Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, denizin en sessiz köşesinde, Mavi isminde küçük bir deniz kızı yaşarmış. Saçları deniz yosunu üzere dalgalanır, pulları sabah güneşi vurunca yavaşça parıldarmış. Mavi çok tatlıymış lakin öbür deniz kızlarından bir farkı varmış. O hiç ancak hiç müzik söylemezmiş.
Okyanusun altı her sabah ince ince müziklerle dolar, sevinç bütün okyanusu kaplarmış. Deniz kızları birlikte söyler, deniz kabukları ritim tutarmış. Lakin Mavi daima sessiz kalırmış. İçinden söylese de, kimse duymasın istermiş; zira sesinin hoş olmadığını düşünürmüş.
Arkadaşları ona tekraren “Hadi Mavi, bir melodi de sen söyle!” dermiş ancak Mavi başını eğip gülümsemekle yetinirmiş. İçinden söylemek istermiş aslında, fakat hamaseti yetmezmiş. Kalbi kıpır kıpır olurmuş lakin sesi daima içinde kalırmış.
Bir sabah, Mavi kıyıya yanlışsız yüzmüş. Deniz sessiz, gökyüzü pırıl pırılmış. Suyun çabucak kenarında, taşların üzerine oturmuş küçük bir kız dikkatini çekmiş. Kız elinde bir deniz kabuğu tutuyormuş ve ona bakarak fısıldamış: “Bu kabuk deniz kızlarına gitsin.” Sonra yavaşça gülümseyip kabuğu suya bırakmış.
Mavi, yosunların ortasına saklanıp dikkatle bakmış. Küçük kızın kabuğu suya bırakışı içini kıpırdatmış. Hiç konuşmamışlardı, hatta birbirlerini görmemişlerdi bile. Lakin Mavi, o an birinci sefer birinin ona yakın olduğunu hissetmiş.
Mavi, sonraki sabah yeniden koya gelmiş. Küçük kız dizlerinin üstünde oturuyor, avuçlarında bir şey tutuyormuş. Oysaki dün suya bıraktığı kabuk, gece kıyıya vurmuş ve kırılmış. Artık iki kesime ayrılmış hâlde, sessizce ona bakıyormuş.
Mavi uzaktan izlerken, içi burkulmuş. Bir an durup derin bir nefes almış, sonra hiç düşünmeden yavaşça bir melodi mırıldanmış.
Mavi’nin melodisi sessizce kıyıya ulaşmış. Küçük kız başını kaldırmış, denize bakmış lakin orada kimseyi görememiş. Yeniden de durup yavaşça gülümsemiş. Kırık kabuğu iki eliyle kavramış ve güya ona güzel gelen bir şey duymuş üzere gözlerini kapatmış.
Mavi saklandığı yerden bakmış. Kalbi yavaşça çarpmış; sesi birinci kere biri tarafından duyulmuş.
Küçük kız bir mühlet daha denize bakmış, kabuğu avuçlarında tutmaya devam etmiş. Ancak akabinde ardına dönüp uzaklardaki konutuna göz atmış. Gitme vakti gelmişti. Ayağa kalkmış, kabuğu kalbine bastırıp yavaşça fısıldamış: “Beni duyan biri varsa, yarın tekrar geleceğim.”
Sonra gerisini dönüp yavaş adımlarla yürümeye başlamış. Mavi, yosunların ortasından onu izlemiş. İçinde birinci sefer bekleniyor olmanın sıcaklığını hissetmiş.
Mavi, sonraki sabah daha güneş doğmadan koya gelmiş. Suyun yüzeyine yakın bir yerde durup kıyıya bakmış. Kalbi heyecanla çarpıyormuş. Dün duyduğu o kelam, hâlâ kulağında yankılanıyormuş: “Yarın tekrar geleceğim.” Sanki hakikaten gelecek miydi?
