Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, büyük bir ormanın kıyısında, pek kimsenin fark etmediği minik bir su birikintisi varmış. Ormanın derinlerinde kocaman göller, çağlayan şelaleler bulunurmuş ancak bu minik su birikintisi, bir ağacın tabanındaki çukurda sessizce dururmuş.
Ne balıklar yüzer, ne de kuşlar kanat çırparmış üstünde. Yeniden de, kendi minik dünyasında her gün gökyüzünü izlemekten keyif alırmış.
Birikinti, yağmur yağınca sevinir, güneş açınca yüzeyine yansıyan ışıkla oynamayı severmiş. Etrafındaki kurbağalar, kelebekler ve böcekler bazen yanından geçer, lakin pek durmazlarmış. Onlar, daha büyük, daha derin sulara gitmeyi tercih ederlermiş.
Birikinti ise hiç şikâyet etmezmiş. Zira bilir misiniz, gökyüzünün mavisi bile ona yetermiş.
Günlerden bir gün, ormanda uzun müddettir yağmur yağmamış. Göller, dereler azalmış, kuşlar öbür yerlere göç etmeye başlamış. Büyük su kaynaklarının etrafı kalabalıklaşmış, herkes orada serinlemeye çalışır olmuş.
Ama bir sabah, küçük bir kaplumbağa, göletlerde yer bulamamış, susuz kalmış ve umutsuzca yürüyormuş.
Birikinti, kaplumbağayı görünce yavaşça kıpırdamış. “Merhaba,” demiş sessizce, “İstersen serinleyebilirsin.”
Kaplumbağa, şaşkın şaşkın etrafına bakmış. Yalnızca birkaç avuçluk bir su olduğunu görmüş fakat ne olursa olsun içine girmiş. Su serin, yumuşak ve bir o kadar da davetkârmış.
Kaplumbağa, minik su birikintisinin içinde biraz dinlenmiş, gökyüzüne bakmış, nefesini toplamış. “Biliyor musun,” demiş bir mühlet sonra, “Senin küçücük olduğunu düşünmüştüm lakin bana kocaman geldin.”
Birikinti, utangaçça dalgalanmış. O anda, birinci kez kendisini değerli hissetmiş.
O günden sonra, ormandan geçen birkaç minik hayvan da birikintiye uğrar olmuş. Kimisi biraz serinlemiş, kimisi yalnızca yüzeyindeki yansımalara bakıp hayallere dalmış.
Birikinti ise her yeni ziyaretçiyi sevinçle karşılamış, içinde bir sıcaklık büyümüş. Küçücük yerinde bile birilerinin yolunu kesip onlara huzur vermek, birikintiye yetmiş de artmış.
Aylar geçtikçe yağmurlar tekrar başlamış. Orman tekrar canlanmış, dereler gürül gürül akmaya başlamış. Lakin kaplumbağa, birikintiyi unutmamış.
Her fırsatta tekrar o ağacın yanına gelir, sessizce suya bakarmış. Artık büyük göllerin suları ona eski kadar cazibeli gelmez olmuş. Zira kaplumbağa, bazen en küçük yerlerin bile en büyük huzuru verebildiğini anlamış.
Minik su birikintisi de her vakit olduğu üzere gökyüzüne bakar, içini minik dostuyla paylaştığı anlarla doldururmuş. İçinde hiç taşmayan lakin daima ılık kalan bir sevinç varmış.
Ve ormanda rüzgarlar estikçe, yapraklar dökülürken, kaplumbağa yeniden yavaşça gelir, başını eğip birikintiye fısıldarmış: “İyi ki varsın küçük dostum.”
Minik Su Birikintisi Masalının sonunda birikinti, kendini hiç olmadığı kadar derin, hiç olmadığı kadar büyük hissetmiş.
Minik Su Birikintisi Masalına benzeyen çocuk masalları okumak için irtibata tıklayabilirsiniz. Sesli masallar dinlemek için ise instagram hesabımızı takip edebilirsiniz.
