Bir varmış bir yokmuş, önce vakit içinde kalbur saman içinde ormanın derinliklerinde, büyük bir meşe ağacının kısmında yaşayan Cıvıl isminde bir serçe varmış. Cıvıl, kolların ortasında uçmayı, müzik söylemeyi çok severmiş. En sevdiği şeylerden biri de daima yiyecek toplayıp biriktirmekmiş. O kadar çok yiyeceği varmış ki tüm meşe ağacının kolları tohumlarla, meyvelerle doluymuş.
Günlerden bir gün Cıvıl, topladığı yiyecekleri düzenlemeye karar vermiş. Hepsini cinslerine nazaran ayırmış. Yemişler bir kola, tohumlar bir kola, meyveler bir dala… O sırada uzak yoldan gelen bir leylek, meşe ağacının en üst koluna konmuş. Karnı o kadar açmış ki, ağaçtan aldığı kokulara daha fazla dayanamamış ve Cıvıl’a seslenmiş. “Merhaba, benimle yiyeceğini paylaşabilir misin? Çok uzak yoldan geldim, karnım çok aç, uçmaya halim kalmadı” demiş. Cıvıl birinci kez bu türlü bir istekle karşılaşmış, ne diyeceğini bilmemiş. Leyleğin aç gözlerine bakınca kalbi yumuşamış ve “Tabi ki, gel birlikte yiyelim” demiş. Leylek çok sevinmiş, çabucak Cıvıl’ın yanına gitmiş ve birlikte yemek yemeğe başlamışlar. Yemek yerken sohbet etmişler, eğlenmişler, gülmüşler. Bu yemek Cıvıl’a da çok güzel gelmiş, yalnızca karnı doymamış, kalbi de doymuş.
Leylek bir müddet sonra gücünü toplayınca tekrardan uçmaya başlamış, bu hoş yemekler içinde Cıvıl’a çok teşekkür etmiş. Cıvıl, paylaşmanın vermiş olduğu huzurla uykuya dalmış. O günden sonra ormanda gereksinimi olan bütün kuşlara yardım etmeye başlamış. Paylaştıkça, daha çok arkadaş edinmiş, paylaşmanın yalnızca yiyeceklerini değil, memnunluğunu da çoğalttığını anlamış. Ormandaki tüm kuşlar Cıvıl’ın bu cömertliğini örnek almış ve daima birlikte daha hoş, daha keyifli bir ömür sürmeye başlamışlar. Masal da burada bitmiş.
Daha fazla kısa masal okumak isterseniz Kısa Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
