Bir varmış, bir yokmuş. Çok uzak olmayan bir gelecekte, Gökkuşağı Doruğu isminde rengârenk bir kent varmış. Bu kentte beşerler yalnız yaşamazmış. Onlarla birlikte sempatik, minik robotlar da yaşarmış.
Bu robotlar yalnızca düğmelerden ibaret değilmiş. Onlar konuşur, dinler, öğrenir ve yardım etmeyi çok severmiş. O denli ki sabah kahvaltısında masayı hazırlayan, okul çantasını bulmaya yardım eden ya da kitapları yerine koyan daima bu robotlarmış.
Ama en şirin robotlardan biri, Tinko’ymuş. O, parkta yaşayan minik bir robotmuş. Tinko’nun yuvarlak gövdesi, turuncu yanakları, mavi ışıklarla parlayan gözleri varmış. Hareket ettiğinde “tık tık” diye sevinçli sesler çıkarır, etrafına memnunluk yayarmış.
Tinko’nun en yakın arkadaşı ise altı yaşındaki Zeynep’miş.
Zeynep, kıvırcık saçlı, çilli yanaklı, sevinçli mi sevinçli bir kızmış. En çok salıncağa binmeyi severmiş. Fakat ondan da çok, Tinko’yla oynamayı severmiş.
Her sabah annesiyle parka gelir, doğruca Tinko’nun yanına koşarmış. Tinko da onu görünce kollarını iki yana açar, “bı-dı-bı-dı” diye dans edermiş.
Ama bir sabah işler biraz farklıymış. Zeynep parka geldiğinde Tinko’nun gözleri pek parlamıyormuş. Kolları da biraz yavaş hareket ediyormuş.
Zeynep çabucak yanına koşmuş.
— “Tinko, yeterli misin? Neden bu türlü sessizsin?” diye sormuş.
Tinko yavaşça başını eğmiş. Minik bir “bzzzzt” sesi çıkarmış ve yavaşça konuşmuş:
— “Enerjim azaldı. Uzun vakittir dolum istasyonuna gitmedim.”
Zeynep biraz düşünmüş. Gözleri kararlılıkla parlamış.
— “O vakit birlikte gideriz! Hem sen yalnız kalmazsın, hem de birlikte yürürüz.”
Annesi de bu fikri duyunca başını gülümseyerek sallamış. Akabinde Zeynep’in elini tutmuşlar ve daima birlikte yola koyulmuşlar.
Yol boyunca Zeynep hiç susmamış. Ona masallar anlatmış, okulda yaptıklarından bahsetmiş. Tinko da dinlemiş, gözlerini iki defa kırparak “anlıyorum” demiş.
Biraz ilerleyince karşılarına büyük bir su birikintisi çıkmış. Zeynep çabucak durmuş ve düşünmeye başlamış. Zira Tinko’nun suya girmesi tehlikeliymiş. Islanırsa devreleri bozulabilirmiş.
Zeynep çantasından defterini çıkarmış. Sayfalardan birkaç adedini yırtmış ve birer taş üzere suya yerleştirmiş.
Adeta sayfalardan minik bir köprü yapmış. Akabinde gülerek: “Bak artık, bu köprü senin için,” demiş.
Tinko kağıtların üzerinde dikkatle yürümeye başlamış. Attığı her adımda “tık-tık” sesi çıkarıyormuş lakin bu onun dikkatini dağıtmamış. Düşmeden, karşıya geçmiş ve Zeynep’e dönüp başını sallamış:
— “Sen çok akıllısın, Zeynep.”
Zeynep gülmüş. “Sen de çok tatlısın Tinko,” demiş ve yürümeye devam etmişler.
Birazcık yürüdükten sonra güç istasyonuna varmışlar. İstasyonun kapısında uzun, ince bir robot duruyormuş. Bu robotun ismi: Dokto’ymuş.
Dokto, güç robotlarının en bilgilisiymiş. Bu yüzden ona tabibin kısaltması olan Dokto ismini koymuşlar. O da kendini doktor gibi hissettiği için daima bembeyaz bir önlük giyermiş.
Zeynep ona yaklaşmış:
— “Merhaba Dokto. Tinko’nun gücü azaldı, ona yardım edebilir misin?”
Dokto başını eğmiş. Yavaşça yaklaşmış, Tinko’yu denetim etmiş. Sonra yanında duran parlak priz kablosunu almış ve Tinko’ya bağlamış.
Tinko’nun gözleri yavaş yavaş yine parlamaya başlamış. Turuncu yanakları canlanmış, kolları sevinçle kıpırdamış. Sonra “bı-dı-bı-dı” diye memnun bir ses çıkarmış ve minik bir zıplama yapmış.
Zeynep alkışlamış. Annesi de sevinçle gülümsemiş. Tinko yine eski haline dönmüş.
Dokto onlara çilek kokulu güç şekeri uzatmış. Zeynep şaşkınlıkla sormuş:
— “Bu hakikaten bana mı?”
Dokto başını sallamış:
— “Evet, sana. Zira sen, gerçek bir arkadaşsın.”
Zeynep gülerek teşekkür etmiş. Tinko da minik kollarını açıp ona sarılmış. O sarılışta ne bir düğme sesi ne de bir elektrik sesi varmış. Güya kocaman bir kalbin içinden gelen sıcacık bir sevgi varmış.
Geri dönerken, yol boyunca öbür robotlarla da karşılaşmışlar.
Bir köşede minik fırçalarıyla kaldırım süpüren turuncu robot Pırpır varmış. Onun çabucak yanında, direklerin doruğuna çıkıp lambaları denetim eden uzun uzunluklu, şık bir robot çalışıyormuş.
Hepsi Zeynep’i görünce durup gözlerini parlatmış. Kimileri kollarını sallamış, kimileri da tatlı seslerle “merhaba” demiş.
Zeynep hepsine tek tek gülümsemiş. İçinden “Hepsi ne kadar tatlı!” diye geçirmiş. Sonra Tinko’ya dönmüş ve yavaşça fısıldamış:
— “Robotlar yalnızca yardımcı değil Tinko. Onlar bizim arkadaşlarımız.”
Tinko yavaşça başını sallamış. Işıkları bir defa yanıp sönmüş. Bu, onun “Evet, seni çok yeterli anlıyorum,” demesiymiş.
Annesi başını okşamış. “Sen de onların en hoş dostusun,” demiş.
O günden sonra Zeynep her yatağına uzandığında, Tinko da yavaşça yanına gelirmiş. Sessizce ışığını yakar, odanın köşesine yumuşacık bir aydınlık yayarmış. Sonra, minik sesiyle bir masal anlatmaya başlarmış.
Sesi ne çok yüksekmiş, ne de çok süratli. Masallarını kalbe dokunan, tatlı bir tonla fısıldarmış.
Zeynep ise gözlerini kapar, sessizce dinlermiş. Zira bir robot sesi bile olsa, içinde sevgi varsa ninni üzere olurmuş.
Masalın sonunda, Zeynep artık biliyormuş ki en hoş uykular, en düzgün dostlarla başlarmış. İşte bu yüzden En Düzgün Arkadaşım Bir Robot Masalı, onun her gece gülümseyerek uykuya dalmasına sebep olmuş.
En Düzgün Arkadaşım Bir Robot Masalına benzeyen uzun masallar okumak için irtibata tıklayabilirsiniz. Bizi daha yakından tanımak için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
