Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, yemyeşil bir ormanda Bambi isminde minik bir sincap yaşarmış. Kocaman gözleri, pofuduk kuyruğu ve içinde sıcacık hayaller taşıyan bir kalbi varmış.
Bambi, gün boyunca ormanda sevinçle zıplar, meşe palamutları toplar, ağaç kısımlarında oyunlar oynarmış. Akşam olup hava kararınca herkes yuvasına dönerken, Bambi yalnız kalırmış. Zira onun ne bir kovuğu ne de başını sokacak bir yuvası varmış.
Çoğu gece, bir ağacın kısmına kıvrılır, yaprakların ortasından yıldızlara bakarak uyuyakalırmış. Rüzgâr kolları salladığında biraz ürperirmiş, ancak yeniden de sabaha kadar sabırla beklermiş. İçten içe bir dileği varmış: “Keşke benim de sıcacık bir yuvam olsa.”
Bir sabah, gün doğarken erkenden uyanmış. Çiy taneleri tüylerine değmiş, kollar soğukmuş. Bambi içini çekmiş. O an karar vermiş: Artık kendi konutunu yapmak istiyormuş. Kendi ağacı, kendi yatağı, kendi penceresi olsun istiyormuş.
Hemen işe koyulmuş. Yere düşen kısımları toplamış, yaprakları bir ortaya getirmiş, küçük taşları kenara dizmiş. Ancak kısımlar birbirine tutunmamış, taşlar kaymış, yapraklar uçmuş. Bambi ne kadar uğraşsa da hiçbir şey yerinde durmamış. Yorulmuş, elleri kirlenmiş, minik yüreği de biraz kırılmış.
Tam umutları tükenmişken çalıların ortasından bir ses gelmiş. Bu, Minik isminde sakin bir kaplumbağaymış. Bambi’yi dalgın görünce yanına yaklaşmış. “Ne yapıyorsun burada tek başına?” diye sormuş. Bambi içini çekerek anlatmış: “Kendi meskenimi yapmak istiyorum fakat tek başıma olmuyor.”
Minik gülümsemiş. “Belki tek başına sıkıntı olabilir fakat birlikte deneyebiliriz,” demiş. Bambi evvel şaşırmış, sonra umutla başını sallamış. Minik, sonraki sabah yardıma geleceğine kelam vererek ayrılmış.
Ertesi gün sabah güneş doğarken Minik gelmiş. Ancak bu kere yalnız değilmiş. Yanında Pofidik isminde sempatik bir tavşan, Tombik isminde yuvarlak bir kirpi ve Mavi isminde sevinçli bir kuş varmış. Hepsi Bambi’ye yardım etmeye gelmiş.
Birlikte çabucak işe koyulmuşlar. Mavi en üst kolları taşımış, Pofidik yaprakları toplamış, Tombik kalın kütükleri yuvarlamış. Minik her şeyi dikkatle planlamış. Bambi ise heyecanla oradan oraya koşturmuş, yardımlarıyla her köşeye dokunmuş.
Gün uzunluğu ormanda kahkahalar yankılanmış. Yorulmuşlar, acıkmışlar ancak hiç şikâyet etmemişler. Zira bir hayalin birlikte gerçeğe dönüşmesi herkese düzgün gelmiş. Gün batarken yuva tamamlanmış. Ağacın gövdesine yaslanmış, çatısı kollarla örtülmüş, yapraklarla süslenmiş minicik fakat sıcacık bir yuva.
Bambi yuvaya birinci adımını attığında gözleri dolmuş. İçeriye bakmış: küçük bir yatak, kenarda dizili palamutlar, pencereden sarkan bir sarmaşık. Hepsi çok hoşmuş. Lakin en hoşu, bu konutun dostlukla kurulmuş olmasıymış.
Bambi gülümseyerek arkadaşlarına sarılmış. “Ben bu meskeni hayal ettim, ancak siz gerçek yaptınız,” demiş. Minik de gülümsemiş: “Hayal etmekle başlar her şey. Biz yalnızca birlikte tamamladık.”
O gece, Bambi birinci kere kendi meskeninde uyumuş. Pencereden içeri sızan ay ışığı tavanı aydınlatmış, yapraklar yavaşça hışırdamış, orman sessizce uykuya dalmış. Bambi yastığına başını koyarken içinden şu fikir geçmiş: “Bir meskeni yalnızca kollar değil, sevgi ve dostluk da kurar.”
Ve ormanın kalbinde, minik bir yuvada, dostlukla örülmüş bir huzur varmış. Gece sessiz, yürek sakince uyurken, Bambi’nin Birinci Konutu Masalı burada bitivermiş.
Bambi’nin Birinci Konutu Masalına benzeyen hayvan masalları okumak için kontağa tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
