Bir vakitler, yemyeşil bir ormanın derinliklerinde devasa bir ağaç yaşardı. Bu ağaç, ormanın en yüksek ağacıydı ve yaprakları, rüzgarla dans ederken güneş ışığının altında altın üzere parlıyordu. Ağaç, ormandaki tüm hayvanların sığınağı olmuştu. Herkes bu ağacın etrafında toplanır, gölgesinde dinlenir, huzur içinde yaşardı.
Bir gün, ağacın kollarına yeni bir kuş yavrusu geldi. Minik bir serçe olan bu kuş, ailesiyle birlikte ağaçta yaşamaya başlamıştı. İsmi Pırıltı’ydı. Pırıltı, her gün büyük ağacın yüksek kısımlarına bakarak ne kadar büyük olduğunu hayranlıkla izlerdi. “Bu ağaç çok güçlü ve sağlam,” diye düşünürdü.
Bir sabah, Pırıltı büyük ağacın altındaki çimenlere uçtu ve büyük ağacın yaşlı gövdesine tünedi. “Ben de büyüyüp güçlenecek miyim, büyük ağaç?” diye sordu. Ağaç, yavaşça rüzgarın sesiyle yanıt verdi: “Büyümek vakit alır, minik kuşum. Lakin sabırla ve sevgiyle büyürsen, sen de çok güçlü olacaksın.”
Pırıltı, büyük ağacın kelamlarına güvenerek her gün sevinçle uçtu ve ailesiyle birlikte ormanda vakit geçirdi. Bir gün, ormanda fırtına çıktı. Rüzgar o kadar güçlüydü ki, ağaçlar sallanıyor, yapraklar yere düşüyordu. Minik Pırıltı, korkarak büyük ağacın yanına gitti. “Büyük ağaç, fırtına çok kuvvetli! Biz burada nasıl korunacağız?” diye kaygıyla sordu.
Büyük ağaç, rüzgarın sesine karşı sakin ve huzurlu bir formda, “Fırtına geçicidir, minik kuşum. Kendini inançta hissetmek için, senin üzere minik kuşlar da bu ağaçta barınabilir. Güçlü bir aileyle birlikte, her fırtına geçer,” diye yanıtladı.
Pırıltı, ağaçla ve ailesiyle birlikte fırtınayı inançla atlattı. O günden sonra, büyük ağacın öğrettikleriyle büyüdü. Ailesiyle birlikte, her türlü zorluğa karşı güçlü kalmayı öğrendi. Büyük ağaç, sevgiyle büyümenin, sabırla güçlenmenin ne kadar değerli olduğunu Pırıltı’ya göstermişti.
Ve Pırıltı, ne vakit zorluklarla karşılaşsa, büyük ağacın huzurlu gölgesini ve güçlü köklerini hatırlayarak, ailesiyle birlikte ömrün zorluklarına karşı daima sağlam oldu.
