Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, geniş mi geniş bir köyde, çocukların çok sevdiği bir bilge yaşarmış. İsmi Nasrettin Hoca’ymış. Hoca, her sabah elinde bastonuyla yürüyüşe çıkar, köydeki çocuklara selam verir, onların halini hatırını sorarmış.
Köydeki çocuklar Nasrettin Hoca’yı çok severmiş. Onun yanına gelince içleri rahatlar, yüzleri çabucak gülermiş. Zira Hoca’nın gözleri konuşurken parıldar, anlattığı her hikâye sevinçle dolu olurmuş.
Ama Hoca’nın en sevdiği şey, çocukların gülümsemesini görmekmiş. Ne vakit bir çocuk üzülse, Hoca çabucak bir yol bulur, o küçük kalpleri yine sevince boğarmış.
Bir sabah köy meydanına kocaman bir kamyon gelmiş. Üzerinde ışıl ışıl parlayan rengârenk bir afiş asılıymış: “Lunapark Kente Geldi!” Çocuklar afişi görür görmez heyecanla birbirine seslenmiş: “Lunapark! Lunapark gelmiş!”
Ama çabucak akabinde kalpleri biraz burkulmuş. Zira kent uzakmış, lunaparka gitmek de o denli kolay değilmiş. Üstelik pek birçok lunaparkı hiç görmemiş bilemiş, yalnızca anlatılanlardan duymuş.
Çocuklar gözlerini afişten ayırmadan koşa koşa Nasrettin Hoca’nın yanına gitmişler. İçlerinden biri nefes nefese, “Hocam… biz de gitmek istiyoruz ancak nasıl gideceğiz?” diye sormuş.
Hoca bir an durup çocukların yüzlerine bakmış, sonra bastonunu yere yavaşça vurup gülümsemiş: “Eee, o vakit daima birlikte gideriz,” demiş.
Bu sözleri duyan çocukların gözleri parlamış, kalpleri sevinçle dolmuş. Sevinçlerinden zıplamışlar, güya lunaparka çoktan varmışlar üzereymiş.
Ertesi sabah köy meydanında görenleri gülümseten bir görüntü varmış. Nasrettin Hoca, eşeğinin ardına eski tahta bir otomobil bağlamış, arabayı da rengârenk kurdelelerle donatmış. Üzerine büyükçe bir pankart asmış: “Lunapark Seferi – Hoca’nın Arabası.”
Arabayı gören çocuklar heyecandan ne yapacaklarını şaşırmış. Kimisi sevinçle otomobile tırmanmış, kimisi sabırsızlıkla sıranın kendisine gelmesini beklemiş. İçeri doluştuklarında ise kiminin oturacak yeri kalmamış fakat olsun, hepsi yola çıkmak için can atıyormuş.
Yol biraz uzunmuş ancak kimse sıkılmamış. Zira Hoca, yol boyunca birbirinden komik hikâyeler anlatmış. “Bir gün eşeğimle aya gittim,” deyince çocuklar evvel şaşırmış, sonra kahkahalara boğulmuş.
Arada bir gölge bir ağaç bulduklarında durmuşlar, su içip biraz soluklanmışlar. Dinlenirken kimi çocuklar merakla sormuş: “Hocam, lunaparkta neler var?”
Hoca gözlerini uzaklara dikmiş, gülümseyerek anlatmış: “Göğe kadar uzanan dönme dolaplar, ışıl ışıl dönen atlıkarıncalar, mis üzere kokan pamuk şekerler. Güya düş üzere bir yer!”
Sonunda lunaparkın kapısına varmışlar. Kapıdan içeri adım attıkları anda her yer ışıl ışıl parlamış, rengârenk ışıklar göz kırpıyor üzereymiş. Kocaman dönme dolap gökyüzüne uzanıyor, çarpışan otomobiller çın çın sesler çıkarıyormuş.
Mis üzere pamuk şeker kokusu burunlarına dolunca, çocukların kalbi daha da süratli atmaya başlamış. Kimileri koşmak istemiş lakin Hoca kibarca gülümseyip, “Önce birlikte bir gezelim, sonra herkes sırayla binecek,” demiş.
Çocuklar başlarını sallamış, zira Hoca’nın kelamı onların kulağında her vakit tatlı bir masal üzereymiş.
İlk olarak daima birlikte dönme dolaba binmişler. Kabin yükseldikçe çocukların içi kıpır kıpır olmuş, üst çıktıkça köyleri minik bir leke üzere görünmeye başlamış. En doruğa ulaştıklarında, küçük bir kız Hoca’nın koluna yavaşça dokunup hayranlıkla, “Hoca’m, buradan bakınca dünya ne kadar da küçük,” demiş.
Hoca gözlerini gökyüzüne çevirmiş, yavaşça gülümseyip yanıtlamış: “İnsan büyüdükçe kalbi de büyür kızım, sonra dünya bile içine sığar.” Çocuklar bu kelamı tam anlayamamış lakin içlerinde bir sıcaklık hissetmişler. Güya kalpleri birden hafifleyip gökyüzüne uzanmış üzereymiş.
Sonra daima birlikte çarpışan otomobillere binmişler, akabinde pamuk şeker tezgâhına koşmuşlar, elleri yapış yapış lakin yüzleri memnunlukla doluymuş.
Balık tutma oyununda kimi çocuklar oyuncak kazanmış, kimileri ise eli boş dönmüş. O sırada bir çocuk üzülünce, Hoca eğilip gözlerine bakmış: “Bazen kazanmak, yalnızca oyunun tadını çıkarmaktır,” demiş.
Bu kelam üzerine herkes birbirine sarılmış, kimse kaybetmiş üzere hissetmemiş. Gün boyunca birlikte oynamışlar, yorulmuşlar ancak içleri tarifsiz bir sevinçle dolmuş.
Akşam yaklaşınca gökyüzü ağır ağır mora bürünmüş, bulutlar pembe turuncu renklere boyanmış. Hoca, yavaşça çocukları tekrar otomobile toplamış, herkes minik adımlarla yerini almış.
Yolculuk sessiz geçmiş, zira günün sevinci yorgunluğa karışmış. Bazıları başını yanındaki arkadaşının omzuna koymuş, bazıları gözlerini kapatıp yavaşça uykuya dalmış.
Köye vardıklarında gökyüzü yıldızlarla dolmuş, her biri güya o günü hatırlamak ister üzere parlıyormuş. Çocuklar yavaşça otomobilden inmiş, sessiz adımlarla konutlarına hakikat yürümeye başlamışlar.
Tam o sırada, içlerinden biri durup Hoca’ya dönmüş ve kısık bir sesle, “Hoca’m, bugün hayatımın en hoş günüydü, teşekkür ederim” demiş. Nasrettin Hoca, gözlerinin içiyle gülümsemiş, başını yavaşça eğerek fısıldamış: “Demek ki masallar bazen anlatılmaz, yaşanır,” demiş.
Ve Nasrettin Hoca’nın Lunapark Masalından sonra, ne vakit biri lunaparkı ansa, başkaları gülümseyerek “Hoca’yla gittiğimiz günü hatırladın mı?” dermiş. Zira o gün, hepsi için sıradan bir gün değil, içlerinde gizli kalan bir masal olmuş.
Nasrettin Hoca’nın Lunapark Masalına benzeyen uzun masallar okumak için ilişkiye tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı takip edebilirsiniz.
