Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, yemyeşil bir parkta, incecik yapraklarıyla rüzgârda nazlı nazlı sallanan minik bir lale yaşarmış. Her sabah güneşe gülümser, kuşların cıvıltısını dinler, toprağın serinliğini hissedermiş.
Bu şirin çiçeğin ismi da nitekim Lale’ymiş. Kırmızıya çalan rengiyle sabah çiylerinde ışıldar, parktan geçen herkesin dikkatini çeker, lakin birden fazla vakit kimse uzun mühlet bakmadan geçip gidermiş.
Lale memnunmuş lakin bazen biraz yalnız hissedermiş. Etrafında papatyalar, menekşeler, çimenler varmış ancak kimse onun kadar konuşkan değilmiş. Sabahları yapraklarını rüzgâra bırakır, sessizce “Günaydın!” dermiş. Ancak ne ses gelirmiş ne de yanıt.
“Keşke beni anlayacak biri olsa,” dermiş içinden. Zira en hoş açan çiçek bile bazen yalnız kalabilirmiş.
Bir sabah, güneş gökyüzüne yavaşça tırmanırken parkın uzak köşesine bir saksı bırakılmış. Beşerler fark etmemiş ancak Lale çabucak hissetmiş. “Burada bir yenilik var,” diye fısıldamış.
Ertesi sabah, Lale her zamankinden erken uyanmış ve başını çevirmiş. Orada, tam karşısında, daha evvel hiç görmediği bir çiçek duruyormuş. Kendisinden biraz uzun, yaprakları geniş, rengi mor ile pembe ortasında ışıldayan, şık mi şık bir çiçek.
Lale cüretini toplayıp gülümsemiş. “Benim adım Lale. Senin ismin ne?” demiş.
Lale’nin sesini duyan yeni çiçek yavaşça kıpırdamış; parlak renklere sahip olsa da, yapraklarındaki sakinlik onun hâlâ ortama alışmaya çalıştığını gösteriyormuş. Bir an sessizce beklemiş, sonra Lale’ye yanlışsız bakmış ve cüretini toplayarak:
“Benim adım Orkide,” demiş.
Lale, duyduğu sesle yavaşça titremiş. O an, içinde bir boşluğun dolduğunu hissetmiş. Güya toprak artık yalnızca altında değil, kalbindeymiş üzereymiş. Uzun vakittir beklediği bir şey sonunda gerçekleşmiş.
O günden sonra her sabah güneşi birlikte karşılamışlar. Lale, gün doğarken yapraklarını yavaşça açar, Orkide de yavaşça ona eşlik edermiş. Göz göze gelmeseler bile, güya her şey gözlerinden okunuyor üzereymiş.
Lale bazen Orkide’ye parkı anlatırmış. “Şu köşede yaşlı bir ağaç var. Kolları uzundur lakin çok naziktir. Yapraklarını oyun üzere üzerime bırakır bazen,” dermiş gülümseyerek.
Orkide ise öteki yerlerden kelam edermiş. “Ben uzun mühlet bir seradaydım. Camların akabinde güneşe bakardım. Lakin toprağı, rüzgârı, gerçek yağmuru birinci defa burada tanıyorum,” dermiş heyecanla.
Zaman geçmiş, her günleri bir evvelkinden sevinçliymiş. Lale her sabah birebir coşkuyla uyanırken, bir sabah Orkide farklı görünmüş. Renkleri eskisi kadar parlak değilmiş, yaprakları da biraz bitkin duruyormuş. O gün hiç konuşmamış.
Lale telaşla sormuş: “Orkide, yeterli misin?”
Orkide yavaşça başını eğmiş. “Sanırım toprağa tam alışamadım. Tahminen biraz suya gereksinimim vardır.”
Lale hiç düşünmeden, “Seni susuz bırakmam!” demiş. “Buraya gelen çocuklardan yardım isteyebilirim.”
Lale, yapraklarını hafif hafif sallayarak parktaki çocukların dikkatini çekmeye çalışmış. Birinci gün kimse durmamış, herkes oyuna dalıp geçmiş. Sonraki gün ise küçük bir kız yanlarına kadar gelmiş. Sessizce Orkide’ye bakmış, sonra sevinçle koşup bir şişe su getirmiş.
Sonraki günlerde diğer çocuklar da uğramaya başlamış. Kimi toprağını düzeltmiş, kimi yanına minik taşlar dizmiş. Kimileri çiçek fotoğrafları yapıp getirmiş, kimileri sessizce yanında durmuş. Orkide her gün biraz daha canlanmış, rengi tekrar ışıldamaya başlamış.
Lale, dostunun yine güçlendiğini gördükçe daha da neşelenmiş. Sonra bir sabah, Orkide’nin gövdesinde minicik bir tomurcuk belirmiş. Evvel kimse fark etmemiş ancak Lale çabucak görmüş. Sevinçle yapraklarını sallamış, rüzgârla birlikte dans etmiş.
Orkide gülümseyerek demiş ki: “Teşekkür ederim, Lale. Su yararlıydı lakin beni asıl güzelleştiren senin dostluğundu.”
Lale yapraklarını yavaşça Orkide’ye hakikat çevirmiş. ” Asıl ben teşekkür ederim. Sen geldiğinden beri, ben her gün biraz daha büyüdüm,” demiş. “Meğer sevgiyle büyümek ne hoş şeymiş.”
Lale ile Orkide, farklı köklerden gelseler de birebir toprağın sevgisini paylaşmayı öğrenmişler. Vakitle dostlukları büyümüş, yan yana geçirdikleri her gün onları daha güçlü yapmış. Parka uğrayan her çocuk, bu iki çiçeği görüp Lale ile Orkide Masalı’nı duymuş ve yüreklerine bir kesim sevgiyle dönmüş.
Çünkü bazen bir çiçeğin en çok muhtaçlığı olan şey, diğer bir çiçeğin yanında var olduğunu hissetmekmiş. Ve sevgiyle büyüyen hiçbir yaprak kolay kolay solmazmış.
Lale ile Orkide Masalına benzeyen uzun masallar okumak için kontağa tıklayabilirsiniz. Çocuklarınıza özel masal yazdırmak için ise instagram sayfamızdan, bizlere ulaşabilirsiniz.
