Bir varmış, bir yokmuş, hoş bir köyde Minik Ayışığı isminde bir kız çocuğu yaşarmış. Minik Ayışığı, her akşam güneşin batmasını bekler, akabinde gökyüzünde yıldızları izlerken, uykuya dalmayı hayal edermiş. Ancak her gece biraz sıkıntı uyurmuş zira gökyüzündeki ışıklar ona çok enteresan gelir, merak eder ve uykusuz kalırmış.
Bir akşam, Minik Ayışığı apansızın odasında beliren parlak bir ışık gördü. Çabucak pencereye koştu ve dışarı baktığında, ay ışığının daha da parlak olduğunu fark etti. Ay, Minik Ayışığı’na gülümsedi ve “Merhaba Minik Ayışığı! Uykunun vakti geldi. Gel, sana uykunun sırrını öğreteyim” dedi.
Minik Ayışığı biraz şaşkın ancak heyecanlı bir biçimde ayın yanına geldi. Ay, yavaşça ve nazikçe şöyle dedi: “Yıldızlar uykunun koruyucularıdır. Onlar her gece, uyuyanların hayallerini ışıkla besler. Fakat hayal görmek için evvel kalbinin huzura ermesi gerekir.”
Minik Ayışığı, “Ama nasıl huzur bulurum?” diye sordu.
Ay, “Derin bir nefes al ve gözlerini kapat. Bütün kanıları bırak, yalnızca sessizliği ve huzuru dinle,” dedi.
Minik Ayışığı, ayın söylediklerini dikkatle uygulayarak gözlerini kapadı. Derin bir nefes aldı ve bedenini büsbütün rahatlatmaya çalıştı. Yavaşça, başını yastığına koydu ve gözlerinde yumuşak bir ışık belirdi. O anda, bir düş üzere, bir yıldız parladı ve etrafında dans etmeye başladı. Minik Ayışığı’nın kalbi huzurla doldu, nefes alışı daha rahatlamıştı.
Birden uykuya daldı ve düşünde bir ormanda, parlayan yıldızların ortasında koştuğunu, sevinçle gülümsediğini gördü. Ayışığı düşünde özgürce uçtu, yıldızlarla dans etti.
Ertesi sabah, Minik Ayışığı uyanırken, gökyüzünde hala parlak yıldızlar vardı. İçinde bir huzur vardı. Artık her gece, uykuya daldığında, yıldızların ona huzur vereceğini biliyordu. Her sabah güne memnun ve taze başlamıştı.
Ve o günden sonra, Minik Ayışığı her gece, gökyüzündeki ışıkları izlerken, rahatlıkla uyur ve tatlı düşlerle uyanırmış.
