Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler Tuna isminde, tatlılara bayılan bir çocuk yaşarmış. Her sabah kahvaltı yerine çikolatalı gofret istermiş. Dondurma, şekerleme, kurabiye. Tatlı olan her şey onun en yakın arkadaşıymış. Tatlı görünce gözleri parlar, öteki hiçbir şeyi düşünemezmiş.
Evde her dolabı kurcalar, tahminen gizlenmiş bir kurabiye bulurum umuduyla bakarmış. Annesi ona daima, “Tatlı hoş lakin fazlası mideni bozar,” dermiş. Tuna başını sallar ancak yeniden de gizlice şeker yemeye devam edermiş.
Bir gün okul çıkışı, Tuna yorgun fakat sevinçli adımlarla yürürken gözleri birden vitrindeki o süper pastaya takılmış. Pastanın üstü çileklerle süslenmiş, rengârenk şekerlerle parıldıyormuş.
Tuna’nın kalbi süratli hızlı atmaya başlamış, güya pasta ona “Gel ve beni ye!” diyormuş üzere hissetmiş. Dayanamamış, cebindeki tüm harçlığını çıkarıp pastayı almış. Meskene kadar bekleyememiş, yürürken küçük küçük başlamış, derken farkına bile varmadan neredeyse tamamını bitirmiş.
O akşam sofraya oturduğunda yüzü hiç gülmüyormuş. Annesi ona sıcacık bir çorba koymuş lakin Tuna kaşığını eline bile almamış. Evvel karnında hafif bir sancı başlamış, sonra giderek kıvrandıran bir ağrıya dönüşmüş. En sonunda dayanamayıp kalkmış ve annesinin yanına gidip titrek bir sesle, “Karnım çok ağrıyor.” demiş.
Annesi telaşla mutfağa koşmuş, çabucak bir fincan ıhlamur hazırlamış. Akabinde Tuna’nın yanına oturup saçlarını okşamış, “Tatlılar sana darılmadı fakat sen onlara biraz fazla kapıldın galiba,” demiş yumuşak bir sesle.
Tuna o an hiçbir şey söyleyememiş, yalnızca başını utangaçça eğmiş. İçinde küçük bir pişmanlık büyürken, sessizce “Bir daha bu kadar yememeliyim,” diye düşünmüş. O gece sabaha kadar kıvrılıp yatmış, karnını ve vücudunu dinlendirmiş.
Ertesi gün Tuna, tatlıları ne kadar çok sevse de bedeninin neye gereksinimi olduğunu dinlemesi gerektiğini anlamış. Artık her gördüğü pastaya koşmadan evvel, hakikaten isteyip istemediğini sorarmış kendine. Tatlıyı hâlâ severmiş lakin bir dilimle yetinmenin huzurunu da öğrenmiş.
Zamanla yalnızca tatlılarla değil, diğer tatlarla da barışmış. Fırından yeni çıkmış sebzelerin kokusu, taze meyvelerin sulu tadı ona farklı mutluluklar vermeye başlamış. Yedikçe sırf karnını değil, kendini de doyurmayı öğrenmiş.
Yıllar geçmiş, Tuna büyümüş lakin o gün yaşadığı duyguyu hiç unutmamış. Artık bir tatlıyı yerken yanında bir bardak suyu eksik etmez, akabinde biraz yürüyüş yapmayı ihmal etmezmiş. Zira en hoş tatlının bile, insanın kendi istikrarını müdafaası kadar pahalı olmadığını biliyormuş.
Ve gökyüzüne baktığında, bazen bir bulut hâlâ ona çilekli pasta üzere görünürmüş. Ancak Tuna artık gözlerini kısmadan evvel içinden şöyle dermiş: “Hayat da tatlılar gibi… En hoşu, tadında bırakabilmek. İşte bu, benim Bir Dilim Kâfi Masalım.”
Bir Dilim Kâfi Masalına benzeyen, 5 yaş masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, en hoş masalları sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
