Bir vakitler, dağların eteğinde, birbirine çok bağlı bir aile yaşardı. Bu aile, çiftçilik yaparak geçinir ve her vakit birbirine dayanak olurdu. Ailenin en küçük üyesi Zeynep, enerjik ve meraklı bir çocuktu. Zeynep, sık sık anne ve babasına, “Neden daima birlikte çalışıyoruz?” diye sorar, ailesinin daima birlikte hareket etme nedenini anlamaya çalışırdı.
Bir gün, büyük bir fırtına köyü vurdu. Fırtına o kadar şiddetliydi ki, ailenin yaşadığı meskenin çatıları uçtu, tarlalar ziyan gördü. Zeynep korkmuştu fakat ailesinin endişelenmeden birlikte çalışmaya başladığını gördü. Baba, çatıyı onarmak için odunlar taşıyor, anne ise tarlayı yine düzenliyordu. Zeynep ve ağabeyi ise zerzevatları kurtarmak için uğraşıyordu.
Fırtına sona erdiğinde, aile yorulmuş lakin birlikte çalışarak işleri başarmıştı. Akşam yemeğinde, baba masaya bir demet sopa getirdi. Her birine birer kısım verdi ve “Hadi, bu kısmı kırmayı deneyin,” dedi. Zeynep ve ağabeyi, kısımları basitçe kırdı. Sonra baba, kısımları bir demet haline getirip bağladı ve “Şimdi bu demeti kırmayı deneyin,” dedi. Hiçbiri demeti kıramadı.
Baba, “Birlikte olursak, bu demet üzere güçlü oluruz. Başka farklı kollar üzere olursak, kolay kolay kırılırız,” dedi. O gece Zeynep, birlikte çalışmanın kıymetini anladı. Ailesinin dayanışması sayesinde sıkıntı günlerin bile üstesinden gelebileceklerini öğrendi.
Bu olaydan sonra Zeynep, ailesine daha çok yardım etmeye başladı. Köydeki öteki aileler de bu dayanışmayı örnek aldı ve köy, büyük bir aile üzere güçlü ve keyifli bir yer haline geldi.
