Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, yemyeşil çimenlerin uzandığı küçük bir köyün kenarında yaşayan Ali isminde meraklı mı meraklı bir çocuk varmış.
Ali, her gün okuldan geldikten sonra çantasını bırakır bırakmaz dışarı çıkar, köyün kenarındaki küçük tepeliklere yanlışsız yürürmüş. Orada ağaçların altında bilinmeyen kalmış patikalar, taşların gerisine saklanan sincaplar ve kuş sesleriyle dolu bir dünya varmış.
Bir gün tekrar birebir patikadan geçerken gözlerine inanamayacağı bir şey görmüş. Koca bir taş sanmış evvel. Fakat yaklaşınca bunun yuvarlak, pürüzsüz, soluk mavi renkte bir yumurta olduğunu fark etmiş.
Yumurta o kadar büyükmüş ki, neredeyse Ali’nin kendi kadar varmış. Yumurtanın üstü hafif parlıyormuş, güya sabah çiği üzerinde kalmış üzere.
Ali, şaşkınlıkla yumurtanın etrafında birkaç çeşit atmış. Kim koymuş buraya bunu? Yoksa bir kuşun mu? Fakat bu kadar büyük kuş olur mu? O gün meskene dönerken aklında daima o yumurta varmış.
Ertesi gün sabah olunca, kahvaltısını süratlice yapmış, annesine “Ben biraz yürüyüşe çıkıyorum!” demiş ve tekrar o zirvelere gitmiş. Yumurtaya ulaştığında dikkatlice bakmış. Bu sefer yumurtanın bir kenarında minik bir çatlak varmış! Gözleri kocaman olmuş.
“Gerçekten çatlamış. Sanki içinden ne çıkacak?”
Ali o gün orada uzun mühlet oturmuş lakin yumurtadan hiçbir ses çıkmamış. Sonra her gün okula gidip geldikçe uğramaya başlamış. Her geldiğinde çatlak biraz daha büyümüş. Bir gün parmağını üzerine koyduğunda, içerden minik bir titreşim hissetmiş. Yumurtanın içi sıcakmış, güya kalbi atıyormuş üzere.
Günler geçmiş. Ve bir sabah, güneş şimdi tam doğmadan, Ali yeniden koşarak oraya gitmiş. Tam yumurtanın yanına varmış ki, çat! Bir ses duymuş. Yumurtanın zirvesinden bir modül düşmüş. Akabinde çat, çat, çat! Her yerinden incecik çatlaklar yayılmış. Ali geri çekilmiş, gözlerini kırpmadan izlemeye başlamış.
Son bir çatlama sesiyle yumurta açılmış ve içinden minicik bir şey başını uzatmış.
Gözleri kocaman, yeşil yeşilmiş. Burnundan hafif dumanlar çıkıyormuş. Derisi parlak morla yeşil ortasında, pırıl pırılmış. Başında minik sivri çıkıntılar, gerisinde kıpır kıpır iki kanat varmış.
Ali bir adım yaklaşmış. “Sen, sen, sen bir ejderha mısın?” demiş fısıltıyla.
Minik yaratık göz kırpmış, sonra kuyruğunu kıpırdatıp ağzını açmış. Lakin müthiş bir kükreme bekleyen Ali, sadece “hııık” diye minicik bir öksürük sesi duymuş.
Gülmeye başlamış. “Sen müthiş değilmişsin ki! Hatta çok tatlısın!”
Ali ve minik ejderha o gün tanışmışlar. Ali ona “Pofik” ismini vermiş. Zira burnundan çıkan dumanlar “pof pof” yapıyormuş. Pofik evvel çok utangaçmış, kanatlarını katlayıp Ali’nin ardına saklanıyormuş. Lakin Ali onunla konuşmaya, yavaşça dokunmaya, birlikte yürümeye başlayınca inancı artmış.
İlk günler yalnızca birlikte oturmuşlar. Ali ona çimenlerin tadını göstermiş, gökyüzünü anlatmış. Sonra Pofik yavaş yavaş yürümeye başlamış. Sonra zıplamış. Sonra küçük küçük kanat çırpmış.
Ali her gün geldiğinde, “Haydi bugün biraz daha yükseğe zıpla!” demiş. “Bugün rüzgârı dinle!” demiş. Pofik de her gün biraz daha öğrenmiş.
Bir gün Ali, elini Pofik’in sırtına koyup, “Seninle gökyüzünde uçabilir miyim?” diye sormuş. Pofik evvel şaşırmış, sonra kanatlarını germiş. Ali dikkatlice sırtına oturmuş.
Pofik kanatlarını çırpmış. Bir, iki, üç, evvel toprak havalanmış. Sonra ikisi birlikte yükselmişler. Ağaçların üzerinden geçmişler, çiçeklerin kokusu üste kadar gelmiş.
Ali’nin kalbi pır pır atmış, yüzü rüzgârla gülümsemiş. Gökyüzünde özgürce süzülmüşler.
Bundan sonra her gün uçmaya başlamışlar. Kimi vakit sabah güneş doğarken, kimi vakit akşam yıldızlar çıkarken.
Pofik bazen ateş püskürtmeye çalışmış lakin sadece bir kıvılcım çıkabilmiş. Ali kahkahalarla gülmüş. “Sen esasen bu türlü tatlıyken ateşe gerek yok!” demiş.
Günler geçtikçe dostlukları daha da büyümüş. Ali sırlarını anlatmış, Pofik ise yanına konup onu dinlemiş.
Ama bir gün, Ali okuldan geldiğinde gökyüzü grileşmiş, rüzgâr esmiş. Pofik ortada yokmuş. Ali onu aramış, çağırmış lakin bulamamış. O gece gökyüzüne bakarken yıldızların ortasında bir cisim görmüş. Kanatları parlıyormuş.
“Pofik” demiş yavaşça. “Sen büyüdün mü yoksa?”
Ertesi gün tekrar gitmiş. Yumurta kabuğu hâlâ oradaymış fakat artık çok küçük görünüyormuş. Ali kabuğu eline almış. Gözleri dolmuş fakat kalbi ısınmış. Zira Pofik’in ona kattığı sevinç, hala yüreğindeymiş.
Aradan vakit geçmiş. Ali büyümüş. Ancak o zirvelere çıktığında, bazen gökyüzünde süzülen bir gölge görürmüş. Gülümsermiş.
Ama en özel gün, bir bahar sabahı olmuş. Ali yeniden o eski patikadan yürürken, çimenlerin ortasına bırakılmış bir şey fark etmiş. Minicik, mor pullarla kaplı, parlayan bir taş. Üzerinde titrek lakin tanıdık çizgilerle şöyle yazıyormuş:
“Ali’ye, birinci dostuma. Uçmayı seninle öğrendim. Kalbim daima seninle olacak. – Pofik”
Ali taşı ellerine almış, sıkı sıkıya tutmuş. Gözleri dolmuş lakin içi ısınmış. “Ben de seni hiç unutmayacağım Pofik” demiş fısıltıyla.
Ve Minik Ejderha Masalından sonra ne vakit gökyüzünde bir yıldız parıldasa, Ali göğsündeki o taşı okşar, sessizce şöyle dermiş:
“Gerçek dostluk bazen gökten gelirmiş. Ve bir kere kalbine girdiyse, hiç gitmezmiş.”
Minik Ejderha Masalına benzeyen uyku masalları okumak için temasa tıklayabilirsiniz. Türkiye’nin en hoş sesli masallarını dinlemek için youtube kanalımızı ziyaret edebilirsiniz.
