Bir vakitler, yemyeşil bir ormanın içinde küçük bir köy vardı. Köyde, Irmak isminde bir küçük kız yaşardı. Irmak, ailesiyle birlikte kolay lakin memnun bir hayat sürüyordu. Annesi, babası ve kardeşiyle birlikte çok hoş vakitler geçirir, akşamları birlikte oturur, birbirlerine öyküler anlatırlardı.
Bir gün, köylerinin yakınında büyük bir fırtına patlak verdi. Rüzgar o kadar kuvvetliydi ki ağaçlar devriliyor, meskenler sallanıyordu. Irmak çok korkmuştu, lakin annesi çabucak yanına geldi ve “Korkma, sevgilim. Bizim birbirimize olan sevgimiz her şeyin üstündedir. Birlikte her şeyin üstesinden gelebiliriz,” dedi. Irmak, annesinin kelamlarından cüret aldı, ancak hala korkuyordu.
O sırada, babası da geldi. “Birlikte gücümüz var. Biz aile olarak daima birbirimizin yanında olacağız,” dedi ve Nehir’in elini tuttu. Aile birlikte meskenin sağlam köşelerine sığındı. Fırtına şiddetle devam etse de, Irmak artık korkmuyordu. Zira ailesiyle birlikte her şeyin üstesinden gelebileceğine inanıyordu.
Fırtına geçtikten sonra, gökyüzü tekrar berraklaştı. Aile, birlikte dışarı çıktı ve etrafa bakarken büyük bir minnettarlık hissettiler. Fırtına çok büyük olsa da, birlikte güçlü kalmışlardı. O günden sonra, Irmak her zorluğa karşı ailesinin gücüne inandı. Aileleriyle geçirdiği her an, bir hazine üzere kıymetliydi.
Birlikte gülüp eğlenmek, zorlukları birlikte aşmak, Nehir’e en bedelli dersleri verdi. Zira sahiden de, aile olmak her şeyin üstündü.
