Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, minik bir köyde, yemyeşil çimenlerin üzerinde koşmayı çok seven bir kız çocuğu yaşarmış. İsmi Nehir’miş.
Nehir’in en sevdiği şey çamurla oynamak, en sevmediği şey ise ellerini yıkamakmış. Ellerine bulaşan toprağı, boyayı ya da kek hamurunu pek umursamazmış. Hatta bazen parmaklarını gösterip, “Kirli eller keyifli eller,” dermiş.
Annesi ise ona her fırsatta ellerini yıkaması gerektiğini hatırlatırmış. “Nehirciğim, dışarıdan geldin, haydi evvel ellerini yıka. Sonra sarılırız,” dermiş yumuşak bir sesle. Lakin Irmak birden fazla vakit annesini dinlemezmiş. Ellerini sildiği havlular bile sabun görmeden ıslanırmış.
Bir sabah, Irmak meskenin bahçesinde çamurdan kekler yapıyormuş. Parmakları çikolata üzere simsiyah olmuş. Tam o sırada içeriden annesi seslenmiş. Kahvaltı hazırmış. Irmak mutfağa koşmuş, ellerini yıkamadan sandalyeye oturmuş. Tabağındaki yumurtaya uzanırken parmak uçlarındaki çamurlar da ekmeğe bulaşmış. Irmak hiç önemsememiş, her zamanki üzere gülümseyip yemeğini yemiş.
O gün akşam olduğunda Nehir’in karnı hafif hafif ağrımaya başlamış. Evvel annesi bunun yalnızca fazla hareket etmekten kaynaklandığını düşünmüş. Fakat gece olduğunda ağrılar artmış, Nehir’in ateşi yükselmiş. Annesi sabaha kadar başında beklemiş, sabah da çabucak sıhhat ocağına gitmişler.
Doktor, Nehir’in karnını muayene etmiş. Sonra gözlüklerini düzelterek annesine dönmüş. “Biraz üşütmüş olabilir lakin büyük ihtimalle mikroplar midede sorun çıkarmış. Çocuklar ellerini düzgün yıkamazsa bu türlü şeyler olabiliyor,” demiş.
Nehir bunları duyunca başını eğmiş. O an geçmişte sabunsuz geçirdiği tüm dakikaları tek tek hatırlamış. Annesi, kızının omzuna yavaşça dokunarak, “Bundan sonra sabunla tanışmaya ne dersin?” demiş. Irmak başını yavaşça sallamış. Birinci sefer, el yıkamanın yalnızca büyüklerin kuralı değil, kendisini koruyan bir alışkanlık olduğunu hissetmiş.
O gün meskene döndüklerinde annesi sabunu lavabonun kenarına koymuş. Irmak ise dikkatlice musluğu açmış, ellerini ıslatmış ve sabunu avuçlarının ortasına almış. Köpüklerin ortasında parmaklarını gezdirirken güya sabun ona minik minik fısıldıyormuş üzere hissetmiş. “Ben buradayım, seni muhafazaya geldim,” der üzereymiş o yumuşacık his.
Ertesi gün, Irmak anaokuluna gittiğinde öğretmeni sınıfa gülümseyerek girmiş. “Bugün hijyen günü çocuklar,” demiş ve tahtaya kocaman bir sabun resmi asmış. Öğretmen, mikropların nasıl ellerimize bulaştığını, onları gözümüzle göremediğimizi fakat sabunla kolay kolay uzaklaştırabileceğimizi anlatmış.
Ardından daima birlikte küçük bir çizgi sinema izlemişler. Sinemadaki mikroplar gözlüklü, şapkalı ve biraz da komikmiş. Sabunu görünce kaçışıyorlarmış. Irmak sineması izlerken gülmüş fakat bir yandan da daha fazla dikkatli olması gerektiğini anlamış.
Filmden sonra sınıftaki herkes sırayla lavaboya gitmiş. Irmak de sabunu avuçlarına alıp parmak ortalarını yeterlice ovalamış. Köpükler ellerini sararken, su da yavaş yavaş her şeyi temizlemiş. Ellerini kurularken içi huzurla dolmuş. O andan itibaren artık yalnızca kendi sıhhati için değil, küçük kardeşi Toprak’ı da korumak için ellerini yıkamaya karar vermiş.
Bir gün Toprak, yere düşen oyuncağını alıp ağzına götürmek istemiş. Irmak çabucak yanına koşmuş ve onun minik ellerini tutarak, “Dur canım kardeşim, evvel lavaboya gidelim,” demiş. O andan sonra Nehir’in içi hem inançla hem de sevgiyle dolmuş. Zira yalnızca kendine değil, diğerine da güzel geldiğini biliyormuş.
O günden sonra Irmak ellerini yıkamadan asla yemek yememiş, dışarıdan gelince çabucak musluğa koşmuş. Ellerini yıkarken artık oyun oynar üzere eğlenirmiş. Köpükleri minik dağlara benzetir, parmaklarını o dağlarda kaydırırmış. Su şırıltısı da ona sabunun müziğini hatırlatırmış.
Günler geçtikçe Nehir’in bu alışkanlığı sınıfındaki arkadaşlarına da yayılmış. Hatta öğretmeni bir gün onu sınıfın “temizlik yıldızı” ilan etmiş. Tahtaya kocaman bir yıldız resmi çizmiş ve içine Nehir’in ismini yazmış.
Nehir o gün çok keyifli olmuş fakat en çok da öğretmeninin şu kelamını unutamamış: “Ellerini yıkamak, yalnızca suyla sabun ortasında değil, sıhhatle memnunluk ortasında bir köprüdür.”
O günden sonra Irmak ne vakit lavaboya gitse, bu cümleyi içinden tekrar etmiş. Zira artık biliyormuş ki pak eller yalnızca mikrop taşımamakla kalmaz; tıpkı vakitte sevgi, sorumluluk ve itina de taşırmış.
Ve Ellerimizi Neden Yıkamalıyız Masalının sonunda her çocuk onun üzere düşünmüş, dünya daha sağlıklı, daha memnun, daha parlak bir yer olmuş.
Ellerimizi Neden Yıkamalıyız Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için irtibata tıklayabilirsiniz. Sesli masallar dinlemek için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
