Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler kentten biraz uzakta, geniş pencereli, ışık dolu bir konutta Toprak isminde bir çocuk yaşarmış.
Toprak, annesiyle babasının gözbebeğiymiş; her akşam birlikte kitap okur, pazar sabahları kahvaltıdan sonra birlikte yürüyüşe çıkarlarmış. Meskende oyuncak kutusu, duvara asılı fotoğraflar ve mutfaktan gelen kek kokusu hiç eksik olmazmış.
Bir sabah konutun içi her zamankinden daha sessiz lakin garip bir heyecanla doluymuş. Annesi sabahın erken saatlerinde hazırlanmış, karnını tutarak babasına bakmış. Babası heyecanla montunu almış ve “Bugün büyük gün,” demiş.
Toprak ne olduğunu tam anlayamamış ancak anne ve babasının gözlerinde telaşlı bir sevinç varmış. Babaannesi gelip onu kucakladığında, “Bugün kardeşin geliyor,” demiş fısıltıyla. Toprak başını sallamış lakin kalbi kıpır kıpır olmuş. Saatler geçmiş. Öğlene hakikat babası telefonda heyecanla, “Toprak! Kardeşin doğdu!” demiş.
Toprak o an, bir şey söylemeden pencereye yürümüş. Camın ardında uzaklara bakarken içinde tuhaf bir sessizlik hissetmiş. Kardeşi doğmuştu. Lakin güya bir şey eksilmiş üzereydi.
Akşam olduğunda anne ve babası hâlâ hastanedeymiş, Toprak babaannesiyle kalmış. Sofrada en sevdiği yemek olsa da iştahı yokmuş. Televizyon açıkmış ancak hiç bakmamış. İçinden, “Kardeşim doğdu, herkes çok mutlu… Lakin neden ben keyifli değilim?” diye geçirmiş.
Babaannesi saçını okşamış, “Yarın annenle kardeşin gelecek,” demiş gülümseyerek. Toprak başını sallamış lakin gözleri hâlâ uzaklara bakıyormuş.
Ertesi gün kapı çaldığında herkes sevinçle koşmuş. Toprak da kapıya gitmiş lakin gerilerde durmuş. Annesi yorgun ancak keyifli görünüyormuş. Kucağında battaniyeye sarılı minicik bir bebek varmış.
Herkes “Ne kadar tatlı!” diye seslenmiş. Lakin Toprak yalnızca bakmış. Ne yaklaşmış, ne de konuşmuş. Kalbinde kıpır kıpır bir his varmış lakin ne olduğunu tam çözememiş. Güya biri oyuncaklarının ortasına gelip sessizce oturmuş üzereymiş.
Annesi birçok vakit kardeşinin yanındaymış. Bebeğin altı değiştiriliyor, emziriliyor, uyutuluyormuş. Toprak, odasının kapısını kapatıp sessizce fotoğraf yapıyormuş.
Bir gün annesine, “Beraber kule yapalım mı?” diye sormuş. Annesi gülümsemiş lakin yorgunca, “Şimdi olmaz Toprak’çım, kardeşin yeni uyudu,” demiş. Bu yanıtı duymak Toprak’ın içini burkmuş.
O gün oyuncak kutusunu karşıt çevirmiş, yapbozlarını tek tek dağıtmış. Sonra kendi kendine, “Artık kimse benimle oynamak istemiyor,” demiş.
Babaannesi yanına gelmiş, elini omzuna koymuş ancak Toprak gözünü kaçırmış. Akşam olunca annesi odasına gelmiş, yere oturmuş. “Seni ihmal ettiğim için üzgünüm,” demiş. Sonra kardeşini getirmiş. “Sana bir sır vereyim mi? Ne vakit seni duysa, gözlerini açmaya çalışıyor. Sanırım sesini seviyor.”
Toprak başta bir şey dememiş, lakin kardeşine dikkatlice bakmış. Minicik gözleri kapalı, elleri de güya bir şey tutmaya çalışıyormuş. “Bu kadar küçük şey ne anlar ki benden?” diye düşünmüş lakin sonra bebek yavaşça mırıldanır üzere olmuş.
Toprak şaşırmış. Parmak ucuyla battaniyeyi düzeltmiş. Birinci sefer, birazcık da olsa merak hissetmiş.
Sonraki günlerde küçük şeyler değişmeye başlamış. Toprak kardeşine müzik mırıldanmış, kendi oyuncaklarını göstermiş. Bebeğin gülümsemesini birinci sefer gördüğünde, içi sıcacık olmuş. “O beni seviyor mu sanki?” diye düşünmüş.
Annesi bu sahneyi görünce gözleri dolmuş, Toprak’ın saçını okşayıp, “Sen çok güzel bir abisin,” demiş.
Toprak artık her sabah kardeşinin yanına uğramadan güne başlamaz olmuş. Ona kitap okumuş, müzik açmış, hatta bir gün fotoğrafını çizmiş. Kardeşi büyürken, Toprak’ın kalbi de büyümüş. Kıskançlık yerini sevgiye bırakmış. Zira sevgi, paylaşınca azalmıyor; tam bilakis, çoğalıyormuş.
Kardeşini Kıskanan Abi Masalından sonra Toprak, yalnızca bir çocuk değilmiş artık. O, kalbi kocaman bir abiymiş ve bununla gurur duyuyormuş.
Kardeşini Kıskanan Abi Masalına benzeyen bebek masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir yahut instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
