Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler denizleri aşan, uzak limanlara uğrayan bir gemici baba varmış. Bu babanın Ayaz isminde bir oğlu varmış. Ayaz, denizi çok severmiş ancak babasının daima uzaklarda olması içini biraz burkarmış. Zira onu en çok özlediği anlarda yanına koşamazmış.
Ayaz, annesiyle birlikte küçük, sakin bir kıyı kasabasında yaşarmış. Okula yürüyerek masraf, dönüşte deniz kıyısında taş toplar, rüzgârın taşıdığı yosun kokusunu içine çekerken hayaller kurarmış. Bazen kıyıya vuran dalgalara bakar ve “Acaba babam şu an hangi denizde?” diye düşünürmüş.
Babası her sefer dönüşünde Ayaz’a minik armağanlar getirirmiş. Deniz kabukları, pusulalar, eski haritalar. Ancak Ayaz için en pahalı armağan, babasının sarılmasıymış. Onun kollarına kendini bırakmak, dünyadaki en inançlı yer üzere gelirmiş.
Ne var ki, gemicilik sıkıntı bir işmiş. Aylar süren seyahatler olurmuş. Bazen telefon bile çekmezmiş. Ayaz, babasının sesini duyamadığı vakitlerde onun gönderdiği deniz kabuklarını kutusundan çıkarır, tek tek okşar ve güya onunla konuşurmuş üzere fısıldarmış.
Bir gün öğretmeni sınıf tahtasına öğrencilerin doğum günlerini yazmış. Ayaz, kendi doğum gününün yaklaştığını fark edince bir heyecan hissetmiş fakat akabinde çabucak içini bir burukluk kaplamış. Zira babası hâlâ denizlerdeymiş ve ne vakit döneceği belirli değilmiş.
Sınıf arkadaşları, “Ben pasta istiyorum!” “Ben palyaço çağıracağım!” diye sevinçle konuşurken Ayaz sessiz kalmış. Aklındaki tek dilek, babasının yanında olmasıymış. O gece annesine, “Ben oyuncak istemiyorum. Yalnızca babamla kutlamak istiyorum,” demiş. Annesi yavaşça gülümsemiş ve Ayaz’ın saçlarını okşamış.
Zaman ilerledikçe Ayaz’ın umudu azalmış. Her sabah posta kutusunu denetim edermiş ancak yalnızca mecmualar ve birkaç fatura bulurmuş. “Belki bugün telefon gelir,” diye beklemiş fakat telefon da sessiz kalmış. Yeniden de içten içe bir mucize olsun istermiş.
Doğum gününe iki gün kala okuldan meskene dönerken sessizleşmiş. Ne taş toplamış ne denize selam vermiş. Meskene vardığında annesi ona en sevdiği çilekli pudingi yapmış lakin Ayaz gülümsememiş. Kaşığını karıştırmış, sonra yavaşça odasına çekilmiş.
Ertesi gün okulda öğretmeni, “Yarın Ayaz’ın doğum günü! Daima birlikte kutlayacağız!” deyince arkadaşları alkışlamış. Ayaz da gülümsemeye çalışmış lakin içindeki boşluğu kimse fark etmemiş. O sırada içinden, “Keşke babam da alkışlayanların ortasında olsaydı,” demiş.
Ve doğum günü sabahı gelip çatmış. Ayaz, daha gün ışımadan pencereye koşmuş. Gözlerini yola dikmiş, heyecanla etrafa bakınmış lakin kimseyi görememiş. Umutla beklerken hafif bir rüzgâr yüzünü okşamış. Kalbi bir anlığına kıpırdamış fakat sokakta hâlâ tanıdık bir yüz yokmuş.
Kahvaltıda annesi ona dönüp, “Bugün sana özel bir sürprizim var,” demiş. Ayaz şaşkınlıkla bakmış lakin ne olduğunu sorunca annesi yalnızca göz kırpmış. “Biraz daha sabret,” demiş gizemli bir halde. Bu kelam, Ayaz’ın içinde yine bir umut kıvılcımı yakmış.
Öğleden sonra kapı çalmış. Ayaz evvel ne yapacağını bilememiş, kalbi süratle atmaya başlamış. Merdivenleri ikişer ikişer inmiş, kapının önünde durup derin bir nefes almış. Sonra yavaşça kapıyı açmış.
Kapıda, yüzü güneşte yanmış, gözleri parlayan biri duruyormuş. Elinde küçük bir çanta, yüzünde sıcacık bir gülümseme. Ayaz gözlerine inanamamış. “Baba!” diye bağırmış ve süratle ona sarılmış. Babası diz çöküp Ayaz’ı kucaklamış. “Sürpriz!” demiş gülerek.
Ayaz’ın içi o denli bir sevinçle dolmuş ki, tüm hasreti bir anda silinmiş. Babasının kokusu, sesi, ellerinin sıcaklığı. Hepsi gerçekmiş. “İşte benim en hoş armağanım sensin,” demiş Ayaz, gözleri dolu dolu.
O gün konutta sade lakin sımsıcak bir kutlama yapılmış. Ayaz’ın pastasında deniz kabuğu biçiminde süsler varmış. Babası ona, uzak bir ülkeden getirdiği minik bir dürbün vermiş. “Artık denizleri bu dürbünle birlikte keşfedeceğiz,” demiş gülümseyerek.
Ayaz, dürbünü gözlerine dayayıp pencereye çıkmış. Uzaklara bakmış, martılara, bulutlara. “Artık babam yanımda,” diye fısıldamış. İçindeki boşluk dolmuş, yüreği kuş üzere hafiflemiş.
Gece olduğunda Ayaz, babasının yanına kıvrılıp uyumuş. Kalp atışlarını dinlerken gözlerini kapatmış. Dışarıda yıldızlar parlıyormuş ancak Ayaz’ın kalbindeki ışık her şeyden daha parlakmış.
Ve Ayaz’ın En Hoş Sürprizi Masalı burada sona ererken, Ayaz ilk kez denizi değil, bir limanı düşlemiş. Zira en büyük seyahat bazen bir meskene, bazen bir kucağa varmakmış.
Ayaz’ın En Hoş Sürprizi Masalına benzeyen uyku masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, en hoş sesli masalları dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
