Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, pencereden gökyüzünü izlemeyi çok seven küçük bir çocuk varmış. Bu çocuğun ismi Kemal’miş. Kemal her kuş geçtiğinde başını kaldırır, “Acaba bu kuşlar nereye gidiyor?” diye içinden geçirirmiş.
Ama en çok merak ettiği şey, gökyüzünde süzülen o büyük beyaz uçaklarmış.
Annesi bir sabah mutfakta kahvaltı hazırlanırken yüzünde tatlı bir tebessümle dönüp, “Kemal’ciğim, sana bir sürprizim var,” demiş. Kemal çabucak gözlerini açmış, heyecanla beklemiş.
“Yarın sabah uçağa bineceğiz,” demiş annesi. “Dayını ziyaret etmek için İstanbul’a gidiyoruz. Bu yüzden uçağa bineceğiz zira yol çok uzun.” Kemal evvel sevinmiş, sonra yavaşça gerilmiş. Zira gökyüzünü sevmek öbür, o gökyüzünde uçmak oburmuş.
O gün boyunca valizlerini hazırlamışlar. Kemal, en sevdiği ayıcığını çantasına koymuş. “Yanımda olmalısın,” demiş fısıldayarak. Zira birinci defa uçağa bineceği için kalbinin biraz sıkıştığını hissediyormuş.
Havalimanına geldiklerinde Kemal’in gözleri büyümüş. Her şey dev üzereymiş: yüksek tavanlar, ışıl ışıl tabelalar, oradan oraya koşturan beşerler. Bir an durup etrafa bakmış, nereye bakacağını bilememiş. Kalabalığın içinde kaybolacakmış üzere hissetse de annesinin sıcacık eli hâlâ avucundaymış.
Adım adım ilerlerken valizlerin geçtiği büyük makineler ilgisini çekmiş. “Acaba bu aygıtlar valizlerin içini nasıl görüyor?” diye içinden geçirmiş. Yürüyen merdivenler birinci başta biraz korkutmuş lakin sonra eğlenceli gelmiş. Derken uzun bir camın önüne gelmişler.
Kemal burnunu cama dayamış ve işte o an kalbi biraz daha süratli atmaya başlamış. Uçak orada duruyormuş; kocaman gövdesiyle, göğe bakar üzere dimdik duruyormuş. “Gerçekten bu mu?” demiş fısıltıyla. Zira yıllarca üstten izlediği o şey, artık tam karşısındaymış.
Uçağa bindiklerinde Kemal’in gözleri heyecanla etrafa bakmış. İçerisi beklediğinden daha sessiz ve düzenliymiş. Çabucak cam kenarındaki koltuğu bulmak istemiş lakin oturdukları yer pencereye uzakmış. Bir an duraksamış, dudakları yavaşça bükülmüş.
Annesi onun yüzündeki hayal kırıklığını görünce çabucak fark etmiş. Sessizce gülümsemiş ve yer değişmeyi teklif etmiş.
Kemal cam kenarına oturduğunda içi biraz olsun rahatlamış. Başını yana çevirip dışarıya bakmış. Uçağın büyük kanatları gözünün önündeymiş lakin gökyüzü hâlâ uzaktaymış. “Henüz havalanmadık,” diye düşünmüş içinden. Ancak kalbinde o yumuşak, meraklı kıpırtı başlamış bile.
Kemerini takarken anons yapılmış: “Sayın yolcularımız, kalkışa hazırlanıyoruz.” Kalbi küt küt atmaya başlamış. Kucağındaki ayıcığını sıkıca tutmuş, annesinin eline yavaşça dokunmuş.
Annesi gözleriyle cüret vermiş, “Her şey çok hoş geçecek,” demiş.
Uçak pistte süratle ilerlemeye başlayınca gözlerini camdan ayıramamış. Ağaçlar, konutlar, otomobiller birer oyuncak üzere küçülmüş. Gökyüzüne yanlışsız yükselirken yüzünde şaşkın fakat memnun bir söz belirmiş. Kalbindeki tedirginlik, yerini büyük bir hayranlığa bırakmış.
