Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, küçük bir kentte Defne isminde bir çocuk yaşarmış. Defne, oyuncaklara bayılırmış lakin onları yalnızca eğlenmek için değil, onlarla konuşmak, onları dinlemek için severmiş. Her oyuncağa bir isim verir, kendi odasında küçük bir oyuncak dünyası kurarmış.
Okuldan dönerken yolunun üzerindeki oyuncakçı dükkânının vitrinine kesinlikle uğrarmış. Bu dükkânın ismi “Pıtırcık Oyuncakları”ymış. Camın gerisindeki tahta tren, yün bebek ve zilli top her gün birebir yerde dursa da Defne’ye her seferinde yeniymiş üzere gelirmiş.
Dükkânın sahibi yaşlı bir amcaymış. İsmi Ali Usta’ymış lakin herkes ona “Oyuncakçı Dede” dermiş. Gözlüklerinin akabinde gülümseyen gözleriyle çocukları izler, hiçbir şey satmasa bile onların mutluluğuyla keyifli olurmuş.
Defne bazen dükkâna girer, oyuncaklara dokunur, fakat hiç “Alabilir miyim?” demezmiş. Zira oyuncak alacak parası yokmuş. Oyuncakçı Dede bunu bilir, fakat hiçbir vakit Defne’yi mahcup etmezmiş.
“Bugün kiminle sohbet etmek istersin bakalım?” dermiş her gelişinde.
Defne en çok rafın en üst köşesindeki bez tavşanı severmiş. Kulakları biraz eğilmiş, elbisesi solmuş lakin gözleri hâlâ pırıl pırılmış. Her geldiğinde tavşanın yanına çıkar, onu kucağına alıp fısıltıyla konuşurmuş.
Bir gün okulda, öğretmenleri herkese hayalindeki en pahalı şeyi sormuş. Birtakımı kedi, birtakımı dondurma demiş. Sıra Defne’ye gelince yavaşça gülümsemiş:
“Ben bir oyuncakçı dükkânım olsun isterdim. İçinde herkesin oynayabileceği oyuncaklar olurdu. Satılmak için değil, keyifli olmak için…”
Sınıfta sessizlik olmuş. Kimi çocuklar şaşkınlıkla bakmış, kimileri gülümsemiş. Öğretmeni yavaşça başını sallamış: “Ne hoş bir hayal Defne.”
O günden sonra Defne, meskende artık yalnızca oyuncaklarıyla oynamamış. Kâğıttan dükkân maketleri yapmış, hayalindeki dükkânı çizmeye başlamış. Hangi oyuncak nerede duracak, hangi oyuncak kiminle arkadaş olacak, hepsini yazmış küçük defterine.
Bir sabah Oyuncakçı Dede dükkânı açarken Defne erkenden gelmiş. Elinde kendi çizdiği oyuncakçı dükkânının resmi varmış. “Bunu sana göstermek istedim,” demiş heyecanla. Oyuncakçı Dede gözlüğünü silip dikkatle bakmış. Sonra sessizce gülümsemiş.
“Çok hoş olmuş bu dükkân. Bakalım senin hayalinle benim dükkânımı biraz benzetebilir miyiz?” demiş.
O gün, birlikte dükkândaki oyuncakların yerini değiştirmişler. Tavşan en baş köşeye geçmiş, tren pencereden görünecek halde yerleştirilmiş. Defne’nin içi içine sığmamış.
Ertesi gün okuldan sonra tekrar uğradığında, Oyuncakçı Dede onu bekliyormuş. Elinde küçük, sarı bir kutu varmış.
“Bugün bu kutu seni bekliyor,” demiş.
Defne merakla kutuyu açmış. İçinden yıllardır hayranlıkla baktığı bez tavşan çıkmış. Lakin bu kere üzerinde bir minik yaka varmış. Yakasında küçük bir isim etiketi: “Tavşancık Defne’nin.”
Gözleri dolmuş ancak ağlamamış. Başını kaldırıp Oyuncakçı Dede’ye sarılmış.
“Ben bir gün sahiden bir oyuncakçı dükkânı açacağım,” demiş fısıltıyla.
“Ve ben birinci müşterin olacağım,” demiş Oyuncakçı Dede gülümseyerek.
Yıllar geçmiş. Oyuncakçı Dede artık yaşlanmış, dükkânı devretme vakti gelmiş. O gün geldiğinde, Defne büyümüş, kendi ayakları üzerinde duran genç bir kız olmuş.
“Pıtırcık Oyuncakları”nın eski tabelası sökülmüş. Yerine, renkli harflerle yazılmış orijinal bir tabela asılmış: “Defne’nin Oyuncak Dünyası – Her Oyuncak Bir Arkadaştır.”
Dükkânın içindeki sistem birazcık değişmiş. Lakin en baş köşede, hâlâ tıpkı tavşan sessizce oturuyormuş. Üzerindeki minik tabelada şu cümle yazıyormuş: “Hayaller satılmaz. Onlar büyür ve paylaşılır.”
Oyuncakçı Dükkanı Masalının sonunda, camın önüne bir kız çocuğu gelmiş. Tavşana uzun uzun bakmış, tıpkı bir vakitler Defne’nin yaptığı üzere. Camın akabinde onları izleyen Defne ise gülümseyerek başını eğmiş. Zira o an, kendi hayalinin öbür bir kalpte tekrar başladığını hissetmiş.
Oyuncakçı Dükkanı Masalına benzeyen 5 yaş masalları okumak için kontağa tıklayabilirsiniz. Anneler Günü masalımızı okumak için ise instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
