Bir vakitler, yeşil ormanların derinliklerinde küçük bir köy vardı. Bu köyde, Neşeli Ayşe isminde bir kız çocuğu yaşarmış. Ayşe, her gün ormanın kenarında oyunlar oynar, ağaçlarla konuşur, kuşları izler ve tabiatın sunduğu hoşlukları keşfederdi. Ancak en çok annesini ve babasını sever, onlarla vakit geçirmeyi çok isterdi.
Bir gün, Ayşe’nin annesi ve babası, ona ormana yapılacak özel bir gezintiye çıkma teklifinde bulunmuşlar. Ayşe, çok heyecanlanmış ve çabucak hazırlanıp ormana hakikat yola çıkmışlar. Ormanın derinliklerine ilerledikçe, Ayşe, çok büyük ağaçlar, rengarenk çiçekler ve kuşların müzikleriyle büyülenmiş. Her şey o kadar hoştu ki, Ayşe bir an için vaktin nasıl geçtiğini unuttu.
Ama bir mühlet sonra, bir şey fark etmiş. Ailesi artık gözden kaybolmuştu. Ayşe korkmuş ve her istikamete bakarak onları aramaya başlamış. Fakat, ormanın derinliklerinde kaybolmuştu. Ne yapacağını bilemez bir formda ağlamaya başlamış.
Tam o sırada, ormanın en yüksek ağacının altından büyük, şirin bir ayı çıkmış. Ayı, Ayşe’nin gözyaşlarını görünce yanına gelerek şöyle demiş: “Küçük kız, niçin üzülüyorsun?”
Ayşe, “Ailem kayboldu, onları bulamıyorum!” demiş.
Ayı, gülümsedi ve ona şöyle yanıt verdi: “Orman seni korur, merak etme. Aileni bulman için sana yardım edeceğim.”
Ayı, Ayşe’yi ormanın derinliklerinden geçerek meskenlerine götürmüş. Ormanın her köşesinde gizemli hayvanlar ve ağaçlar Ayşe’ye yardım etmiş. Sonunda, Ayşe ailesini bulmuş ve onlara sarılmış. Anne ve babası, Ayşe’nin cüretini ve ormanda yalnız kalmadan nasıl yolunu bulduğunu takdir etmiş.
Aile, ormanın gücüyle birleşmiş ve birlikte konutlarına dönmüşler. O günden sonra, Ayşe her vakit ormanın sunduğu inancı ve sevgiyle büyüdü, aile bağlarının gücünü keşfetti.
