Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler Elif isminde küçük, meraklı bir kız çocuğu varmış. Konutlarının mutfağında dolaşmayı çok severmiş. Kapakları açar, baharat kutularını koklar, annesinin dolapları nasıl düzenlediğini hayranlıkla izler dururmuş. Lakin en çok da annesi kek yaptığında, mutfaktan yayılan vanilya kokusunu severmiş.
O sabah, yağmur pencereye yöntem tarz vuruyormuş. Dışarı çıkmak mümkün değilmiş lakin meskenin içinde sıcacık bir sessizlik varmış. Elif, pijamalarını bile çıkarmadan annesinin yanına gitmiş. “Bugün kek yapabilir miyiz anne?” diye sormuş.
Annesi gülümsemiş, elini uzatmış: “Tabii ki, haydi bakalım küçük aşçım.”
İlk evvel un kabı çıkmış dolaptan. Akabinde yumurtalar, süt, yağ ve bir şişe vanilya özü. Elif hepsini dikkatlice sıraya dizmiş. Annesi ölçüleri okurken o da bir bir gereçleri kaseye eklemiş. Un biraz taşmış, tezgâha dökülmüş fakat annesi kızmamış; birlikte gülmüşler.
Sıra karıştırmaya gelmiş. Elif kaşığı eline almış, yavaş yavaş çevirmeye başlamış. Başta kolaymış lakin hamur ağırlaştıkça elleri yorulmuş. Bilekleri sızlamış lakin bırakmamış. Annesi sessizce yanına gelip biraz yardım etmiş, sonra tekrar Elif’e bırakmış. “Bu kek senin kekin,” demiş gülümseyerek, “en çok da senin emeğin olsun.”
Kek kalıbını yağlarken çok dikkatli davranmışlar. Elif, annesinin tuttuğu kabı iki eliyle kavrayıp içine hamuru dökmüş. Sonra parmağıyla üstüne minicik bir iz çizmiş ve “bu benim işaretim olsun,” demiş.
Annesi eğilip göz kırpmış, “Kekin seni unutmasın diye mi?” demiş gülerek. Elif başını sallamış, tatlı tatlı gülümsemiş.
Kek fırına girince bekleme kısmı başlamış. Elif, sabırsızca mutfağın kapısına oturmuş, gözünü fırının camından ayırmamış. Vakit güya durmuş üzereymiş, dakikalar geçmek bilmemiş. Derken içerde bir kıpırtı fark etmiş. “Anne! Bak, kabarıyor!” diye heyecanla seslenmiş.
Annesi çabucak yanına gelip onunla birlikte camın önüne diz çökmüş, ikisi de büyülenmiş üzere içeri bakmış.
Kokular yavaş yavaş mutfağı, sonra bütün meskeni sarmış. Yağmur hâlâ camı tıkırdatıyormuş fakat içeride her şey sımsıcacıkmış; vanilya kokusu, fırının sıcaklığı ve Elif’in heyecanı birbirine karışmış. Kekin üstü nar üzere kızarınca annesi fırını kapatmış.
Elif ellerini ovuşturarak tezgâhın önüne gelmiş, gözlerini kekten ayıramamış. “Biraz soğuması gerekiyor,” demiş annesi gülümseyerek, “sonra birlikte dilimleriz.”
O sırada Elif, yerinde duramamış, mutfağın içinde küçük adımlarla dolaşmaya başlamış. Fırın eldivenini takmış, biraz büyük gelse de onu çok kıymetli biri üzere hissettirmiş. Masaya iki küçük tabak, iki çatal koymuş, hatta peçeteleri bile düzgünce yerleştirmiş. Sonra başını kaldırıp, “Çay da demleyelim mi anne?” diye sormuş.
Annesi bir an durup gülümsemiş, “Aferin sana,” demiş yumuşak bir sesle, “gerçekten büyüyorsun.”
Kek dilimlendiğinde birinci lokmayı Elif almış. Bir an durmuş, sonra gözleri parlamış. “Anne! Bu şimdiye kadar yediğim en hoş kek!” demiş. Annesi başını sallamış, “Çünkü içinde senin emeğin var.”
İkisi de sessizce çaylarını içmiş, keklerini yemişler. Ortada göz göze gelmişler, gülümsemişler. O anda, mutfakta bir kekten fazlası pişmiş üzereymiş. İçten bir bağ kurulmuş, sıcacık, sade ve unutulmaz bir bağ.
Ve o gün Elif yalnızca kek yapmayı öğrenmemiş. Birlikte bir şey yapmanın, sevgiyle paylaşmanın ne kadar özel olduğunu da anlamış.
Gökyüzü hâlâ gri ancak meskenin içi ışıl ışılmış. Ve mutfak, Annemle Kek Yapıyoruz Masalı’ndan kalan sıcacık bir anıyı saklıyormuş artık.
Annemle Kek Yapıyoruz Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, bizi yakından takip etmek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
