Bir varmış, bir yokmuş. Bir vakitler, geniş tarlaların kıyısında kurulmuş küçük, sessiz bir köy varmış. Bu köyde, gökyüzünü seyretmeyi çok seven Kaan isminde bir çocuk yaşarmış. En çok da pencereden görünen o bembeyaz pamuk tarlasına bakmayı severmiş.
Pamuklar uzaktan bakınca gökyüzünden yere inmiş bulutlar üzere görünürmüş. Rüzgâr estikçe yavaşça dalgalanır, toprağın üstünde dans edermiş üzere kıpırdanırlarmış. Kaan her gün pencereye oturur, gözlerini o beyazlıktan ayıramazmış. Fakat hiç yanına gidemezmiş, zira tarlada daima büyükler çalışırmış. “Orası çocuklara nazaran değil,” derlermiş her seferinde.
Bir sabah annesi, “Bugün seninle birlikte tarlaya gideceğiz,” demiş. Kaan evvel şaşırmış, sonra sevinçle boynuna sarılmış. Birinci kez o pamuklara dokunacak olmak, içinde kıpır kıpır bir heyecan başlatmış. Kahvaltısını süratlice bitirmiş, ayakkabılarını giymiş ve annesinin elinden tutarak yola koyulmuşlar.
Tarlaya vardıklarında güneş şimdi, yeni doğuyormuş. Toprağın kokusu, sabah serinliğine karışmış, pamuklar güneşte parlıyormuş. Kaan yavaşça eğilmiş ve bir kozanın yanına diz çökmüş. Dikkatle bakmış, sonra parmaklarıyla yavaşça dokunmuş. Kozanın içinden çıkan yumuşacık pamuk, güya elini öpüyormuş üzere hafifmiş.
“İnanamıyorum,” demiş fısıltıyla, “Gerçekten bulut üzereymiş.” Annesi başıyla onaylamış, “Ama onun bu hale gelmesi vakit alır,” demiş. Kaan pamuklara tekrar bakmış ve artık yalnızca beyaz bir şey görmemeye başlamış. O yumuşaklığın altında emek, güneş ve bekleyiş varmış. Her bir pamuk, ona sabrın sessiz lisanını fısıldıyormuş.
Tarlanın biraz ilerisinde, yaşlı bir amca pamuk topluyormuş. Gömleğinin kolları kıvrılmış, başında güneşten koruyan geniş bir şapka varmış. Kaan yavaşça yanına yaklaşmış, yere çömelmiş ve onu sessizce izlemeye başlamış. Amcanın elleri yavaş ancak dikkatliymiş; her pamuk kozasını incitmeden koparıp sepete bırakıyormuş.
Kaan bir müddet sessiz kalmış, sonra merakla sormuş:
“Zor mu bu işi yapmak?”
Amca başını çevirmiş, gözlüklerinin altından gülümseyerek bakmış.
“Zor değil evlat,” demiş. “Ama bu iş sabır ister. Çabucak olmuyor zira. Evvel tarlaya tohum ekersin, sonra güneş açsın, yağmur yağsın diye beklersin. Bekledikçe pamuk büyür, koza olur.”
Kaan kozalardan birine dokunmuş, sert kabuğunu hissetmiş.
“Peki sonra?” demiş merakla.
“Sonra,” demiş amca, “o kozanın içinde pamuk olgunlaşır. Lakin çabucak açılmaz. Bekleyeceksin. Şayet çabuk edip erken koparırsan, içindeki pamuk ziyan görür. Fakat sabredersen, işte o vakit içinden yumuşacık, tertemiz bir pamuk çıkar.”
Kaan gözlerini kocaman açmış, başıyla onaylamış.
“Yani tıpkı sabah kahvaltıdan evvel el yıkamak üzere. Evvel hazırlık, sonra hoşluk geliyor.”
Amca kahkaha atmış.
“Aynen o denli,” demiş. “Toprak da çocuk üzeredir. Ona âlâ bakarsan, vaktini bilirsen, sana en hoşunu verir.”
Kaan bir müddet konuşmamış. Sepetteki pamuklara bakmış, sonra gökyüzüne. İçinde bir şeyin yumuşadığını hissetmiş. O anda anlamış ki, bazen en hoş şeyler çabucak gelmezmiş. Beklemeyi bilmek, sabretmek gerekirmiş.
O gün boyunca pamuklara tekrar tekrar dokunmuş, bazen durup gökyüzüne bakmış, bazen de toprağı avucunun içinde sıkmış. Ellerinin ortasındaki toprak sıcakmış, lakin yumuşaktı. Tıpkı sabırlı bir kalp üzere. Ne kadar bakarsa baksın, o tarlada daima diğer bir hoşluk fark ediyormuş. Ve her şeyi görmeye başladıkça, içi daha da huzurla doluyormuş.
Güneş yavaşça alçalmaya başladığında annesi, “Artık meskene dönme vakti,” demiş. Kaan elinde birkaç pamuk kesimiyle geriye dönmüş. Her adımda ardına bakıp bir defa daha o beyaz tarlayı izlemek istemiş. Zira artık o tarla yalnızca uzaktan bakılan bir yer değilmiş; içinde yürüdüğü, öğrendiği, hissettiği bir yer olmuş.
Eve vardığında, pamukları yatağının başucuna yerleştirmiş. Onlara dokundukça sırf o yumuşaklığı değil, o gün orada hissettiği sabrı ve huzuru da hatırlıyormuş. Pencereye oturduğunda artık pamuklara uzaktan bakmıyor, içinden gülümsüyormuş. Zira o gün kalbinin bir köşesi de pamuk üzere yumuşamış.
Pamuk Tarlası Masalı burada biterken, o küçük köyde, bir çocuk birinci kere toprağa eğilmiş ve sabrın ne kadar sessiz ancak ne kadar güçlü bir şey olduğunu kalbinde hissetmiş.
Pamuk Tarlası Masalına benzeyen uzun masallar okumak için ilişkiye tıklayabilir, masallarımızı sesli olarak dinlemek için instagram sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
