Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, Efe isminde meraklı mı meraklı bir çocuk yaşarmış. Efe şimdi altı yaşındaymış lakin içinde kocaman bir keşif isteği varmış. En çok da babasının anlattığı o uzun göl hikâyelerini dinlemeyi severmiş. Göl deyince, aklına daima büyük bir su, yemyeşil ağaçlar ve minicik, pırıl pırıl balıklar gelirmiş.
Bir sabah, güneş yavaşça gökyüzüne çıkarken, Efe babasının sesini duymuş:
— Efe, uyan bakalım! Bugün göle gidiyoruz.
Gözlerini ovuşturmuş, biraz uykulu bir sesle sormuş:
— Göle mi? Balık mı tutacağız?
Babasının yüzünde tatlı bir gülümseme belirivermiş:
— Evet, balık tutacağız. Hem de birinci kere birlikte. Hazırlan, kahvaltıdan sonra çıkıyoruz.
Efe’nin içi kıpır kıpır olmuş. Kalbinde hem heyecan hem birazcık kaygı varmış. Sanki balık tutmak güç muydu? Ya hiç balık tutamazsa? Akabinde cüretini toplamış ve süratle giyinmeye başlamış. Pantolonunu giymiş, en sevdiği kazağını seçmiş ve babasının yanına gitmiş.
Babası eski, tahta bir olta kutusunu çıkarmış. İçinde misinalar, iğneler, yedek şamandıralar varmış. Efe’ye özel küçük bir olta bile hazırlamışlar.
Annesi onları yolcu ederken, sırt çantalarına; Termos çay, sandviç, bisküvi ve yedek çorap koymuş.
— “Ayakların ıslanırsa çabucak değiştir, olur mu?” diye eklemiş.
Efe başını sallamış. Annesinin ellerini sıkıca tutup, yanağına kocaman bir öpücük kondurmuş. Kız kardeşi Elif de kapının gerisinden bakıp “Bana da balık getirir misin?” diye sormuş.
Efe parmağıyla kelam vermiş üzere yapmış: “Getiririm alışılmış, hem de en güzellerini” demiş.
Yola çıktıklarında hava hâlâ serinmiş. Güneş yeni doğmuş, sokaklar sessizmiş. Efe otomobilin camından dışarı bakarken birinci sefer bu kadar erken kalktığına sevinmiş. Yol boyunca çok az konuşmuşlar lakin sessizlik bile keyifliymiş.
Göl kıyısına geldiklerinde Efe büyülenmiş. Göl, düşündüğünden çok daha büyük, su sakinmiş. Rüzgâr suyun yüzeyinde dans ediyormuş. Babası çantasını yere bırakmış.
— Artık oltayı kurmamız gerekiyor. Beni dikkatlice izle, demiş.
İpe şamandıra takılmış, uca küçük bir kanca geçirilmiş. Babası bir kutu açmış. İçinde kıpır kıpır solucanlar varmış. Efe evvel biraz ürkmüş fakat sonra kendine güvenmiş.
— Baba, balıklar en çok bunu mu seviyor?
— Evet oğlum, balıklar en çok bunu seviyor.
Babası, oltayı göle hakikat sallamış. Şamandıra suya düşerken “şıp!” diye bir ses çıkarmış. Efe dikkatle bakmaya başlamış.
Efe beklemiş, beklemiş lakin hiç bir şey olmamış. Vakit, onun için biraz yavaş geçiyor üzereymiş. Rüzgâr hafif hafif esiyor, suyun üzerinde küçük halkalar oluşturuyormuş. Kuşlar ötüyor, su yüzeyinde orta sıra sıçrayan balıklar görünüyormuş.
Efe sıkılmış üzere olmuş ancak sonra babası eline bir dürbün vermiş:
— Bak, şu ağaçların ortasında sincap var.
Gerçekten de minicik bir sincap, bir kısımdan öbürüne atlıyormuş. Tam o sırada şamandıra birden batmış!
