Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, yemyeşil bir mahallede dört kişilik çok tatlı bir aile yaşarmış.
Bu ailenin minik üyesi, renkli tokaları ve gülüşüyle her yeri neşelendiren Berfu isminde bir kızmış. Ağabeyi Berk, bu yıl liseye geçecekmiş ve kısa mühlet evvel imtihanlara girip büyük bir emek vermiş. Anne Berrin sabırla her şeyi toparlayan, baba Bülent ise polislik mesleğiyle meskenin gururuymuş.
Evleri çiçekli balkonuyla, mutfağındaki mis üzere kokularla, her sabah birlikte edilen kahvaltılarla sıcacık bir yermiş. Bilhassa akşamları sofrada toplanıp sohbet ettiklerinde, dışarısı soğuk bile olsa içleri sıcacık olurmuş.
Derken bir sabah, babaları elinde resmi bir kâğıtla konuta girmiş. Yüzündeki ifadeyi gören herkes bir şeylerin değişeceğini anlamış.
“Tayinim çıkmış,” demiş. O an meskenin içinde sessizlik dalga dalga yayılmış. Anneleri çabucak toparlamaya çalışmış, “Hayırlısı olsun,” demiş fakat sesi incecik titremiş. Berfu, olan biteni tam anlayamamış; annesinin yüzündeki değişikliğe bakıp yavaşça sormuş: “Tayin ne demek?”
Berk gözlerini yere indirmiş, dudaklarını kıpırdatmadan “Ama ben yeni okulu kazanmıştım,” demiş. Babaları çocuklarının yanına oturmuş, kollarını iki yana açarak ikisini de sarılmış. “Yeni yerlerde de hoş şeyler olur,” demiş. “Biz birlikte olduktan sonra her şeyin üstesinden geliriz.”
Birkaç gün içinde koliler ortaya çıkmaya başlamış. Berfu, en sevdiği peluş tavşanı bir kutuya yerleştirirken burnunu çekmiş. “Bu odada ne çok oyun oynadık seninle,” diye fısıldamış. Annesi başını okşayıp “Yeni odanda da seninle oynar,” demiş. Berk ise kitaplarını toplarken camdan dışarıya bakıp, eski okuluna ve arkadaşlarına sessizce veda etmiş.
Taşınma günü geldiğinde, mesken biraz sessizleşmiş. Komşular vedalaşmaya gelmiş, sarılmalar, ikramlar, el sallamalar derken meskenin kapısı son defa kapanmış. Bülent Bey otomobile binmeden evvel bir an durmuş, konutun kapısına bakıp içinden “Teşekkür ederiz,” demiş. Berfu camdan dışarıyı izleyerek, “Hoşça kal konutumuz,” demiş.
Eskişehir’e vardıklarında, her şey biraz farklı gelmiş. Meskenlerinin çabucak karşısında yemyeşil bir park varmış; içinde salıncaklar, kaydıraklar ve gül kokuları varmış.
Berfu daha birinci günden parka koşmuş, salıncağa oturmuş ve yavaşça ileri geri sallanmaya başlamış. “Burası çok hoş. Rüzgâr bile diğer esiyor,” demiş. Anneleri gülümseyip başını sallamış, “Yeni başlangıçlar bazen bu türlü sürprizlerle gelir,” demiş.
İlk birkaç gece Berfu uyumakta zorlanmış. Eski yatağını, penceresinden görünen ağacı, hatta gece lambasının ışığını bile özlemiş. Yeni odasındaki duvarlar ona biraz yabancı gelmiş. Fakat annesi her gece başucuna oturmuş, yumuşak bir sesle masallar anlatmış.
Berfu, bir mühlet sonra annesinin sesiyle kendini inançta hissetmiş; o sesi duyar duymaz gözlerini kapatır olmuş. Sonra bir gün, kendi elleriyle duvarına çiçekli çıkartmalar yapıştırmış; güya odayı biraz daha kendine benzetmek istemiş.
Berk yeni okuluna başladığında evvel biraz sessiz kalmış, kimseyle konuşmak istememiş. Sınıftaki her şey ona yabancı gelmiş; sıralar farklı, koridorlar daha uzunmuş. Ancak derste yanındaki çocuk ona bir kalem uzatıp gülümseyince, Berk’in içi biraz ısınmış üzere olmuş.
O gün okuldan döndüğünde çantasını kenara bırakıp, “Sanırım bu okul sandığım kadar makus değil,” demiş. Bunu duyan annesiyle, babası göz göze gelmiş, içleri biraz rahatlamış.
Berfu ise o gün kocaman bir fotoğraf belgesi taşıyormuş. Yolda yürürken heyecandan belgeyi sıkı sıkı tutmuş. Meskene girer girmez, “Bugün fotoğraf dersinde ailemizi çizdim!” demiş.
Resimde, yan yana duran dört kişi, art planda yeni konutları ve etrafında çiçeklerle dolu bir bahçe varmış. Çatının üzerine renkli harflerle “Bizim Evimiz” yazıyormuş. Berfu resmi yere serip herkese göstermiş.
Annesiyle babası uzun uzun bakmış, Berk ise sessizce gülümsemiş. O anda, herkesin içinde tıpkı niyet yankılanmış: “Burası artık nitekim bizim evimizmiş.”
Zamanla her şey yavaş yavaş yerine oturmuş. Yeni sokaklar artık o kadar yabancı gelmemeye başlamış. Berfu parkta yeni arkadaşlar edinmiş, Berk ise basketbol alanında keyifle oynamaya başlamış. Babaları yeni misyon yerine alışmış, anneleri de mutfağında tekrar en sevilen kekleri pişirir olmuş.
Ev, tahminen eskisinden farklıymış lakin içindeki sesler, kahkahalar ve kokular daima birebir kalmış.
Ve böylelikle Berfu, Berk, anneleri ve babaları, her yere birlikte götürebilecekleri en bedelli şeyi anlamışlar: Bir meskenin yeri değil, içinde taşıdığı sevgi değerliymiş.
Gökyüzü tekrar maviymiş, rüzgâr yavaşça esiyormuş. Berfu ise artık biliyormuş ki: Bu taşınma, Berfu’nun Yeni Meskeni Masalının finali değil başlangıcıymış.
Berfu’nun Yeni Konutu Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için kontağa tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
