Bir vakitler, geniş ve yeşil bir ormanda Akıllı Tavşan ve Yavaş Kaplumbağa isminde iki arkadaş yaşarmış. Akıllı Tavşan, çok süratli koşar ve her vakit en güzel fikirleri o bulurmuş. Herkes onun zekasına hayran kalır, lakin Kaplumbağa, tavşanın süratliliğine ve zekasına karşın, sakin ve sabırlı biriymiş. Kaplumbağa, tavşanla çok düzgün arkadaş olmasına karşın, her vakit kendi suratında ilerler, her işin aceleye gelmemesi gerektiğini söylerdi.
Bir gün ormanda bir yarış düzenlenmeye karar verilmiş. Yarışı kazanan, ormandaki en akıllı hayvan ilan edilecekti. Akıllı Tavşan çabucak kabul etmiş, zira onu kimse yenemezdi. Ancak Yavaş Kaplumbağa da yarışa katılmak istediğini söylemiş. Tavşan, gülerek, “Sen ne kadar yavaşsın! Ben seni kolaylıkla yenerim,” demiş.
Yarış başlamak üzereydi. Tavşan çabucak en öne geçip süratle koşmaya başlamış. Kaplumbağa ise sakin adımlarla ilerliyordu. Tavşan, çok ileride olduğunu görünce, biraz dinlenmek için ağaç gölgesine oturmuş ve uykuya dalmış.
Kaplumbağa, sabırlı bir biçimde yarışa devam etti. Hızlanmamış, fakat kararlı bir halde yol almış. Tavşan, ne kadar uyuduğunu fark etmeden, yarışın bitiş çizgisine çok yaklaşmıştı. Ancak uyandığında, Kaplumbağa çoktan yarışı kazanmıştı!
Tavşan, şaşkın bir biçimde, “Ama nasıl? Ben daima senden çok daha süratliydim,” dedi.
Kaplumbağa gülümseyerek, “Zeka, bazen yalnızca süratte değil, sabırda ve hakikat vakitte karar vermekte de yatar,” dedi. “Benim suratım tahminen yavaş olabilir, ancak kararlılığımla ve sabrımla sonunda kazandım.”
Tavşan, o gün sabır ve dikkatle hareket etmenin, süratten çok daha değerli olduğunu anlamış. O günden sonra, ne vakit bir şey yapmak istese, çabuk etmeden, dikkatlice düşünerek hareket etmeye karar vermiş.