— Baba! Oynuyor!
— Bekle, bekle, bekle şimdi! Çek!
Efe oltayı çekmeye başlamış. İp ağırmış fakat bırakmamış. Tüm gücüyle çekmiş. Sonunda suyun içinden gümüş üzere parlayan bir balık çıkıvermiş.
— Tuttum! Baba bak, tuttum! diye sevinçle bağırmış Efe.
— Aferin oğlum! Birinci balığını tuttun!
Efe o balığı sepetin içine bırakırken kalbi küt küt atıyormuş. Hem gururluymuş hem şaşkın.
— Bir tane daha tutabilir miyim?
Efe, o an kendini bir balıkçı üzere hissetmiş. Oltasını tekrar atmış. Bir balık daha, bir tane daha. Sonra ağacın gölgesine geçip annesinin hazırladığı sandviçleri yiyip, çaylarını içmişler.
Yemek bittikten sonra Efe gölü uzun uzun izlemiş. Su kıpırtısızmış, rüzgâr sessizce esiyormuş. Yerden bir taş almış ve yavaşça göle atmış. Taşın düştüğü yerden halkalar yayılmış, göl o halkalarda yavaşça oynamış.
— Baba, burası çok sessiz fakat çok hoş.
— Babası gülümseyerek, “Sessizlik bazen en hoş şeydir.” demiş.
Eve dönerken Efe balık sepetini kucağında taşımış. Sepet güya altın doluymuş üzere dikkatlice tutuyormuş. Yüzünde yorgun ancak çok keyifli bir gülümseme varmış.
Eve vardıklarında Elif çabucak kapıya koşmuş. Merakla ikisine de bakmış, gözleri heyecanla parlıyormuş.
— Ne getirdiniz bakalım?
Efe kucağındaki sepeti yavaşça açmış. İçinde iki tane parlak balık varmış.
— İki tane! Biri senin için.
Elif sepetin içine bakınca sevinçle çığlık atmış.
— Ayy, çok hoşlar, Hakikaten benim için mi tuttun?
Efe başını gururla sallamış.
— Hem de kendi ellerimle.
Annesi balıkları alıp mutfağa geçmiş. Efe ve Elif sofrayı birlikte hazırlamışlar. Çatalları dizmişler, peçeteleri katlamışlar, limonları kesmişler. Herkes bir işle uğraşmış. Mutfakta kızaran balığın kokusu yavaşça tüm konuta yayılmış.
Masaya oturduklarında herkesin gözünde birebir şey varmış: Tatlı bir yorgunluk ve içten bir memnunluk.
Annesi merakla sormuş.
Nasıl geçti?
Efe bir mühlet düşünmüş. Sonra yavaşça gülümsemiş.
— Balık tutmak, çok hoşmuş.
Babası, Efe’nin gözlerinin içine bakarak sormuş.
— En çok neyi sevdin?
Efe biraz düşünmüş, sonra başını yavaşça yana eğmiş.
— Şamandıranın battığı anı. Güya kalbim de onunla birlikte batıp çıktı. Fakat beklemek de hoştu. Sessizlik bile farklıydı orada.
Annesi Efe’ye sevgiyle bakmış.
— Demek ki sabretmeyi öğrenmişsin. Sabır, bazen bir balıktan daha değerlidir.
O gece Efe yatağına uzandığında, bedeni yorgun fakat içi hala kıpır kıpırmış Göldeki sessizlik, babasının sesi, oltanın gergin ipi, şamandıranın suya dalışı. Hepsi tek tek gözlerinin önüne gelmiş.
Efe Balık Tutuyor Masalı burada biterken, Efe anlamış ki, en hoş şey balığı tutmak değilmiş. Asıl hoş olan, o anı biriyle paylaşmakmış.
Efe Balık Tutuyor Masalına benzeyen uzun masallar okumak için kontağa tıklayabilirsiniz. Sesli masallar dinlemek için ise instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
