Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, geniş ve sessiz bir konutta Ceylin isminde bir kız yaşarmış. Ceylin meskende dolaşmayı, sessiz köşeleri keşfetmeyi ve merak ettiği şeyleri incelemeyi çok severmiş. Yağmurlu günlerde pencere kenarında oturur, sonra yavaşça kalkıp meskenin içinde gezinirmiş.
O sabah, salondaki halının köşesinin kıvrıldığını fark etmiş. Eğilip halıyı düzeltmek istediğinde, altında tahta bir kapak görmüş. Bu kapağı daha evvel hiç görmediği için şaşırmış. Merakı artınca el fenerini alıp kapağı dikkatlice açmış.
Kapak açılınca karşısına aşağıya inen taş basamaklar çıkmış. Merdivenler loşmuş ancak düzgünce dizilmiş. Ceylin biraz bekledikten sonra, merdivenlerden inmeye karar vermiş. Her adımda hava biraz daha serinleşmiş, taş duvarlar sessizce onu karşılamış.
Merdivenin sonunda yuvarlak bir kapı varmış. Kapının üzerinde solmuş harflerle şu cümle yazıyormuş:
“İleri gitmek isteyen, yüreğini de yanında götürür.”
Ceylin derin bir nefes alıp kapıyı itmiş. Yüzüne hafif bir esinti değmiş. Gözlerini açtığında farklı bir yerdeymiş.
Gökyüzü alıştığından daha parlak, ağaçlar ise farklı renklerdeymiş. Birtakım konutlar havada asılı duruyor, kimileriyse yere yakınmış. Yollar sessizce kayan araçlarla doluymuş. Ceylin etrafına bakarken her şeyin sessiz lakin canlı olduğunu hissetmiş.
Bir küme çocuk yanına gelip gülümsemiş. İçlerinden biri,
“Sen de mi vakit kapısından geldin?” diye sormuş.
Ceylin başını sallayıp “Evet,” demiş.
Çocuklar onu oyun alanına götürmüş. Salıncaklar havada yavaşça sallanıyor, kaydıraklar çocuğun istikametine nazaran hal değiştiriyormuş. Oyun parkının içinde rengârenk ışıklar yanıp sönüyor, ağaçlar da yavaşça müzik çalıyormuş.
Ceylin bir an durup etrafına bakmış. Çocukların sevinci, gülüşleri, paylaştıkları anlar ona çok tanıdık gelmiş. Gittiği yer değişmiş lakin çocuk kalplerinin sıcaklığı birebir kalmış.
Gülümsemiş ve içinden şöyle düşünmüş:
“Oyun oynamak her yerde hoş. Fakat birlikte oynamak en hoşu.”
Küçük bir çocuk, ona ışıltılı bir küre uzatmış. Ceylin küreye baktığında, konutundaki mutfağı görmüş. Annesi yemek yapıyor, babası kitap okuyormuş. Odasındaki yastığının yanında sevdiği oyuncak duruyormuş. Bu imajları izlerken kalbi ısınmış. Konutunun ne kadar özel olduğunu anlamış.
Çocuklara teşekkür edip geldiği kapının yerini sormuş. Onlar da gülümseyerek yolu göstermiş. Ceylin yürüyüp kapıdan geçmiş ve taş merdivenleri yavaşça tırmanmış.
Yukarı çıktığında halıyı tekrar yerine sermiş. Salon tıpkı bıraktığı üzereymiş ancak kendini artık farklı hissediyormuş. Camdan hâlâ yağmur süzülüyor, mesken sessizliğini koruyormuş.
O akşam pencere kenarına oturup dışarıyı izlerken içinden şöyle demiş:
“Bugün çok düzgün hissettim. Her gün bu türlü hissetmek istiyorum. Her gün öğrenmek, düzgünlük yapmak ve hayal kurmak istiyorum.”
Ve Geleceğe Açılan Kapı Masalından sonra, içinde hoş şeyler yapma isteği hiç azalmamış.
Geleceğe Açılan Kapı Masalına benzeyen bebek masalları okumak için kontağa tıklayabilir, instagram hikayemizdeki ankete oy vererek, yarınki masalın konusunu seçebilirsiniz.
