küçük ve çiçekli bir apartman dairesinde yaşayan iki kardeş varmış. Elif, sabırlı ve sevecen bir ablaymış. Can ise biraz daha küçük, meraklı ve her şeye heyecanla yaklaşan bir kardeşmiş. Birlikte geçirdikleri vakitler, bazen oyun dolu, bazen de sessizce yan yana oldukları anlarla geçermiş.
Can, bir sabah erkenden uyanmış. Elinde kendi yaptığı renkli bir kartla ablasının yanına gitmiş. Kartın üstüne kalpler, çiçekler ve “Abla Kardeş Günü Kutlu Olsun” yazmış. “Bugün bizim günümüz olsun!” demiş sevinçle. Elif, gözlerini ovuşturup kartı görünce gülümsemiş. “Ne hoş düşünmüşsün Can,” demiş sevgiyle.
Kahvaltıda birlikte minik tostlar hazırlamışlar. Ekmekleri yıldız halinde kesip, üzerine bal sürüp tabaklarına dizmişler. Hava güneşliymiş lakin hafif bir rüzgâr pencereden perdeyi kıpırdatıyormuş. Sofrada kahkahalarla birbirlerine hikâyeler anlatmışlar. O sabah, konutun içinde güya minik bir bayram havası var üzereymiş.
Kahvaltıdan sonra birlikte oyuncak kutusunu açmışlar. Battaniyeleri koltukların üzerine gerip büyük bir kale kurmaya başlamışlar. Kalenin girişine “Abla Kardeş Günü Şatosu” yazan bir tabelayı asmışlar. Yalnızca “kardeşlik şifresi” bilenler içeri girebiliyormuş. İçeri giren birinci kişi Elif olmuş, sonra Can gülerek gerisinden gelmiş.
Birlikte kalede masallar uydurmuşlar. Biri sihirli orman bekçisi, oburu yiğit göl koruyucusu olmuş. Fakat bir mühlet sonra Can istemeden kalenin bir yastığını çekmiş ve kale yıkılmış. Elif’in yüzü düşmüş.
Can durup mahcup bir formda ablasına bakmış. “İsteyerek yapmadım,” demiş kısık bir sesle.
Elif evvel hiçbir şey dememiş. Sonra gülümseyip elini uzatmış. “Önemli değil, yine kurarız. Zati kardeşler daima tekrar kurar,” demiş.
Bu kelam Can’ın içini ısıtmış. Birlikte yine kale yapmışlar, bu sefer çatıyı biraz daha sağlam yerleştirmişler. Sonra pencerenin kenarına oturup dışarıyı izlemişler. Rüzgâr yaprakları savuruyormuş, bulutların gerisinde minik bir kuş uçuyormuş. O an sessizce bakmışlar ve birbirlerinin yanında olmanın ne kadar hoş olduğunu kalplerinde hissetmişler.
Günün sonunda, birlikte bir fotoğraf defteri almışlar. Sayfaya bugünü çizmişler: yıldızlı tostlar, battaniyeden şato, yıkılıp tekrar yapılan kale. Her çizgide birlikte olmanın ne kadar hoş olduğunu hatırlamışlar. Sayfanın altına da kocaman harflerle yazmışlar: “Abla Kardeş Günü – Her Gün Bizim Günümüz.”
Abla Kardeş Günü Masalı burada biterken, o konutun içinde yıkılan her kale sevgiyle tekrar kurulmuş; kırılan sessizlikler bir gülümsemeyle onarılmış. Zira kardeşlik, bazen bir özrün fısıltısında, bazen de sessizce uzatılan bir elde gizliymiş.
Abla Kardeş Günü Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için temasa tıklayabilir, bugün yayımladığımız sesli masalımızı dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
