Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, çiçek kokularıyla uyanan küçük bir köyde, Berfin isminde meraklı bir kız çocuğu yaşarmış. Berfin sabahları meskenlerinin önündeki taşlı yoldan geçerken kuş cıvıltılarını dinlemeyi çok severmiş. O gün, pencereye yanaşıp dışarıya baktığında, anneannesini bahçede eğilmiş bir şeylerle uğraşırken görmüş. Gözleri parlamış, çabucak kapıyı açıp koşarak yanına gitmiş.
“Anneanne, ne yapıyorsun sen orada?” diye sormuş heyecanla.
Anneannesi gülümseyerek başını kaldırmış, elleri toprakla kaplıymış. “Gel bakalım yanıma Berfin, bugün fideleri ekiyorum,” demiş. Berfin başını eğip toprağın içindeki minik yeşil filizlere bakmış. “Fide ne demek?” diye sormuş merakla, dizlerinin üstüne çökerek yanına oturmuş.
Anneannesi ellerindeki çamuru yavaşça silkeleyip anlatmaya başlamış: “Fide, tohumdan büyümüş, ancak daha kocaman olmamış küçük bitkilerdir. Onları buraya dikip toprağa alışmalarını sağlarız. Sonra güneş, su ve sabırla büyürler.” Berfin şaşkın şaşkın başını sallamış. “Yani bu minicik şey, büyüyüp domates mi olacak?” diye sormuş, gözlerini kocaman açarak.
“Evet,” demiş anneannesi, “eğer ona uygun bakarsak, o da bize meyvesini verir.”
Berfin’in içi kıpır kıpır olmuş. Elini toprağa daldırmış, “Ben de fide dikmek istiyorum,” demiş kararlılıkla. Anneannesi sepetten bir fide uzatmış, birlikte yumuşacık toprağı kazıp kökleri ziyan görmeden yerleştirmişler. Üzerine narince toprak serpiştirmişler.
Küçük bir rüzgâr esmiş, Berfin saçlarını geriye savurmuş. Güneş, yüzlerine sıcacık dokunmuş. Berfin başını kaldırıp, “Toprak yumuşak, fide minik lakin içinde kocaman bir hayat taşıyor üzere,” demiş. Anneannesi şaşırmış fakat gülümsemiş. “Senin üzere,” demiş sessizce. “Küçücüksün lakin içinde büyümeye hazır çok şey var.”
O gün, ikisi birlikte diz çökmüş, kah gülüp kah konuşarak bütün fideleri dikmişler.
Arada bir Berfin, bir fidenin yaprağına dokunup ona ismini bile vermiş. “Bu Dudu olsun, bu da Bıcırık.” Anneannesi gülmüş fakat bir şey dememiş. Zira Berfin’in o an yaşadığı memnunluğu, toprağa dokunduğundaki heyecanı her şeyden daha değerliymiş.
Gün batarken, Berfin bahçenin kenarına oturmuş, birer birer ektiği fideleri sessizce izlemiş. Minik yaprakların titrediğini, toprağın nefes aldığını hissetmiş. İçinde tarifsiz bir sıcaklık büyümüş; güya o minik fidelerle birlikte kendisi de kök salıyormuş üzereymiş.
O akşam, yastığına uzandığında gözlerini kapatmış ve içinden şöyle demiş:
“Bugün toprakla tanıştım… ve güya kalbimde bir şey filizlendi.”
Ve masal da burada yavaşça sona ermiş. 🌱
Berfin ile Anneannesi Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için temasa tıklayabilir, sesli masallar dinlemek için ise instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
