Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, denizin kokusunun meskenlere kadar ulaştığı, güneşin akşama dek gökyüzünden eksik olmadığı bir kıyı kasabası varmış.
Bu kasabada yaz tatilini her yıl birlikte geçiren üç arkadaş yaşarmış. Derin, Kerem ve Ece isminde üç çocukmuş bunlar. Her biri farklıymış ancak birlikteyken güya tek kalp üzere hissederlermiş.
Derin sessiz ve dikkatli bir kızmış. Yeni bir şeye başlamadan evvel kesinlikle etrafı izler, kumun dokusuna elini sürmeden karar vermezmiş.
Kerem hayal kurmayı çok severmiş. Bir kürekle ay krateri, bir kova suyla okyanus icat edebilirmiş.
Ece ise çabuk heyecanlanır lakin işler zorlaşınca çabucak sonlanırmış. Sonra da kendi kendine susup uzaklaşırmış.
O sabah kıyı erkenden ısınmaya başlamış. Çocuklar, ellerinde küçük renkli kovalarla kumlara gerçek yürümüşler. Kerem heyecanla, “Bu sefer gerçek bir kale yapalım,” demiş. “Kuleleri olsun, kapısı olsun, hendek bile kazalım!”
Ece çabucak atlamış: “Ama sağlam yapalım! Geçen yıl kuleler çabucak yıkılmıştı.”
Derin başını sallamış ve elleriyle kumun kıvamına bakarak, “Islak kum olursa daha sağlam olur,” demiş.
İlk kuleyi Ece yapmak istemiş. Kumları üst üste koymuş, hal vermeye başlamış fakat kule bir türlü dik durmamış. Üçüncü denemesinde kule yeniden çökmüş ve Ece’nin hızı asılmış. “Hep ben yapınca yıkılıyor!” demiş öfkeyle. Sonra bir anda küreğini fırlatmış ve gerisini dönüp oturmuş.
Kerem çabucak yanına gitmiş. “Kızma Ece. Tahminen biraz daha denersen olur?” demiş. Lakin Ece gözlerini diğer istikamete çevirmiş. Derin sessizce su dolu kovasını getirip çöken kulelerin yanına bırakmış. “Burası çok kuru. Ben daha ıslak kum bulurum,” demiş.
Ece evvel Derin’in taşıdığı suya bakmış, sonra da kendi yaptığı fakat yıkılan kuleye. Küçük bir iç çekmiş. “Ben de su getireyim o vakit,” demiş yavaşça. Kerem gülümsemiş. “Ben de hendeği kazmaya devam ederim. Böylelikle kalemiz korunur.”
Üçü birlikte yine başlamışlar. Bu kere herkes birbirine yardım etmiş. Kumları taşırken elleri yorulmuş fakat gülüşleri hiç eksik olmamış. Kuleleri Derin şekillendirmiş, Ece bayrak için bir yaprak bulmuş, Kerem de kapıya bir deniz kabuğu koymuş. Her detay kaleye öteki bir mana katmış.
Güneş yavaş yavaş batarken, kumdan kale tamamlanmış. Dört köşeli, kuleli, hendekli, minik bir şato üzere duruyormuş kumların üstünde. Ece bir adım geri çekilip kaleye bakmış. Gözleri parlamış. “Bu, bu hakikaten çok hoş oldu,” demiş.
Kerem başını sallamış. “Çünkü bu sefer birlikte yaptık.”
Derin de yavaşça gülümsemiş. “Ve vazgeçmedik,” demiş yavaşça.
Dalgalar uzaktan kıyıya vururken, üç çocuk kumdan kalenin etrafına oturmuş. Hiçbir şey konuşmamışlar. Yalnızca rüzgârın saçlarını savurduğunu, ellerinin kumla kaplı olduğunu ve içlerinin hafiflediğini hissetmişler.
Kumdan Kale Masalının sonunda Ece içinden şöyle geçirmiş: “Bir kale yaparken bir şey daha öğrendim. Bazen en hoş şeyler, birlikte ve sabırla yapıldığında olur.”
Deniz, gecenin sessizliğinde kıyıya masal anlatır üzere vurmuş. Kale ise kumdan değil, çocukların birbirini anlamasından kurulmuş. Zira kurulan sırf bir yapı değil, bir dostlukmuş.
Kumdan Kale Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için ilişkiye tıklayabilir, masalları birinci okuyan olmak için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
