Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler yazı çok seven, meraklı mı meraklı bir çocuk varmış. İsmi Mert’miş. En çok karpuz yemeyi severmiş. Hele ki güneş dorukta parladığında, buz üzere bir dilim karpuz onun için en hoş ödülmüş.
Bir sabah annesi pazardan kocaman bir karpuz getirmiş. Mert, balkona çıkıp karpuzu incelemeye başlamış. Parmaklarıyla kabuğun üstüne haller çizmiş. O sırada ortasında minicik bir ışık parıltısı fark etmiş. Merakı uygunca artan Mert, annesinin masaya bıraktığı bıçağı dikkatlice almış ve o parlayan noktaya yavaşça dokunmuş.
Tam o anda etrafı birden dönmeye başlamış. Balkon, masa, çiçekler, her şey silinmiş üzere olmuş. Mert gözlerini sıkıca kapatmış. Açtığında kendini yemyeşil bir tarlanın ortasında bulmuş.
Etrafına şaşkınlıkla bakınmış. Gökyüzü burada biraz daha pembemsi, ağaçlar yavaşça kımıldıyor üzereymiş. Asıl şaşkınlığı ise etrafındaki insanları görünce yaşamış. Burada yalnızca çocuklar varmış! Kimisi ip atlıyor, kimisi fotoğraf yapıyor, kimileri da gökyüzüne uçurtmalarını salıyormuş.
Yanına boncuk gözlü, gülümseyen bir çocuk yaklaşmış. “Hoş geldin,” demiş sevinçle. “Sen de mi karpuz gezegenine geldin?”
Mert, biraz şaşkın ancak keyifli bir sözle başını sallamış. “Sanırım geldim. Fakat nasıl olduğunu anlamadım,” demiş.
Diğer çocuklar da yanlarına gelmiş. Daima birlikte anlatmaya başlamışlar: “Bu gezegen, karpuzun kalbinde zımnidir. Her çocuk, içindeki özel bir çekirdeğe dokunduğunda buraya gelir. Burası sadece çocukların düşlerinden oluşur.”
Mert, evvel biraz çekinse de sonra oyuna katılmış. Karpuz kabuklarından yapılmış kaydıraklardan kaymış. Çekirdekten koltuklara oturmuş, gülerek karpuz dondurması yemiş. Burada kimse ivedi etmiyormuş. Kimse “sus” demiyor, kimse “çabuk ol” diye bağırmıyormuş.
Gün batarken, bir çocuk sessizce Mert’in yanına gelmiş, elini tutmuş ve gülümseyerek, “Burada her şey hayal gücümüzle olur,” demiş. “Ama gerçek dünyada da hayal kurmayı unutma. Orası da senin düşlerinle güzelleşir.”
Sonra bir an durup yavaşça başını eğmiş: “Artık gitme vakti geldi,” demiş fısıltıyla. “Ama ne vakit istersen, kalbinle tekrar burayı bulabilirsin.”
Mert o anda içinin ısındığını, kalbinin hafiflediğini hissetmiş. Karşısındaki çocuğa son defa bakmış, gülümsemiş ve gözlerini yavaşça kapatmış. Gözlerini yine açtığında kendi balkonundaymış. Karpuz yerindeymiş, masa ve sandalye de olduğu üzere duruyormuş. Ancak Mert artık karpuza değişik bir gözle bakıyormuş.
O günden sonra canı ne vakit sıkılsa ya da yalnız hissetse, bir dilim karpuz alıp gözlerini kapatmış. Zira birtakım yerler gidip görmeye değil, kalbinle hatırlamaya uygunmuş.
Karpuzun İçindeki Küçük Gezegen Masalı burada biterken, tahminen de bir karpuz yalnızca serinletmezmiş; bazen çocuk kalbinin en hoş düşlerine sessizce kapı açarmış.
Karpuzun İçindeki Küçük Gezegen masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için kontağa tıklayabilir, sesli masal dinlemek için instagram hesabımızı takip edebilirsiniz.