Gökyüzü masmaviymiş; pırıl pırıl, tertemiz bir sabah üzere. Bulutlar tarz yöntem yanlarından geçiyormuş. Kimi bir dondurma topuna benziyormuş, kimi de yumuşak bir yorgan üzere göğü sarıyormuş. Kemal, burnunu cama dayamış, gözleriyle gökyüzünü okşar üzere bakmış. Akabinde nefesini tutarak “Anne, bulutların içine giriyoruz!” demiş.
Annesi gözlerini oğluna çevirmiş ve yavaşça gülümsemiş. “Evet Kemal,” demiş fısıltıyla, “Sen artık gökyüzünün konuğusun. Ve bence gökyüzü seni çoktan sevdi.”
Yan koltukta oturan yaşlı bir amca Kemal’e dönüp yumuşak bir sesle, “İlk uçuşun galiba, değil mi evlat?” demiş gülümseyerek.
Kemal başını yavaşça sallamış. “Az evvel biraz korkmuştum,” demiş dürüstçe, “ama artık çok hoş.”
Amca başını onaylar üzere eğmiş. “Ben de birinci uçtuğumda koltuğa yapışıp kalmıştım,” demiş gülerek. “Ama gökyüzü korkulacak bir yer değilmiş, yalnızca biraz alışmak gerekiyormuş.”
Kemal, bu sözleri duyunca gülümsemiş. Güya gökyüzü artık daha tanıdık, daha dost canlısıymış.
Uçak alçalmaya başladığında Kemal’in kulaklarında hafif bir tıkanıklık olmuş. Biraz rahatsız hissetmiş fakat annesi çabucak çantasından bir sakız çıkarıp uzatmış. Kemal çiğnedikçe kulağı açılmış, içi de rahatlamış. Sonra yavaşça camdan dışarıya bakmış. Artık gökyüzü değil, yeryüzü yakındaymış.
Aşağıda İstanbul görünüyormuş. Mavi deniz parlıyor, köprüler ince bir ip üzere uzanıyormuş. Binalar kutu kutu dizilmiş, otomobiller boncuk üzere kayıyormuş yollarda. Kemal’in gözleri parlamış. “Ne kadar büyük. Fakat güya oyuncak kent üzere,” demiş içinden.
Uçak piste yumuşacık bir dokunuşla inmiş. Kemal, güya yeryüzüne değil de inançlı bir kucağa konmuş üzere hissetmiş. Derin bir nefes almış ve içindeki son kaygı de o an dağılmış. Kemerini açarken yüzünde küçük lakin kocaman bir gülümseme varmış.
Artık gökyüzünde uçmuştu ve düşündüğü kadar korkutucu değilmiş. Hatta kalbinin içinde bir istek uyanmış: “Bir daha ne vakit uçarız sanki?”
Uçaktan inerken Kemal durup başını kaldırmış. Gökyüzüne bir defa daha bakmış; tanıdık, sıcak ve artık hiç korkutucu değilmiş. İçinden sessizce fısıldamış: “Ben geldim gökyüzü. Ve sen, sandığımdan çok daha güzelsin.”
Sonra ayıcığını sırt çantasına yerleştirmiş, annesinin elini tutmuş. Adımları bu defa daha hafif, kalbi daha yavuz atıyormuş.
İşte o andan sonra gökyüzü, Kemal için yalnızca kuşların uçtuğu mavi bir boşluk değilmiş. Artık içinde kaygıların hafiflediği, hamasetin sessizce büyüdüğü bir yer varmış orada.
Ve bazen bir uçak, sadece yolcuları değil. Minik bir kalbin kocaman bir adımını da taşıyormuş bulutların üstünde. İşte bu da Kemal’in Birinci Uçuş Tecrübesi masalıymış.
İlk Uçuş Tecrübesi Masalına benzeyen uzun masallar okumak için ilişkiye tıklayabilir, çocuğunuza özel masal yazdırmak için instagram sayfamızdaki formu doldurabilirsiniz..
