Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, ağaçların gökyüzüne uzandığı, kuşların kısımlarda sevinçle ötüştüğü kocaman bir orman varmış. Bu ormanda türlü türlü hayvan yaşarmış; kimisi sessiz, kimisi gürültülü, kimisi de biraz utangaçmış.
Ormanın derinliklerinde, süratli düşünmeyi seven bir tilki yaşarmış. Öteki hayvanların yanına pek yaklaşmaz, uzaktan izlemekle yetinirmiş. Kimi vakit kendi kendine, “Keşke biriyle uzun uzun konuşabilsem,” dermiş lakin bunu kimseye söyleyemezmiş.
Bir sabah, yer yavaşça titremeye başlamış. Çalılar sallanmış, sessiz bir uğultu yayılmış. Halbuki ormana kocaman bir aslan geliyormuş. Yelesi rüzgârda savruluyor, her adımı yerde iz bırakıyormuş. Aslanı gören keçi bir kayanın gerisine saklanmış, bir kuş da panikle yüksek bir kısma konmuş.
Aslan ormanın ortasında durmuş. Gözleri çevreyi taramış fakat içinde yorgun bir bakış varmış. Derin bir nefes alıp, “Ben artık yalnız kalmak istemiyorum,” demiş. “Sadece birileriyle oturup konuşmak istiyorum.”
Bunu duyan tilki çalılıkların ortasından çıkmış. Sessizce yaklaşmış ve “Senin üzere güçlü biri neden yalnız olur?” diye sormuş. Aslan başını eğmiş, “Güçlü olduğumu düşünen herkes benden uzak durdu. Fakat ben yalnızca dostluk istedim,” demiş.
Kayanın ardındaki keçi de yavaşça yanlarına gelmiş. “Ben de seni korkutucu sanmıştım,” demiş, gözlerinde bir anlayışla. “Meğer bizim gibiymişsin.” Kuş da kısmından aşağı inmiş, kanat çırparak yere konmuş. “Bazen duymak yetmez, dinlemek gerekirmiş,” demiş.
O gün, dört hayvan ormanın ortasında bir ortaya gelmiş. Birinci sefer birbirlerini sahiden dinlemişler. Kimse bir başkasını görünüşüne nazaran yargılamamış. Tilki daha evvel hiç bu kadar huzurlu hissetmemiş. Aslan ise birinci kere hakikaten anlaşılmış.
Günler geçtikçe bu dörtlü birlikte vakit geçirmeye başlamış. Ormanda artık tek başına oturan bir tilki ya da sessiz yürüyen bir aslan yokmuş. Herkesin bir yeri, bir dostu varmış.
Kimi gün birlikte oyun oynamışlar, kimi gün yalnızca konuşmuşlar. Keçi çiçek toplamış, kuş müzikler söylemiş. Tilki daima dikkatle dinlemiş, aslan da sessizce gülümsemiş.
Ve böylelikle, ormanın derinliklerinde farklı ancak kalpten bağlı dört hayvan birlikte yaşamayı öğrenmiş. Zira dostluk, görünüşte değil, paylaşılan duygulardaymış.
Ormandaki Dört Arkadaş Masalına benzeyen kısa masallar okumak için kontağa tıklayabilir, yarınki masal başlığımızı seçmek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
