Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, masmavi gökyüzünün altında, yemyeşil ovaların, ırmakların süslediği bir köy varmış. Bu köyün en yüksek ağacının doruğunda, beyaz tüylü, uzun gagalı bir leylek ailesi yaşarmış.
Ailenin en küçüğü, minik bir leylek yavrusuymuş. İsmi Maviymiş. Zira doğduğu gün gökyüzü o denli berrak, o denli pırıl pırılmış ki, annesi ona bu ismi vermiş.
Mavi, uçmayı yeni yeni öğreniyormuş. Kanatlarını her çırptığında kalbinde tatlı bir sevinç, karnında hafif bir gıdıklanma hissediyormuş. Bazen rüzgârı yakalamaya çalışıyor, bazen de bulutlara yetişeceğini sanarak heyecanla zıplıyormuş.
Bir gün, sabah güneşi uyanır uyanmaz, ağaçta bir hareketlilik başlamış. Bütün leylekler gagalarını cıvıldatarak toplanmışlar. Belirli ki kıymetli bir şey konuşuluyormuş.
Mavi, merakla yanlarına gitmiş.
“Ne oluyor?” diye sormuş.
Annesi gülümseyerek başını okşamış.
“Sevgili yavrum,” demiş, “artık sonbahar geldi. Göç vaktimiz yaklaştı.”
Mavi’nin gözleri kocaman açılmış.
“Göç mü? Lakin neden?”
Babası kanatlarını gerip, ağır ağır anlatmış:
“Buralar soğuyacak. Yemek bulmak zorlaşacak. Güneşin sıcacık parladığı uzak diyarlara uçacağız.”
Mavi, gözlerini ovmuş. O sıcak kısımlardan, rüzgârlı gökyüzünden ayrılmak kanısı içini biraz burkmuş.
“Ama burası bizim meskenimiz,” demiş.
Annesi, ona sarılarak şöyle demiş:
“Bazen büyümek, yeni yerlere yelken açmayı da gerektirir. Konutumuz kalbimizdedir. Nerede olursak olalım, birbirimizle birlikteyiz.”
Mavi, fikirli niyetli ağacın doruğundan ovaya bakmış. Yeşil çimenler, sarıya dönmeye başlamış. Rüzgârda savrulan yapraklar, gökyüzünde dans eden kelebekler üzereymiş.
Ertesi sabah, güneş daha doğmadan, köyün bütün leylekleri toplanmış. Uzun bir sıra olmuşlar; en önde yaşlı ve tecrübeli leylekler, artlarında gençler ve yavrular.
Mavi de sıranın en sonunda, titrek kanatlarıyla durmuş. Kalbi heyecan ve kaygıyla çarpıyormuş. Uçmak, üstelik bu sefer yalnızca köyün üstünde değil, koskoca dağların, denizlerin üstünde!
Baş leylek gagasını havaya kaldırmış ve güçlü bir çığlık atmış:
“Vakit geldi! Daima birlikte!”
Kanatlar bir anda çırpmaya başlamış. Ağaçlar bir anlığına sarsılmış. Mavi gözlerini kapamış, derin bir nefes almış ve kanatlarını açmış.
İlk başta rüzgâr neredeyse onu karşıt çevirmiş. Küçük kanatlarıyla istikrar kurmaya çalışmış. Ancak sonra annesinin sesi kulağına fısıldamış üzere olmuş:
“Korkma, rüzgâr bizim dostumuzdur.”
Mavi yavaş yavaş havalanmış. Başta sendelemiş, sonra bulutların ortasına gerçek yükselmiş.
Leylek sürüsü, gökyüzünde uzun bir çizgi üzere süzülüyormuş. Altlarında sarı sarı tarlalar, mavi mavi ırmaklar akıp gidiyormuş.
Uçtukça, Mavi’nin içindeki endişe yerini hayranlığa bırakmış. Ne hoşmuş gökyüzü! Ne büyüleyiciymiş dünya!
Arada bir, yaşlı leylekler aşağıyı işaret ediyormuş:
“Bakın, şu büyük mavi, bir göl! Orada mola vereceğiz.”
İlk molada, hepsi bir ağacın kollarına konmuşlar. Mavi, kanatlarını kapatıp derin bir nefes almış.
“Bunu başardım!” diye fısıldamış kendi kendine.
Babası yanına gelip gagasıyla başını yavaşça dürtmüş:
“İşte artık gerçek bir göçmen leylek oldun!”
Yolculuk boyunca, yağmurlarla ıslanmışlar, güneşin altında parlamışlar. Bazen rüzgâr onları sağa sola savurmuş, bazen de akşam serinliğinde tatlı bir esintiyle uçmuşlar. Mavi, her rüzgârda biraz daha direnç kazanmış, her yeni görünümde dünyayı daha çok sevmiş.
Günler süren bu büyük seyahatin sonunda, sıcak rüzgârların estiği yemyeşil bir ülkeye ulaşmışlar. Altlarında kıvrım kıvrım uzanan ırmaklar, yanlarında dans eden ağaçlar varmış. Leylekler, geniş kolları suya gerçek eğilmiş kocaman bir söğüt ağacının zirvesine konmuşlar.
Mavi, kanatlarını yavaşça kapatıp yeni yuvasına sokulmuş. Yorgundu ancak içi sıcacık bir memnunlukla dolmuştu. Annesi sessizce yanına gelmiş, gagasıyla başını yavaşça okşamış.
“Evimiz kalbimizdedir, demiştim ya,” diye fısıldamış annesi. “İşte artık sen de anladın, değil mi?”
Mavi gözlerini kapatmış, başını yavaşça sallamış.
“Anladım,” demiş gülümseyerek. “Evimiz biziz.”
Mavi başını annesinin tüylerine yaslamış. Gözlerini kapattığında, yol boyunca gördüğü ırmaklar, ormanlar, dağlar bir bir gözlerinin önünden geçmiş. Her anı, her rüzgârı içinde taşıyormuş artık.
Biliyormuş ki, nerede olursa olsun, ailesiyle birlikte olduğu sürece her yer onun meskeniymiş. Gökyüzü onun yolu, sevgi ise pusulasıymış.
Ve o gece, yıldızlar minik bir leyleğin kalbinde yeni bir maceranın birinci tohumlarını fısıldamış. Mavi büyüyecek, daha birçok gökyüzü görecek, kaç rüzgârlar keşfedecekmiş.
Ama en değerlisi, nereye giderse gitsin, yüreğindeki sevgi onu daima konutuna taşıyacakmış.
Gökyüzünde yavaşça süzülen bir kanat sesi eşliğinde, Leylekler Yola Çıkıyor masalı burada bitmiş. Ve Mavi’nin kalbinde açılan o kocaman gökyüzü, sonsuza dek parlamış.
Leylekler Yola Çıkıyor Masalına benzeyen uyku masalları okumak için irtibata tıklayabilirsiniz. Miniklere anne sesiyle masal dinletmek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
