Bir vakitler, yemyeşil ağaçlarla dolu büyük bir ormanda, minik bir kelebek yaşardı. Bu kelebeğin ismi Maviş’ti. Maviş, tüyleri kadar şık, kanatları kadar hafifti. Her sabah güneşin birinci ışıklarıyla birlikte uyanır, uçmak için ormanın içinde sevinçle kanat çırparak uçardı. Maviş’in kanatları, gün boyunca ormanda renkli bir iz bırakır, öteki hayvanları da keyifli ederdi.
Bir gün, Maviş’in hayatında yeni bir şeyler başladı. Ormanın derinliklerinden gelen bir sesi duydu. “Yardım edin!” diye bir ses yükseldi. Maviş çabucak sesi takip etmeye karar verdi. Uçarken, sesin geldiği yere yaklaştı ve bir ağacın altında minik bir tavşan gördü. Tavşan çok üzgündü. Maviş çabucak ona yaklaştı.
“Merhaba! Yardım etmek ister misin?” diye sordu Maviş.
Tavşan başını kaldırdı ve gözleri dolu dolu bir biçimde, “Ormanın içinde kayboldum. Meskene nasıl döneceğimi bilemiyorum. Lütfen bana yardımcı ol!” dedi.
Maviş, tavşana gülümseyerek, “Merak etme! Sana yol gösterebilirim. Birlikte ormanın en hoş yerlerinden geçeceğiz ve meskenine döneceğiz.” dedi.
İlk başta tavşan biraz korkmuştu fakat Maviş’in nazik sesi ve inanç veren bakışları onu rahatlatmıştı. Maviş, tavşanı alıp uçmaya başladı. Gökkuşağı renklerinde parlayan kanatlarıyla tavşana yol gösteriyordu. Maviş, tavşanı ormanın içinde en hoş çiçeklerle dolu alanlardan, yüksek ağaçlardan ve sakin göletlerden geçirerek, gerçek yolu bulmalarını sağladı.
Tavşan, Maviş’in rehberliğinde ormanda adım adım ilerlerken, ormanın hoşluklarını tekrar keşfetmeye başladı. Maviş ona, “Doğa her vakit yanındadır, kâfi ki ne kadar pahalı olduğunu unutma.” diyerek tavşanın itimadını kazandı.
Bir mühlet sonra, tavşanın meskeni ortaya çıktı. Tavşan büyük bir memnunlukla oraya ulaştı ve Maviş’e teşekkür etti. “Gerçekten de senin üzere bir dostum olduğu için çok şanslıyım,” dedi tavşan.
Maviş gülümsedi ve “Ormanın her köşesinde bir arkadaş var, kâfi ki birbirimize yardımcı olalım,” dedi. Maviş, kanatlarını çırptı ve uçarak ormanın başka köylerine yanlışsız ilerledi.
Ve o günden sonra, Maviş her sabah ve akşam ormanın içinde uçarken, her vakit birine yardım etmeye çalıştı. Zira ona nazaran en hoş şey, başkalarına yardımcı olmaktı.
