Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, çocuk seslerinin hiç eksik olmadığı küçük lakin çok sevinçli bir okul varmış. Bu okulda çocuklar her gün birlikte oyunlar oynar, teneffüslerde bahçede koştururmuş. Güneşli günlerde ip atlar, yağmurlu havalarda pencere kenarına dizilip hayal kurarlarmış.
Bir sabah okulun spor salonuna kocaman bir masa getirilmiş. Masanın üstü yemyeşi, ortasında incecik bir file geriliymiş. Üzerine iki renkli raket ve minik, turuncu bir top bırakılmış. Masa öylece durmuş lakin güya bir sır saklıyormuş üzereymiş.
Ertesi sabah çocuklar spor salonuna girince karşılarında duran garip masayı görünce çok şaşırmışlar. Hepsi bir anda durup gözlerini kocaman açmış. Elif, “Bu masa niçin bu türlü? Üstünde neden file var?” diye sormuş merakla.Diğer çocuklar da masanın etrafına toplanıp sessizce incelemeye başlamış. Kimse ne olduğunu tam anlayamamış lakin herkes çok merak etmiş.
Mert, “Belki de yemek masasıdır fakat uzunluğu biraz kısa kalmış,” demiş gülerek. Elif ve birkaç çocuk daha bu fikre gülmüş, masa etrafında dönüp durmuşlar. Ne kadar baksalar da ne işe yaradığını bir türlü anlayamamışlar.
Tam o sırada sınıf öğretmenleri Gül Hanım içeri girmiş. Çocuklar çabucak onun etrafını sarmış, sorular peş peşe gelmiş.
Elif, “Öğretmenim bu masa ne için?” diye sormuş.
Gül Öğretmen gülümseyerek anlatmış: “Bu masa, masa tenisi için. Artık okulumuzda masa tenisi de oynanacak çocuklar.”
Mert çabucak elini kaldırmış: “Ama biz masa tenisini hiç oynamadık ki.”
Gül Öğretmen başını sallamış: “O vakit birlikte öğreniriz. Merak etmek öğrenmenin birinci adımıdır.”
O gün Gül Öğretmen çocukları spor salonunda toplamış. Eline raketi alıp masanın başına geçmiş. “Bakın çocuklar, bu topu raketle karşı tarafa göndereceğiz. Fakat yere düşerse sayı öbür kadroya geçer,” demiş gülümseyerek.
Çocuklar gözlerini kırpmadan izlemiş, kimisi heyecanla başını sallamış. Akabinde öğretmen, çocukları eşleştirerek sırayla denemeleri için masanın başına çağırmış.
Elif birinci denemesinde çok heyecanlanmış, topu bir sağa bir sola savurmuş. Mert, topa o denli süratli vurmuş ki neredeyse masa dışına çıkıyormuş. Lakin kimse gülüp geçmemiş; tam bilakis herkes birbirine yardım etmiş. Zeynep, “Bir daha dene!” demiş cüretle. Ayşe ise, “Bu defa biraz daha yavaş vur,” diyerek dayanak olmuş.
Birlikte denedikçe top fileyi geçmeye başlamış, oyun hem kolaylaşmış hem de çok eğlenceli hâle gelmiş.
Zeynep ile Ayşe en çok birlikte oynamaktan keyif almışlar. Ayşe topa vururken Zeynep sessizce beklemiş, sonra yer değiştirip oynamaya devam etmişler. Bu sayede süratli vurmamayı, sabırlı olmayı ve sırayla oynamayı öğrenmişler.
Arda ise evvel ne yapacağını bilememiş, raketi yanlış tutmuş ancak arkadaşları ona sabırla göstermiş. Gün geçtikçe her çocuk kendi şeklini bulmuş; kimi yavaş, kimi süratli vurmuş lakin hepsi oyunla birlikte birbirinden yeni şeyler öğrenmiş.
Günler geçmiş, çocuklar masa tenisini o kadar sevmiş ki okulun en çok oynanan oyunu hâline gelmiş. Bahçede koşturmaktan hoşlananlar bile artık vakit zaman spor salonuna uğrayıp masanın etrafında toplanır olmuş.
Bir sabah, spor salonu sessizken Zeynep masanın başına oturmuş, etrafına bakmış. Gülümseyerek: “Ben masa tenisinden evvel bu kadar çok arkadaşım olduğunu bilmiyordum.” demiş.
Ayşe, onun yanına oturmuş ve gülerek, “Bence bu masa yalnızca oyun masası değil, arkadaşlık masası,” demiş. O an ikisi de birbirine bakıp kıkırdamış. Zira ne demek istediklerini ikisi de çok yeterli anlamış.
O günden sonra okulun spor salonundaki masa, yalnızca bir oyun alanı değil, herkesin buluşma yeri olmuş. Kim üzgünse oraya gelmiş, kim gülmek istese arkadaşlarını orada bulmuş. Sessizlik yerini kahkahalara, çekingenlik yerini dostluğa bırakmış.
Masa Tenisi Masalının sonunda güneş okulun penceresinden içeri sızarken, çocukların içi umutla dolmuş. Yeni şeyleri birlikte öğrenmenin ne kadar hoş olduğunu hepsi yürekten hissetmiş.
Masa Tenisi Masalına benzeyen kısa masallar okumak için kontağa tıklayabilir, en hoş masalları sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
