Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, küçük lakin sevinçle dolu bir kasabada, Elif isminde meraklı bir çocuk yaşarmış. Her sabah annesiyle el ele tutuşup okula yürür, kaldırım taşlarının ortasındaki minik çiçeklere bakarak gülümsermiş.
Bazen sessizce gökyüzüne bakar, bazen de annesine o gün neler olacağını sorarmış. O sabah da içi kıpır kıpırmış, zira öğretmenleri onlara yeni bir bahisten bahsedecekmiş.
Sınıfta herkes yerini almış, öğretmen tahtaya kocaman iki söz yazmış: Çekirdek Aile ve Geniş Aile. Elif kalemini sıkıca tutmuş, dikkatle dinlemeye başlamış.
Öğretmen, çekirdek ailenin anne, baba ve çocuklardan oluştuğunu, geniş ailenin ise içinde büyükanne ya da büyükbaba üzere öteki aile bireylerinin de yaşadığı meskenler olduğunu anlatmış.
Elif duyduklarını başında canlandırmış ve kendi ailesini düşünmüş. “Biz annemle ve babamla yaşıyoruz,” diye geçirmiş içinden, “Demek ki biz çekirdek aileyiz.”
O gün okuldan çıkarken güneş hâlâ gökyüzünde gülümsüyormuş. Elif annesinin yanına koşmuş, çantasını sırtına geçirirken öğrendiklerini heyecanla anlatmaya başlamış. Çekirdek ve geniş aile ortasındaki farkları sıralamış, bazen kendinden emin, bazen de başı karışık bir formda konuşmuş.
Annesi onu sabırla dinlemiş, orta sıra gülümsemiş lakin hiçbir şey söylememiş. Konuta vardıklarında Elif’in başında hâlâ tek bir niyet dönüyormuş: “Biz üç bireyiz, o vakit çekirdek aileyiz.”
Kapıdan girer girmez mutfaktan mis üzere tarçın kokusu yayılmış. Elif çantasını bırakıp koşarak mutfağa geçmiş ve anneannesini sobanın başında kurabiye tepsisini tutarken bulmuş. Elif’e dönerek “Hoş geldin kuzum,” demiş.
Elif gülerek ona sarılmış ancak içindeki o küçük sorunun karşılığı hâlâ yerli yerindeymiş.
Elif salona geçip camdan dışarı bakarken bir yandan da başındaki niyetlerle baş başa kalmış. “Anneannem her sabah bizimle kahvaltı ediyor. Akşam yemeklerinde masada daima dört bireyiz. Daima yanımda,” diye mırıldanmış yavaşça.
O an bir şey fark etmiş üzere gözleri kocaman açılmış, akabinde yüzünde tatlı bir gülümseme belirmiş.
Koşarak annesinin yanına gitmiş ve kocaman bir merakla sormuş: “Anne! Biz sahiden çekirdek aile miyiz?”
Annesi şaşkınlıkla ona bakmış lakin gülümsemeyi unutmamış.
Elif konuşmaya devam etmiş: “Bugün okulda öğrendik. Şayet büyükanne ya da büyükbaba da meskende yaşıyorsa, ona geniş aile deniyormuş. Ancak biz üç bireyiz demiştim ben. Halbuki biz dört kişiyiz!”
Annesi onun bu fark edişine sevgiyle bakmış ve yalnızca “Evet tatlım, biz birebir çatının altında sevgiyi paylaştığımız için geniş bir aileyiz.”
O akşam sofraya dört tabak konmuş. Elif, masadaki herkesin bir yandan gülümsediğini, bir yandan sohbet ettiğini fark etmiş. Kurabiyeler bitmiş, çaylar içilmiş, Elif en sevdiği masalı dinlemek için anneannesinin yanına kıvrılmış. Battaniyenin altına birlikte girmişler, sobanın çıtırtıları eşliğinde masalını dinlemiş.
Elif’in gözleri yavaş yavaş kapanırken içinde tanım edemediği bir sıcaklık hissediyormuş. O an, ailesinin yalnızca odaları paylaşan beşerler değil, kalpleri birbirine bağlı bir sevgi halkası olduğunu anlamış. “Aile,” diye düşünmüş, “birlikte yaşamak değil yalnızca. Kalbinde yer açmakmış sevdiklerine.”
Ve Geniş Aile Masalının sonunda, Elif sevgiyi en derininden hissettiği konutunda, anneannesinin yumuşacık dizlerine başını koyarak huzurla uykuya dalmış.
Geniş Aile Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için kontağa tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
