Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, küçük bir kasabada, rengârenk konutların ortasında turuncu çatılı bir mesken varmış. Bu konutta, annesiyle birlikte yaşayan Ece isminde bir çocuk yaşarmış. Ece, okuldan geldiğinde en çok odasında vakit geçirmeyi severmiş. Penceresinin önünde duran minik masa, en sevdiği köşesiymiş.
Bir gün, Ece okuldan geldiğinde annesi pencereleri açıp konutu havalandırmış. Bahar kokuları odaya dolmuş, çiçeklerin ve yeni kesilen çimenlerin kokusu eşyaların ortasına gizlenmiş. O sırada Ece’nin odasının açık penceresinden içeriye bir kuş dalıvermiş.
Küçük kuş, evvel perdenin üstüne konmuş. Huzursuz bir halde etrafı süzmüş. Ece, kapıdan içeri girdiğinde kuşla göz göze gelmiş. İkisi de bir an ne yapacağını bilememiş. Ece’nin kalbi heyecandan süratle atmaya başlamış.
Kuş kanat çırpmış, tavanın köşelerine hakikat uçmuş. Odanın duvarları, minik konuğun ürkek nefesleriyle dolmuş. Ece, ellerini yana açıp yavaşça, “Korkma,” demiş. Ancak kuş onun ne dediğini anlamamış, kanat çırpıp rafların ortasına saklanmış.
Ece, kuşun ürktüğünü görmüş. Bir hayvanın korkusunu daha evvel hiç bu türlü yakından hissetmemiş. Yalnızca bir kuştu tahminen fakat gözü cam üzere parlıyor, kanatları güya titriyormuş. Ece, onu dışarı çıkarabilmek için düşünmeye başlamış.
Annesi mutfaktan gelen sesi duymuş ve çabucak odaya koşmuş.
“Ece, bir şey mi oldu?” demiş.
Ece, gözleriyle kuşu göstermiş. Annesi bir an durmuş, sonra gülümsemiş.
“Camı sonuna kadar açalım, panik yapmazsa kendi yolunu bulur,” demiş.
Ece, annesinin söylediğini yapmış. Pencereyi açarken rüzgâr odanın perdelerini uçurmuş, güya kuş için özgürlüğün kapıları açılmış. Ancak kuş, yeniden de yerinden kıpırdamamış.
Ece, kuşun korktuğunu anlamış. Onunla konuşmak istemiş lakin sözler yetmezmiş. Sonra eline en sevdiği pelüş oyuncağı alıp kuşun karşısına oturmuş.
“Ben de bazen korkarım,” demiş kendi kendine, sesi çok alçakmış.
“Karanlıkta, seslerde, yalnız kaldığımda.”
Ece’nin içten sesi odanın sessizliğine karışmış. O an fark etmiş ki kuş da tahminen yalnızlıktan korkuyormuş. Bir an olsun hareket etmeden, yalnızca kuşla birebir odada sessizce beklemiş.
Uzun bir müddet geçmiş. Kuş, Ece’nin hareketsizliğine alışmış. Kanatlarını yavaşça açmış, başını sağa sola çevirmiş. Sonra Ece’nin pencereden getirdiği ekmek kırıntılarını fark etmiş.
Ece, kuşun yaklaştığını görünce yerinden kıpırdamamış. Kuş, cılız adımlarla kırıntılara yürümüş, bir iki adedini gagasına almış. Ece, gülümseyerek bakmış lakin hiç ses etmemiş.
Annesi kapıdan sessizce bakıyormuş.
“Bazen sabır, kaygıdan daha güçlüdür,” diye fısıldamış.
Kuş, birden kanat çırpmış ve açık pencereye yönelmiş. Ece, gözlerini kırpmadan ona bakmış. Kuş, pencerenin kenarına konmuş, Ece’ye bir an bakar üzere durmuş. Sonra mavi gökyüzüne gerçek uçup gitmiş.
Odanın içinde kuşun hafif tüyleri kalmış. Ece, o tüyleri eline almış. Minik, yumuşacık tüy, güya bir teşekkür üzereydi. Ece, kuşun korkusunu anlamış ve sessizce ona yardım etmişti.
Annesi, Ece’ye sarılmış.
“Kimi vakit bir şeylere dokunmadan, yalnızca sabrederek ve anlayarak yardım edebilirsin,” demiş.
Ece, o gün sırf bir kuşla değil, kendi içindeki sabırla da tanışmış. Ve o gece, uyumadan evvel odasında sessizce pencereden gökyüzüne bakmış. Gökyüzü sessiz, geniş ve sakinmiş.
Ve Ece ile Kuş masalı burada bitmiş fakat Ece’nin odasında bir kuşun kanat sesi, bir çocuğun kalbinde ise sabrın yumuşacık izleri sonsuza dek kalmış.
Ece ile Kuş masalına benzeyen kısa masallar okumak için tıklayabilir, sesli masal dinlemek için ise instagram sayfamızı inceleyebilirsiniz.
