Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, uçsuz bucaksız çayırların, serin gölgeli ağaçların olduğu bir ülkede, Tiko isminde minik bir kanguru yavrusu yaşarmış. Tiko, günlerini annesinin sıcacık cebinde geçirirmiş. Orası onun için yalnızca bir yuva değil, kalbinin en inançta olduğu yermiş.
Dışarısı ona kocaman, bilinmez ve bazen de biraz ürkütücü gelirmiş. Ancak her gün cebin ucundan başını çıkarır, uzaktaki kuşları, esen rüzgarla dans eden otları izlemeye doyamazmış.
Annesi, Tiko’nun gözlerindeki ışıltıyı fark eder lakin onu asla tez ettirmezmiş. Yalnızca yanında durur, başını yavaşça eğerek ona sabırla gülümsermiş.
Bir sabah, Tiko, yüreğini topladığı üzere bir sıçrayışla dışarı çıkmış. Ayakları yere dokunduğunda yavaşça sendelemiş lakin çabucak dengelenmiş. Gözleri etrafı hayranlıkla taramış, gökyüzünün sonsuzluğuna, çimenlerin yemyeşil halısına bakmış. Tam o anda, çalılıkların içinden gelen garip bir ses, kalbini süratle çarptırmış.
Çimenlerin ortasından kocaman, parlak gözlü bir kertenkele çıkmış. Tiko, kaygıyla geriye sıçramış fakat çabucak kaçmamış. Olduğu yerde durmuş, içindeki kaygıyla yüzleşmeye çalışmış.
Bir an göz ucuyla annesine bakmış. Annesi uzaktan sessizce onu izliyormuş. Gözleriyle ‘Ben buradayım,’ der üzere sıcak ve sakin bakıyormuş lakin hiç konuşmamış, hiç hareket etmemiş. Bu bakış, Tiko’nun içindeki titreyen cüreti biraz olsun güçlendirmiş.
Kalbi küt küt atarken, kertenkele ona şöyle bir bakıp ağır ağır yoluna devam etmiş. Tiko derin bir nefes almış, nefesinin titrediğini hissetmiş ve sonunda inançla annesine yanlışsız zıplamış.
Tiko, o gün cebine döndüğünde artık bir şeylerin değiştiğini hissetmiş. Korkusu hâlâ içindeymiş lakin artık onunla başa çıkabileceğini de anlamış.
Ertesi gün, biraz daha cesurca dışarı çıkmış, çıkmasına lakin gökyüzü griye dönmüş, rüzgar ağaçları hışırdatıyormuş. Tiko, yeniden de yürekle ileri gitmiş fakat birden gök gürlemiş. Yağmur süratle başlamış, rüzgar Tiko’yu savuracakmış üzereymiş. Tiko, bir an paniğe kapılmış, hangi istikamete gideceğini bilememiş
O anda annesinin kokusunu hatırlamış. Kalbi süratle atsa da kulaklarını dikmiş, bildiği yolu takip etmiş. Dikenli çalıların ortasından dikkatle geçip çimenlerin içinden zıplayarak yolunu bulmuş. Annesi, her zamanki üzere onu uzaktan izliyormuş. Tiko’nun içini bu defa endişe değil, garip bir sıcaklık kaplamış.
Annesinin yanına vardığında, dışarının düşündüğü kadar korkutucu olmadığını fakat bazen geri dönmenin de güçlü bir seçim olduğunu anlamış. Geri döndüğünde annesi ona hiçbir şey dememiş, yalnızca nazikçe başını okşamış.
Tiko, hamasetin yalnızca dışarı çıkmak değil, bazen yavaşlamak ve durmak olduğunu o gün öğrenmiş. Artık dış dünyanın sesleri ona daha dostça gelmeye başlamış. Kendi yolunu bulmanın heyecanını ve inancını birinci kere o gün hissetmiş.
Ve o günden sonra Tiko, ne kadar büyüse de annesinin yanında kendini daima inançta hissetmiş. Geceleri yıldızlar gökyüzünü süslerken, annesinin yumuşacık göğsüne yaslanır, huzurla uykuya dalarmış. İşte Kanguru Tiko Masalı da burada bitmiş. Lakin Tiko’nun cüreti ve anne sevgisi hiçbir vakit bitmemiş.
Kanguru Tiko Masalına benzeyen uyku masalları okumak için irtibata tıklayabilirsiniz. Sesli masal dinlemek için ise instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
