Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, küçük lakin kalpleri büyük beşerlerle dolu bir köyde Zeynep isminde tatlı mı tatlı bir kız yaşarmış. Zeynep, bayramları çok severmiş ancak Kurban Bayramı’nın yeri onun kalbinde daima başkaymış. Zira bu bayramda yalnızca yeni elbiseler giyilmez, kalpler de sevgiyle süslenirmiş.
Bayramdan bir gün evvel meskende büyük bir hazırlık başlamış. Annesi mutfakta yemekler pişirmiş, babası bahçedeki masayı yıkamış. Herkes bir telaş içindeyken Zeynep merakla sormuş: “Anne, neden Kurban Bayramı’nda kurban kesiyoruz?” Annesi ellerini kurularken yumuşak bir sesle anlatmaya başlamış: “Kurban, paylaşmanın ismidir hoş kızım. Allah’a şükretmek ve elimizdekini muhtaçlık sahipleriyle paylaşmaktır.”
Zeynep başını yavaşça yana eğmiş. “Yani yalnızca kendi meskenimiz için değil mi?” diye sormuş.
Annesi gülümsemiş. “Tam da o denli. Kurban eti üçe bölünür. Bir kısmı konutumuza, bir kısmı komşuya, en kıymetli kısmı ise gereksinimi olana sarfiyat.”
Zeynep o anda içinde sıcacık bir his hissetmiş. O da bu hoş paylaşımın bir kesimi olmak istemiş.
Ertesi sabah güneş doğarken, Zeynep bayramlıklarını giymiş. Üzerine çiçekli elbisesini geçirmiş, annesi saçlarını toplamış. Sonra annesi ona küçük, yuvarlak bir sepet uzatmış. Sepetin içinde bayram şekeri, kurabiyeler ve küçük paketler hâlinde hazırlanmış etler varmış. “Bugün bu sepetle birkaç kişiyi ziyaret edeceğiz,” demiş annesi.
İlk olarak yaşlı Emine Teyze’nin konutuna gitmişler. Kapıyı açan Emine Teyze, Zeynep’i ve annesini görünce gözleri dolmuş. “Ne hoş şey bu bu türlü, bayram sepetiyle gelen küçük bir melek,” demiş.
Zeynep sepetten bir paket çıkarıp uzatmış. “Bu sizin kurban hissemiz, afiyet olsun,” demiş.
Emine Teyze, paketi iki eliyle alıp göğsüne bastırmış. Sonra yavaşça başını göğe kaldırmış ve yavaşça dua etmiş: “Allah’ım bu küçük kızın yolunu daima aydınlık et. Gönlünden merhameti, konutundan rahmeti eksik etme.”
Zeynep o an hiç kıpırdamadan dinlemiş. Emine Teyze’nin sesi çok sakin lakin yüreğe dokunan bir sıcaklıktaymış. Güya o kelamlar, Zeynep’in kalbine işlenmiş üzereymiş.
Daha sonra köyün biraz dışındaki küçük konutta yaşayan Hasan Amca’ya gitmişler. Hasan Amca yalnız yaşar, bayramda konuk gelince çok sevinirmiş. Zeynep, sepetten hem tatlı hem et uzatınca, adamın yüzünde kocaman bir gülümseme belirmiş. “Paylaşan eller büyür kızım,” demiş. Bu kelam Zeynep’in kulağında yankılanmış.
Dönüş yolunda Zeynep, sepetine bakmış. İçindekiler bitmiş lakin kalbi hiç olmadığı kadar doluymuş. Annesi bu durumu farketmiş. “Ne hoş bir bayram oldu değil mi?” diye sormuş.
Zeynep başını sallamış. “Bu bayram karnım değil, kalbim doydu,” diye fısıldamış.
Akşam olduğunda meskenin kapısı birer birer çalmaya başlamış. Halası, dayısı, kuzenleri ve dedesi sırayla gelmişler. Bahçedeki uzun masaya beyaz bir örtü serilmiş, herkes kendi pişirdiği bir yemeği getirmiş. Tandırda pişen et, zeytinyağlı dolmalar, taze ekmekler ve güler yüzler bir ortaya gelmiş.
Zeynep masada dedesinin yanına oturmuş, kuzenleriyle birlikte şakalaşmış. Biri su bardağı uzatmış, oburu peçete getirmiş, herkes birbirine yardım etmiş. Büyükler eski bayramları anlatmış, çocuklar doyasıya gülmüş. Zeynep o an içinden şöyle demiş: “Paylaştıkça çoğalıyor her şey, sevgi de bayram da.”
Kurban Bayramı Masalı burada biterken o küçük köyde, bayram akşamı gökyüzü yıldızlarla dolarken, bir sofranın etrafında toplanan kalpler bayramın en hoş manasını yaşatmış: Birlik, rahmet ve sevgi.
Kurban Bayramı Masalına benzeyen kısa masallar okumak için irtibata tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
