Bir vakitler, büyük bir ormanda birçok hayvanın barış içinde yaşadığı bir yer vardı. Bu ormanın hükümdarı yaşlı ve bilge bir aslan, ormanın güvenliğini sağlayan bir başkandı. Lakin bir gün, ormana dışarıdan büyük bir kartal geldi ve başka hayvanları korkutmaya başladı. Kartal, herkesi yönetmek istediğini söyledi.
Kral Aslan, kartalı durdurmak için bir plan yapmaya karar verdi, lakin bu tehlikeli vazife için kimin yürek gösterebileceğini bilemedi. Ormanın en küçük ve en sessiz sakinlerinden biri olan Kirpi, “Ben kartalın karşısına çıkabilirim,” dedi.
Bunu duyan büyük hayvanlar, “Sen küçücüksün, kartalı nasıl durduracaksın?” diye güldüler. Lakin Kirpi, “Küçük olmak gözü pek olmaya mahzur değildir,” dedi.
Kirpi, kartalın yuvasının olduğu büyük kayalığa gerçek yola çıktı. Yolda, dostu Sincap ona yardım teklif etti ve yanına birkaç ceviz verdi. Kirpi, cevizlerin kartalı oyalayabileceğini düşündü. Kartalın yuvasına ulaştığında, güçlü kanat sesleriyle karşılandı. Kartal, “Sen de kimsin? Cüretin mi var bana karşı gelmeye?” dedi.
Kirpi sakin bir formda, “Orman hepimizindir. Güçlü olmak, herkese kaygı salmak değildir,” dedi. Kartal, kirpinin cüretine şaşırdı ve saldırmaya çalıştı. Lakin Kirpi, dikenlerini kabartarak kendini korudu ve kartalın pençelerinden kurtuldu. Kartal, kirpinin inatçılığı ve zekası karşısında daha fazla savaşamayacağını anlayarak ormanı terk etti.
Kirpi, ormana döndüğünde herkes onun hamasetini alkışladı. Kral Aslan, “Bu orman, senin üzere mert yürekliler sayesinde inançta. Büyüklük değil, kalbin gücü değerlidir,” dedi.
O günden sonra Kirpi, ormanda sadece hamasetiyle değil, zekası ve yürekli ruhuyla da tanınır oldu. Orman Krallığı, barış içinde yaşamaya devam etti.
