Bir vakitler, küçük bir köyde Ayşegül isminde şirin bir kız yaşardı. Her gece uyumadan evvel gökyüzüne bakmayı çok severdi. Ayşegül, her bir yıldızın farklı bir dileği olduğunu düşünürdü. En sevdiği vakit ise Ayışığı’nın parlamaya başladığı andı. Ayşegül, ay ışığına her bakışında, hayallerinde yeni yerler keşfedeceğini hayal ederdi.
Bir akşam, Ayşegül yatağında mışıl mışıl uyumaya başladığında, gözleri birden parladı. O gece, hayalinde Ayışığı ona gerçek bir yol gösteriyordu. Ayışığı, “Ayşegül, seni hoş bir hayale götüreceğim,” dedi. Ayşegül çabucak gözlerini kapattı ve bir anda kendini parlayan bir gökyüzünün içinde buldu.
Yavaşça süzülen Ayşegül, rengarenk bulutların ortasından geçerek, düş diyarına hakikat uçmaya başladı. Bir mühlet sonra, karşısına minik bir yıldız çıktı. “Merhaba Ayşegül! Benim adım Işık. Benimle gel, sana mükemmel bir yer göstereceğim,” dedi. Ayşegül, sevinçle başını sallayarak Işık’a gerçek uçtu.
Yıldız Işık, Ayşegül’ü hayal diyarının en hoş yerine götürdü. Burada, yapraklar gümüşten yapılmış, çiçekler altın rengiyle parlıyordu. Ayşegül, “Burada ne kadar da güzel!” diye haykırarak yere oturdu. “Burası Yıldızlar Ülkesi,” dedi Işık. “Burada her dilek gerçek olur.”
Ayşegül, etrafındaki hoşluklara hayran kalmıştı. “Ben de burada bir dilek tutmak istiyorum,” dedi. Yıldız Işık gülümsedi ve “Tabii, dileğini söyle, Ayşegül!” dedi. Ayşegül, gözlerini kapatarak, “Bir gün her gece Ayışığı’nın ışığı altında uyumak istiyorum,” diye dilek tuttu.
Işık, Ayşegül’ün dileğini duydu ve ona bir ikram verdi. “Artık her gece Ayışığı seni koruyacak ve sana tatlı düşler gösterecek. Geceyi huzur içinde geçireceksin,” dedi. Ayşegül memnun bir formda Işık’a teşekkür etti.
Ertesi sabah, Ayşegül gözlerini açtığında, yumuşacık yatakta uyandığını fark etti. Gözleri parlıyordu, zira düşü onu ne kadar huzurlu ve memnun yapmıştı. O günden sonra, her gece gökyüzüne bakarken Ayışığı’nın ona verdiği huzuru hatırlayarak, tatlı hayallerle uyuyordu.