Küçük kız az sonra, taşların ortasından belirmiş. Elinde yeni bir deniz kabuğu tutuyormuş. Sessizce kıyıya oturmuş, kabuğu kulağına dayamış. Bir şey duymayı bekler üzere kıpırtısız durmuş.
Mavi, yosunların ortasından bir mühlet daha izlemiş. Sonra derin bir nefes alıp suyun yüzeyine yanlışsız süzülmeye başlamış. Kalbi süratli hızlı çarpmış lakin bu kere içinde dehşetten çok yürek varmış.
Küçük kız başını kaldırmış. Mavi’yi görür görmez gözleri büyümüş, akabinde yavaşça gülümsemiş. Bu o denli bir gülümsemeymiş ki, içinde hem şaşkınlık hem sevinç varmış. Akabinde cüretini toplayarak “Merhaba,” demiş. “Sen, sen hakikaten deniz kızı mısın?”
Mavi yavaşça başını sallamış. Konuşmaya çalışmış ancak sesinin çıkmadığını fark etmiş. Bunun yerine elini kalbine koyup melodisini mırıldanmış. Bu sefer melodi daha mert, daha berrak çıkmış.
Küçük kız şaşkınlıkla dinlemiş. “Dün müzik söyleyen de sen miydin?” diye sormuş.
Mavi utangaç bir biçimde gülümsemiş ve başını sallamış. Birinci defa birine bu kadar yakın duruyormuş.
“Ben Hacer,” demiş küçük kız. “Sen de ismini söyleyebilir misin?”
Mavi dudaklarını açmış, bir ses çıkarmaya çalışmış lakin tekrar olmamış. Bunun yerine parmağıyla suyun üzerine harfler çizmeye başlamış: M-A-V-İ.
“Mavi!” demiş Hacer sevinçle. “Ne kadar hoş bir isim. Tıpkı denizin rengi üzere.”
O günden sonra, her sabah buluşmaya başlamışlar. Hacer kıyıda oturur, Mavi de suyun kenarında dururmuş. Hacer ona masallar anlatır, Mavi de melodileriyle ona yanıt verirmiş. Konuşamasalar da birbirlerini kusursuz anlıyorlarmış.
Günler geçmiş, aylar geçmiş. Hacer bir gün üzgün bir sesle, “Annemler yakında öbür bir yere gideceğimizi söylediler. Galiba artık bu koya gelemeyeceğim,” demiş.
Mavi’nin içi burkulmuş. Tek dostunu kaybetmek istemiyormuş. O gece denizin derinliklerinde uzun uzun düşünmüş.
Ertesi sabah, Hacer son kere gelmiş. Gözleri yaşlı bir biçimde, “Seni çok özleyeceğim Mavi,” demiş.
Mavi derin bir nefes almış ve bu kere tüm kalbini açarak konuşmaya çalışmış. “Ben, ben de seni özleyeceğim,” demiş sesi kısık lakin berrak bir biçimde.
Hacer şaşkınlıktan ağlamayı unutmuş. “Konuştun, konuştun! Nitekim konuştun!”
“Sen bana yürek verdin,” demiş Mavi. “Artık sesim daima seninle olacak.”
Hacer gülümsemiş ve cebinden bir deniz kabuğu çıkarmış. “Bunu al. Ne vakit benimle konuşmak istersen, kabuğa fısılda. Ben de uzaklarda seni duyacağım.”
Mavi kabuğu almış ve kendi melodisini içine üflemiş.
Hacer gittiğinde, Mavi biraz dinginleşmiş. Ancak yalnız hissetmemiş zira artık sesi yanındaymış. Müziklerini evvel kendine, sonra yavaşça denizin başka köşelerine de fısıldamış.
Ve o günden sonra Mavi’nin sesi, denizin her köşesinde anlatılan bir Deniz Kızı Masalı’na dönüşmüş.
Deniz Kızı Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, fiyatsız masal kazanmak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
