Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler tıpkı apartmanda yaşayan iki küçük arkadaş varmış. Biri Şura, oburu Berk’miş. İkisi de altı yaşındaymış. Her gün birlikte oynar, bazen top peşinde koşar, bazen çimenlere uzanıp bulutlara biçimler uydururlarmış. Ancak o sabah her şey biraz farklıymış.
Şura, pencerenin önünde otururken aklına bir fikir gelmiş. İçinden “Acaba kendi masalımı yazsam nasıl olurdu?” diye geçirmiş. Tam o sırada kapı zili çalmış. Berk, elinde topuyla gelmiş ve her zamanki sevinciyle “Şura, parka gidelim mi?” diye sormuş.
Şura gülümsemiş ancak başını yavaşça iki yana sallamış. “Bugün oyun oynamak istemiyorum. Diğer bir şey yapmak istiyorum,” demiş.
Berk merakla sormuş, “Ne yapacaksın ki?”
Şura derin bir nefes almış ve fısıldar üzere yanıt vermiş: “Bir masal yazmak istiyorum. Kendi masalımı.”
Berk evvel şaşırmış, sonra topunu yere bırakmış. “Birlikte yazalım mı?” diye sormuş.
Şura’nın gözleri parlamış. “Harika olur!” demiş sevinçle. İkisi de apartmanın arka bahçesine inmiş. Dut ağacının altındaki eski tahta masaya oturmuşlar. Şura defterini getirmiş, Berk de çantasından renkli kalemlerini çıkarmış. Masal, oracıkta başlamış.
Berk “masalın kahramanı kim olacak?” diye sormuş.
Şura düşünmüş. “Bir kaplumbağa,” demiş. “Ama sıradan bir kaplumbağa değil. Bu kaplumbağa yürümek yerine uçabiliyor.”
Berk gülmüş. “Uçan kaplumbağa mı? Çok iyi! İsmi ne olsun?”
Şura biraz düşünmüş, sonra “Tospik olsun,” demiş.
Berk çabucak deftere yazmış: “Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler Tospik isminde, uçmayı seven küçük bir kaplumbağa varmış.”
“Peki Tospik ne istesin?” diye sormuş Berk.
Şura başını yana eğmiş. “Gökkuşağının ucundaki sesi duymak istesin,” demiş.
Berk şaşırmış. “Gökkuşağının sesi mi olur?
Şura gülümsemiş. “Olur. Ancak herkes duyamaz. Yalnızca sabırlı olanlar duyabilir,” demiş.
Berk başını sallamış. “Tamam o vakit. Tospik, o sesi duymak için yola çıkıyor.”
Masallarının içine hayal ettikleri her şeyi koymuşlar. Tospik evvel ormandan geçmiş. Ormanın içi serin ve sessizmiş. Kuşlar ötüyor, rüzgâr yaprakların ortasından geçerken tatlı bir ses çıkarıyormuş.
Bir müddet sonra Tospik, yerde parlak bir yaprak bulmuş. Tam üzerinden geçecekken yaprak kıpırdamış ve konuşmaya başlamış. “Merhaba Tospik,” demiş. “Gökkuşağının ucuna gitmek kolay değildir. Yalnız gidersen yolu şaşırırsın.”
Tospik evvel korkmuş fakat sonra hamasetini toplayarak “Sen kimsin?” diye sormuş.
Yaprak kendini tanıtmış: “Benim adım Lapi. Rüzgârın taşıdığı bir yaprağım. Şayet istersen, sana yol arkadaşlığı yapabilirim.”
Tospik sevinmiş. “Birlikte gidelim,” demiş.
Şura yazarken durup düşünmüş. “Tospik’le Lapi ortasındaki arkadaşlık kıymetli,” demiş.
Berk de eklemiş: “Çünkü birlikte yola çıkanlar daha çok şey öğrenir.” Masalları büyüdükçe içindeki her şey de değişmiş. Tospik’le Lapi bazen yağmura yakalanmış, bazen güneşin altında gölgeler aramış.
Bir gün karşılarına ırmak çıkmış. Tospik geçememiş. Lakin ırmak konuşmaya başlamış: “Beni geçmek için sabretmelisin. Su bazen durur, bazen süratle akar. Beklemeyi bilirsen, seni taşıyabilirim.”
Bu sözleri çok sevmişler. Berk, “Nehir sabrı anlatıyor,” demiş. Şura ise “Ve dinlemeyi,” diye eklemiş.
Masal ilerledikçe Tospik yalnızca gökkuşağının ucunu değil, sabretmenin, paylaşmanın ve güvenmenin ne demek olduğunu da öğrenmiş. En sonunda gökkuşağının ucuna vardığında, ortalık sessizmiş. Ne bir ses varmış, ne de bir işaret.
Tospik başını öne eğmiş. “Galiba olmadı,” demiş.
O sırada Lapi yavaşça titremiş. “Sen sesi duymayı bekliyordun lakin aslında yol boyunca daima içindeydi,” demiş.
Tospik gözlerini kapatmış ve kalbinde ince, yumuşak bir titreşim hissetmiş. O an, o sesi duymuş. Herkesin duyamadığı o içten sesi.
Şura defteri kapatmadan evvel kalemi eline almış. Berk’le göz göze gelmişler.
Berk “Masal bitti mi?” diye sormuş.
Şura gülümseyerek başını sallamış. “Hayır,” demiş. “Masallar asla bitmez. Yalnızca yer değiştirir.” Defterin sonuna birlikte bir cümle yazmışlar: “Bir masal yazmak, bazen kalbini dinlemek üzeredir.”
Altına da şunu eklemişler: “Ve yanında bir arkadaşın varsa, her hayal yolunu bulur.”
O günden sonra Şura ile Berk her hafta yeni bir masal yazmış. Bazen yıldızlara tırmanmışlar, bazen karıncaların yaşadığı kentleri anlatmışlar. Lakin ne yazarlarsa yazsınlar, birinci masalları her vakit en özeli olmuş. Zira o masalda, birinci sefer birlikte hayal kurmuşlar.
Ve Bir Masal Yazalım mı burada bitmiş Ancak Berk ve Şura yazdıkları her masalın başına daima tıpkı cümleyi yazmaya devam etmiş: “Bir varmış, bir yokmuş…” Zira biliyorlarmış ki, bu cümleyle başlayan her şey, gerçek olmasa bile çok hoş olurmuş.
Bir Masal Yazalım mı masalına benzeyen uyku masalları okumak için kontağa tıklayabilirsiniz. En hoş sesli masallarımızı dinlemek için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
