Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, deniz kıyısına yakın, küçük ve sessiz bir kasabada yaşayan Mete isminde bir çocuk varmış. Mete yaz akşamlarını en çok gökyüzüne bakarak geçirmeyi severmiş.
Bulutların yavaşça süzülmesini, gökyüzünün renginin turuncudan mora dönmesini izlemek ona âlâ gelirmiş. Lakin bir şey varmış ki içinde hem merak hem de biraz kaygı uyandırırmış: havai fişekler.
Kasabada her yaz sonunda büyük bir kutlama yapılırmış. Akşam olduğunda herkes kıyıya toplanır, gökyüzü bir anda ışıklarla dolarmış. Pat pat eden sesler, rengârenk ışıklar, alkışlar.
Herkes sevinçle izlerken Mete biraz uzakta dururmuş. Gözleri ışıklarda kalırmış lakin ayakları geri çekilirmiş. Zira o sesler, kalbinin süratli atmasına, ellerinin titremesine neden olurmuş.
Mete uzun müddet boyunca bu şovları yalnızca uzaktan seyretmiş. Her yıl “Belki seneye yaklaşırım,” dermiş fakat bir türlü yüreğini toplayamazmış. Gökyüzü ona uzak bir fotoğraf üzere gelirmiş; yalnızca izlenir fakat içine girilmezmiş üzere.
Bir gün kendi kendine otururken, “Acaba korkmasaydım nasıl olurdu?” diye düşünmüş. Sonra da sessizce eklemiş: “Ama korkmak da bir his, tıpkı sevinmek üzere. Tahminen ikisi birebir anda bile olabilir.” Bu fikir, Mete’nin içinde birinci defa bir şeyleri yumuşatmış. Korkusu hâlâ yerindeymiş ancak onun yanında diğer bir şey daha varmış: merak.
Kutlamaların yaklaştığı akşam, Mete uzun müddet pencerenin önünde durmuş. Gökyüzü yavaş yavaş kararmış, uzaktan insan sesleri duyulmaya başlamış. İçinde yeniden o tanıdık çarpıntı varmış. Lakin bu defa geri çekilmek yerine, sessizce kapıdan çıkmış ve meskeninin önüne kadar yürümüş. Ne çok uzak, ne de çok yakınmış; tam olması gerektiği yerde durmuş.
Ayaklarını toprağa sıkıca bastırmış, kollarını yana bırakmış, hiç kıpırdamamış. İçinde bir şeyler süratle çarparken gökyüzü bir anda aydınlanmış. Birinci fişek büyük bir sesle patlamış. Mete istemsizce gözlerini kısmış lakin yüzünü çevirmemiş. “Şu an buradayım,” demiş sessizce, “ve ne oluyorsa onunla birlikteyim.”
Biraz sonra ikinci fişek göğe hakikat süzülmüş. Renkler patlayarak yayılmış, hava titremiş. Ses yeniden gürültülüymüş lakin bu sefer Mete gözlerini kapatmamış.
Gökyüzü fişeklerle dolmaya devam etmiş. Her biri farklı bir renkte patlamış, dalga dalga ışıklar yayılmış. Mete, artık hem sesleri duyuyormuş hem de renkleri yakalayabiliyormuş. Kalbi hâlâ süratli atıyormuş fakat bu kez o çarpıntının içinde bir sıcaklık da varmış. Zira orada durduğu her saniye, biraz daha güçlendiğini hissediyormuş.
Zaman geçmiş, fişekler azalmış, gökyüzü yavaşça kararırken rüzgâr esmeye başlamış. Herkes konutlarına dönmüş lakin Mete bir müddet daha olduğu yerde kalmış. Gökyüzüne bakmış, derin bir nefes almış. “Ben biraz değiştim galiba,” demiş içinden gülümseyerek.
Ve o akşam, Mete birinci defa kaygısıyla yan yana durmuş. Kaçmamış, bastırmamış, yalnızca onunla birlikte durmuş.
Havai Fişek Korkusu Masalı burada bitmiş fakat Mete’nin içinde sessizce ışıldayan o yürek, hiçbir vakit kaybolmamış. Orada kalmış.
Havai Fişek Korkusu Masalına benzeyen uyku masalları okumak için temasa tıklayabilir, sesli masal dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
