Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, dağların eteğine kurulmuş, çiçeklerle çevrili küçük bir köy varmış. Bu köyde yaşayan herkes, ejderhalardan çok korkarmış. Zira büyüklerinden daima “Ejderhalar berbattır, köyleri yakar, insanlara ziyan verir,” diye duymuşlar.
Köyde yaşayan çocuklar gökyüzünde bir kuş gölgesi gördüğünde “Acaba bir ejderha mı?” diye korkarak başlarını saklarmış. Hatta köyün girişine, ejderhaları uzak tutacağına inanılan taşlarla süslü büyük bir tabela bile asılmış: “Ejderhalar Giremez!”
Ama köyün gerisindeki ormanda, kimsenin yaklaşmadığı eski bir mağarada Moska isminde bir ejderha yaşarmış. Pulları gece mavisi üzere parıldar, gözleri sakince bakarmış.
Moska sessiz, yumuşak kalpli bir ejderhaymış. Kimseyi incitmez; tersine, yağmurdan ıslanan sincaplara kanatlarını açar, yolu kaybolan kuzulara ışık saçarmış.
Günlerden bir gün, köyün yakınındaki dağda büyük bir yangın çıkmış. Alevler, rüzgârla birlikte köye gerçek yayılmaya başlamış. Köylüler ne kadar kovayla su taşısalar da alevler çok süratliymiş. Herkes kaygı içinde kaçışırken, gökyüzünde bir gölge belirmiş.
O gölge, köylülerin yıllardır korktuğu ejderhaya aitmiş: Moska! Lakin bu kere gelişinde kaygı değil, umut varmış. Gökyüzünde kanat çırptıkça rüzgâr alevleri bilakis savurmuş. Ağzından çıkan buharla ateşi bastırmış, akabinde dereden su taşıyarak yangını söndürmeye başlamış.
Köylüler, evvel ne olduğunu anlayamamış. Kimileri dehşetle saklanmış lakin sonra Moska’nın alevleri söndürdüğünü, konutları koruduğunu fark etmişler. Çocuklardan biri “Anne! Ejderha bizi kurtarıyor!” diye sevinçle bağırmış.
Yangın büsbütün sönünce Moska, yavaşça köy meydanına inmiş. Ayakları yere değdiğinde kimse kaçmamış, yalnızca sessizce ona bakmışlar. Evvel gözlerde kaygı varmış, sonra bu dehşet yerini şaşkınlığa, akabinde da minnettarlığa bırakmış.
Köyün yaşlısı öne çıkıp duraksamış, sonra yumuşak bir sesle “Bizi tanımıyordun ancak yeniden de yardım ettin. Sana teşekkür ederiz,” demiş.
Moska başını yavaşça eğmiş, sonra ardını dönüp yavaşça yürümüş. Lakin bu sefer kimse onun gitmesini istememiş. Çocuklardan biri el sallamış, akabinde bir oburu. Sonra daima bir ağızdan bağırmışlar: “Gitme Moska! Biz senin arkadaşın olabiliriz!”
O günden sonra köylüler ejderhaların hepsinin makus olmadığını anlamış. Gerçekleri yalnızca duyduklarından değil, yaşadıklarından öğrenmişler. Moska, artık köyün bir modülü olmuş. Kimi akşamlar gökyüzünde daireler çizip çocuklara şovlar yapar, bazen de sabahları güneşi selamlamak için köyün üstünde uçarmış.
Ejderha Dostluğu Masalından sonra, köyün girişindeki “Ejderhalar Giremez” tabelası kaldırılmış. Zira herkes anlamış ki, bir canlının kocaman olması, onun berbat olduğu manasına gelmezmiş. Kalbi uygunsa, kanatları ne kadar büyük olursa olsun kimseye ziyan vermezmiş.
Moska’nın dostluğu, gökyüzünde süzülen yumuşak bir rüzgâr üzere köyün her köşesine yayılmış. “Çocuklarsa artık sadece gözleriyle değil, kalpleriyle de görmeye başlamış.”
Ejderha Dostluğu Masalına benzeyen uyku masalları okumak için temasa tıklayabilirsiniz.
