Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, yemyeşil bir ormanın tam ortasında, sessiz bir gölet varmış. Bu göletin kıyısında, parıl parıl bir su damlası yaşarmış. Su daima sakin, duru ve tertemizmiş. Lakin içinde bir yerlerde daima bir eksiklik hissedermiş.
Günlerden bir gün, gökyüzünde hafif bir duman belirivermiş. Rüzgâr bu dumanı nazikçe taşıyıp ormanın derinliklerine götürmüş. Dumanın içinden minicik bir ateş kıvılcımı süzülüp yere konmuş. Parlıyormuş lakin korkutmuyormuş. Isıtıyormuş lakin yakmıyormuş.
Ateş yürüyerek göletin kenarına kadar gelmiş. Su onu uzaktan görmüş, evvel biraz ürkmüş. Zira herkes ateşten uzak dururmuş. Lakin bu ateş farklıymış; kıpırtısız duruyor, kimseye ziyan vermiyormuş.
Ertesi gün ateş tekrar gelmiş. Rüzgâr onu nazikçe suya hakikat taşımış. Bu defa su, biraz daha yavuz davranmış ve ortalarına bir taş koyarak karşısına oturmuş. Böylelikle ne su buhar olmuş, ne de ateş sönmüş fakat birlikte sohbet edebilmişler.
Su, gökyüzünden düşen yağmur damlalarından, ırmakların müziğinden bahsetmiş. Ateş, yıldızlı gecelerden, odun çıtırtılarından kelam etmiş. Ne kadar farklı olduklarını anlamışlar ancak bu onları rahatsız etmemiş. Bilakis, daha çok ilgilerini çekmiş.
Günler geçmiş. Her gün biraz daha yakınlaşmışlar. Bazen yalnızca gökyüzüne bakmışlar. Bazen bir çiçeğin açışını izlemişler. Sessizlikleri bile huzur doluymuş. Ortalarındaki taş daima yerinde duruyormuş, dostluklarını istikrarda tutuyormuş.
Bir gün ormana küçük bir çocuk gelmiş. Elinde meyve taşıyan, ayakkabıları çamura bulanmış bir çocuk. Su, ayakkabılardaki çamuru temizlemiş. Ateş ise çocuk üşümesin diye yakındaki bir kuru kısmı ısıtmış. Çocuk gülümsemiş ve iki dostun yanında biraz oturmuş. Sonra teşekkür edip gitmiş.
O gün su ile ateş anlamış ki, birlikteyken daha hoş işler başarabiliyorlarmış. Farklı olmaları onları ayırmıyor, tersine tamamlıyormuş. Ancak yeniden de çok yaklaşınca su buharlaşıyor, ateş ise yavaşça sönüyormuş. Bu yüzden ortalarındaki taşı daima yerinde bırakmışlar.
Diğer canlılar bu dostluğu görmüş. “Nasıl olur?” demişler, “Biri soğuk, biri sıcak. Biri sessiz, biri kıpır kıpır.” Lakin vakitle herkes anlamış ki, farklılık hoş bir şeymiş. Asıl sıkıntı, birbirini incitmeden yaklaşmakmış.
Ve bir gün, güneş gökyüzünde parladığında, su ile ateş birlikte şöyle demiş:
“Senin üzere değilim lakin seni anlıyorum. Ve bu yetiyor.”
O günden sonra, göletin kenarındaki taş hiç yerinden oynamamış. Zira herkes bilirmiş ki, o taş, farklı olanların bile yan yana gelebileceği bir yermiş.
Ve gökyüzü ne vakit kızarsa ya da toprak ne vakit kurursa, Ateş ve Su Masalı tekrar okunur, dünyaya dengeyi hatırlatırmış.
Ateş ve Su Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için kontağa tıklayabilirsiniz. Sesli masal dinlemek için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
